14 خردادماه سال 1368 در خاطره تاریخی ملت ایران، روزی تلخ و ناگوار است. ملتی که آرزوها و آرمان های آزادی خواهانه اش در 28 مرداد 1332 مورد تحقیر قرار گرفته بود و رهبر قیام خونین 15 خردادش تبعید شده بود و کشوری که در فضای ارعاب و اختناق و استبداد حکومت دست نشانده ی آمریکاییان به مزار آبادی سرد و بی تپش بدل شده بود؛ ناگهان بر تن خود گرمای خورشیدی را حس کرد که هرگز در این سرزمین طلوع نکرده بود.
حضرت امام خمینی (ره) که خود از سلاله ی رسول اکرم (ص) بود با تکیه بر اقیانوس معارف اسلامی و تبعیت از جد بزرگوارش، حضرت سید الشهدا، امام حسین (ع) و این باور که خون بر شمشیر پیروز می شود با دست خالی علیه یکی از بزرگترین قدرت های نظامی منطقه که با زرّادخانه های ابر قدرتها حمایت می شد به پاخاست و این همه را در مقابل عشق و اندیشه به مبارزه طلبید.
بنیانگذار کبیر جمهوری اسلامی ایران، هر چند که با کاریزمای پرنفوذ خود در ژرفای جان ایرانیان جاری بود و می توانست یک تنه کشور را اداره کند ولی به جهت شناخت عمیق و گسترده از تاریخ جهان از همان ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی، ارکان نظام را بر پایه ی مردم سالاری دینی شالوده افکند تا در آینده دچار استحاله نشود و بدین سان بود که اصلی ترین شعار راهبردی این رهبر فرزانه ی قرن «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» از حنجره ی نجات یافتگان از اختناق شاهنشاهی سروده شد.
ملت بزرگ، متمدن و دیرینه ی ایران، دگر بار خود را یافت و تحت آموزه های پیرپارسای جماران به یک مشت بزرگ و سترگ -که از دریای خزر تا خلیج فارس می جنبید- بدل شد و نوکران حقیر استعمار را از نقشه ی این سرزمین اهورایی پاک کرد.
آری، همان ملت تحقیر شده ای که انجماد خفقان پلیسیِ بیگانگان بر او تحمیل شده بود، در زیر انوار گرمابخش اندیشه های بلند عالمی عارف، جان گرفت؛ سینه از خاک برداشت و چنان قد کشید که اعجاب و شگفتی جهانیان را سبب شد. تشخص و خودباوری ایرانیان تحت زمامت حضرت امام خمینی (ره) به درجه ای رسید که یکی از بزرگترین و طولانی ترین جنگهای جهان را در سایه وحدت کلمه و ایثار به شایستگی اداره کردند و بار دیگر تحسین جهانیان را برانگیختند.
ملتی که در انوار روشنایی بخش خورشید قرن، خود را بازیافته بود، اگر بگوییم روز 14 خرداد 1368 در رثای رهبرش خون گریست، سخنی به مبالغه و اغراق نگفته ایم. چرا که صحنه های وداع تاریخی ملت ایران در آن روز تلخ توسط دوربین ها ضبط شده و دنیا نیز شاهد سوگواری و عظمت آن مراسم بود.
یکی از نبوغ آمیزترین رهنمودهای این رهبر بی همتا برای حفظ وحدت ملی، تعیین رهبری آینده از طریق رایزنی اعضای مجلس خبرگان است. بنابراین، هر چند که ارتحال ملکوتی حضرت امام ضایعه ی تاسف باری به حساب می آمد، اما بزرگان ایران بلافاصله حضرت آیت الله خامنه ای را که عالمی با فراست و صاحب تجربه های سیاسی گسترده ای بود به رهبری انتخاب کردند و اجازه ندادند کمترین خللی در اداره ی کشور پدید آید.
ملت ایران هر ساله در این روز با حضور در حرم ملکوتی امام خمینی (ره) ضمن تجدید میثاق با آرمان های بلند امام راحل و شهیدان گلگون کفن انقلاب اسلامی با رهبری حضرت آیت الله خامنه ای نیز تجدید بیعت می کنند.
دشمنان ایران بدانند، آن دریای خروشان انسانها که بزرگترین استقبال تاریخ جهان را و بزرگترین مراسم وداع با رهبر خود را رقم زده است در سراسر ایران جریان دارد و همواره برای دفاع از این کهن دیار دیرپا آماده است. جان ما در مقابل دین و ناموس و وطن چه قابلی دارد! و هر زمان رهبرمان فرمان دهد، آن دریا موج بر می دارد و هر متجاوزی را از این خاک مقدس - که هر وجب آن با خون شهیدی تقدس یافته است- پاک می روبد و عرصه ی میهن عزیزمان را برای زندگی فرزندانمان امن نگه می دارد. زیرا که روح امام عزیزمان بر فراز این کشور حضوری ابدی دارد و آرمان هایش آویزه ی گوش نسل هاست. روز چهاردم خرداد را گرامی می داریم، درست است که در این روز جسم امام راحل غروب کرد، اما نور انقلاب 57 و روح ایشان تا همین امروز، طلوع را به خاطر می آرود.