نیمه دوم سال ۹۱ گمانه زنی ها در رابطه با انتخابات ریاست جمهوری در میان اقشار مختلف مردم به ویژه فعالان سیاسی شروع شد اما این گمانه زنی ها و تحرکات به مانند انتخابات های قبلی آن داغ نبود.
بی تدبیری در تصمیم گیری های دولت احمدی نژاد و بروز مشکلات بی سابقه اقتصادی با وجود درآمدهای بی سابقه نفتی، ایجاد شکاف میان مردم، اجماع جهانی علیه کشور و صدور قطعنامه های مختلف و وضع تحریم های ظالمانه و بسیاری از مشکلات دیگر فضای یاس و ناامید کننده ای ایجاد کرده بود.
این فضای یاس و ناامیدی در میان جوانان به عنوان نیروی محرک جامعه و اصلی ترین نیروهای فعال در همه انتخابات ها در این دوره بیشتر نمود پیدا می کرد و تقریبا اکثر جوان ها انگیزه ای برای فعالیت و ایجاد شور انتخاباتی نداشتند. پس از صحبت های بزرگان ازجمله مقام معظم رهبری، آیت الله هاشمی رفسنجانی و سید محمد خاتمی، تعدادی از جوانان به میدان آمدند تا هم دیگر جوانان و هم مردم را برای حضور حداکثری و خلق حماسه ای دیگر ترغیب کنند. همان روزها برخی از حضور هاشمی سخن می گفتند و برخی شهردار تهران را ناجی کشور در وضع موجود می دانستند و تعدادی هم چشم به آقا محسن دوخته بودند و عده ای هم به دنبال عارف بودند. در این میان حضور یک چهره جدید تردیدهای حامیان دیگر کاندیداها را بیشتر کرد. حسن روحانی در حالی وارد میدان شد که اولا چون همیشه در پشت پرده سیاست کشور قرار داشت مورد شناخت توده مردم نبود و ثانیا چون هرگز وارد دعواهای جناحی نشده بود از حمایت جناح ها سیاسی هم بهره نمی برد.
با همه ابهام ها و سوال ها فعالیت انتخاباتی را شروع شد و روز به روز به شور انتخاباتی افزوده شد. با وجود فشارهای فراوان و حتی دستگیری برخی اعضای کمیته جوانان حسن روحانی و سعی برخی گروه های افراطی برای از میدان به در کردن اصلاح طلبان و اعتدال گرایان، جوانان مانند همیشه پیش قراولان ایجاد شوری انتخاباتی و خلق حماسه ای دیگر بودند. آنان تصمیم خود را گرفته بودند و هیچ چیز، نه فشارهای گروه های داخلی و نه سمپاشی رسانه های خارجی جلودار آنان نبود.
پس از گذراندن روزهای سخت و پر فراز و نشیب برگی زرین در تاریخ ایران ورق خورد و همین جوانان با تلاش شبانه روزی در 24 خرداد 92 حماسه ای دیگر خلق کردند و با رای ملت حسن روحانی پاستور نشین شود و مردم با این انتخاب بیشتر از آنکه به روحانی آری گفته باشند به تندروی و افراطی گری نه گفتند.
روحانی در جریان انتخابات وعده های بسیاری داد و با تاکید بر وعده ها کار خود را آغاز کرد. مهم ترین وعده روحانی که شعار اصلی دولت هم شد اداره کشور با تدبیر و ایجاد فضای اُمید در جامعه بود. از همان روزهای اول کم کم فضای یاس و ناامیدی جای خود را با نشاط و امید عوض می کرد و این اتفاق محسوس بود و با شروع به کار دستگاه های مختلف در دولت جدید حضور کارشناسان و تصمیم هایی از روی تدبیر و نه مردم فریبانه و احساسی را می شد دید.
اکنون سه سال از آن روزها و انتخاب دولت تدبیر و امید به ریاست حسن روحانی گذشته است. با نگاهی گذرا به این سه سال می توان جواب بسیاری از سوال ها را که اواخر سال 91 برای ما ایجاد شده بود را یافت و بسیاری از ابهام ها بر طرف شد. روحانی با تدبیر و بهره گیری از کارشناسان تزریق پول لجام گسیخته را در جامعه مهار کرد و تورمی که دیگر نه سال و ماه بلکه ساعتی و شبانه روزی در حال بالا رفتن بود را کنترل کرد و تا مرز تک رقمی شدن پایین آورد.
پرونده هسته ای که نزدیک به یک دهه کشور را با چالش های مختلف در عرصه بین المللی مواجه کرده بود با تلاش سرداران دیپلماسی دولت یازدهم و حمایت های مردم و هدایت های رهبری حل و فصل شد و برای اولین بار اجماع جهانی روی حل پرونده ایران شکل گرفت نه تحریم ایران. پرونده ای که به دلیل بی تدبیری دولت گذشته همه دنیا را علیه ایران بسیج کرده بود و روز به روز تحریم های بیشتری وضع می شد.
تامین هزینه های درمان همواره یکی از اصلی ترین دغدغه های مردم بوده و هست اما با همه فعالیت هایی که دولت های مختلف برای رفع این مشکل داشتند و با وجود اینکه رهبر انقلاب تاکید داشتند "مسوولان باید وضعیت را به گونه ای مدیریت کنند که بیمار به جز رنج بیماری درد دیگری نداشته باشد" اما هیچوقت برنامه ای کامل و جامع برای رفع این مشکل و یا مرتفع کردن آن ارائه و اجرا نشد تا اینکه دولت تدبیر و امید با طرح بیمه سلامت انقلابی در حوزه درمان به وجود آورد. طرحی که پس از اجرایی شدن، درد بیماران را تا حدود زیادی التیام بخشید و پس از اجرای آن دیگر کسی در کشور نبود که دفترچه بیمه نداشته باشد.
اقتصاد کشور با وجود درآمدهای بی سابقه در دولت گذشته علاوه بر تورم با رشد منفی همراه شد اما با حضور دولت تدبیر و امید و با وجود کاهش درآمدهای کشور و سقوط شدید قیمت نفت این رشد از سراشیبی سقوط خارج شد و پس از سال ها کشور رشد مثبت را تجربه کرد. هرچند هنوز هم این رشد به حدمطلوب نرسیده است اما چشم انداز برنامه های دولت و روندی که در این سه سال طی شده است نوید رشد قابل قبول برای کشور را در سال جاری و سال آینده می دهد.
قوای سه گانه کشور با وجود اختلاف نظر در موارد مختلف با همدلی و همزبانی برای پیشبرد اهداف کشور کوشیدند و این همدلی هم با تلاش و اعتقاد دولت به تعامل با همه ارکان نظام به وجود آمد، برخلاف دولت گذشته که خود را جزیره ای جدا می دید و بنای تعامل با هیچ قوه و دستگاهی را نداشت.
کشورهایی که نه فقط خودشان بلکه دیگران را نیز به دوری از ایران ترغیب می کردند اکنون صف ایستاده اند و مسابقه برای سرمایه گذاری و حضور در ایران گذاشته اند و در کنار آنها نیز گردشگران خارجی با آرامش و احساس امنیت بیشتری به ایران می آیند.
ورزش کشور مانند دیگر بخش ها در مسیر عقلانیت و کارشناسی حرکت می کند و با حرکت در ریل آرامش هر روز موفقیت های بیشتری را در عرصه های بین المللی برای کشور به ارمغان می آورند. وعده ها به مدال آوران و قهرمانان کشور یک به یک عملی می شود تا آنها بدون دغدغه به افتخاآفرینی بیاندیشند.
اکنون پس از سه سال به هر نقطه ای در حوزه های مختلف از کشور می نگریم آثار تدبیر و امید را می شود دید و جامعه با این دو مورد به سوی توسعه و پیشرفت حرکت می کند ، آرامش و نشاط این روزها حاکم بر عرصه های مختلف کشور است.
جوانانی که سال 91 و 92 با وجود یاس و ناامیدی در فضایی غبارآلود به میدان انتخابات امدند و کمک کردند حسن روحانی رییس جمهوری ایران شود اکنون با گذشت سه سال با وجود نقدها و کمبودهایی که دارند و البته همچنان مطالبه گرانه جریان کشور را پیگیری و رصد می کنند اما سر خود را بالا گرفته اند که کشور را با یک انتخاب درست و به موقع از سراشیبی سقوط به سر بالایی پیشرفت توسعه سوق داده اند و امروز برخلاف تبلیغات عده ای تخریبگر و تندرو، نه تنها پشیمان نیستند بلکه با قدرت از دولت یازدهم برای استمرار اُمید و تصمیم گیری بر اساس کارشناسی و تدبیر حمایت می کنند.