به گزارش خبرنگار تلویزیون خبرگزاری برنا، رضا درستکار منتقد آثار نمایشی در خصوص کیفیت برنامه ها و نحوه کارکردی که تلویزیون در مناسبت‌های مانند ماه مبارک رمضان روی آنتن می برد، اظهار داشت: تلویزیون به عنوان یک دستگاه عریض و طویل مراجعه کننده بسیاری دارد. ابتدا باید به میزان عرضه و تقاضا توجه داشت. حداقل در چندسال گذشته مشکلات بسیاری در این زمینه وجود داشته است. آثار مناسبتی که از طریق آنتن به خانه ها فرستاده می شود، باید با توجه به فرهنگ مردم و کشور متناسب با آن ایام مورد نظر برنامه تولید شود.
وی در همین رابطه افزود: البته به عقیده من تلویزیون در این زمینه موفق نیست به محض اینکه مناسبتی پیش می آید، اولین کاری که انجام می دهد فکر و اندیشه را تعطیل می کند و یا برنامه هایی را که بر پایه فکر و اندیشه و تعقل که معمولا تعدادشان هم اندک است را به مرخصی می فرستد. در این مواقع اصحاب رسانه بر این عقیده هستند که برنامه ها را به سمت موضوعاتی که کمتر مهم و مفید باشند، سوق می دهد.
این منتقد در ارتباط با برنامه‌هایی که به مناسبت ماه رمضان در تلویزیون در حال پخش است، عنوان کرد: بهترین برنامه این ایام در تلویزیون ماه عسل است، البته برنامه های دیگر که مشابه هم هستند و تقریبا در یک زمان مشخص و در شبکه های یک دو، سه، پنج و... پخش می شوند، زیاد است. غالبا این برنامه ها با حضور مهمانان شکل می گیرد و سعی می شود از طریق کنکاش و کاوش فردی آن مهمان به معنویت شکل رسانه ای دهند یا به عبارت بهتر به یک کاووش معنوی از طریق تاک شو دست یابند.
وی در این رابطه افزود: با این مدلی که تلویزیون انتخاب کرده و با داشتن برنامه‌های گفتگو محورش بالاخص در همین ماه مبارک که عموما هم از صحبت های سطحی که جنبه تعارفی و شکلی از سفارش و تملق که گاهی به ریاکاری هم منجر می شود، برخوردار است. تنها یک نوع مساله اعتقادی را بازی می کند که اگر تفکر کنید به این نکته پی خواهید برد که مجموع و محتوای برنامه چیزی نیست، تنها شکلی از باغ وحش را به بیننده نشان می دهد که در روزمره شاهد آن هستیم و سعی بر آن دارد که از طریق غریب نمایی یا اگزوتیک مسائلی را خیلی ناآشنا و عجیب جلوه دهد.
وی در همین ارتباط بیان کرد: مجری مدام حیرت می کند و طوری رفتار می کند که بقیه هم باید دچار حیرت و شگفتی شوند، اما اگر تلویزیون بخواهد روی مخاطبان خود اثر فرهنگی بگذارد پس باید شاهد آن هم باشیم رفتار انسانی و عرفی جامعه هم تغییر کرده باشد در صورتی که در هیچ زمینه ای هنوز این اتفاق نیفتاده است. برای مثال به وارونگی هوا می‌توان اشاره کرد با وجود چنین آلودگی مردم هنوز به خود خیانت می کنند و با خودروهای تک سرنشین به خیابان می آیند.
وی در خصوص پایین بودن کیفیت آثار تلویزیونی مناسبتی و نتایجی که ممکن است برای مخاطب به دنبال داشته باشد، بیان کرد: تلویزیون در ماه مبارک رمضان به جای تدارک برنامه هایی که به ارتقا سطح فرهنگ عمومی منجر شود به دنبال مسائل غریب نما می گردد. ریزش مخاطبان تلویزیون به خاطر همین نیت ها یا بهتر بگویم شعارهایی که در ظاهر بسیار خوب هستند، است. اما در عمل و اجرا به منزلت بیننده نگاه نمی کنند و به موضوعات بدنی جامعه و فرهنگ اصلا کاری ندارند و تلاشی هم برای ارتقای آن انجام نمی دهند در کشوری که وارث فرهنگ نوشتار شعر و گفتار جهان مثل مولانا و... را دارد شخصی را می آورند که یک کتاب چاپ کرده و آنتن یک برنامه را به آن اختصاص می دهند.
درستکار اعلام کرد: به طور کل تلویزیون در اینکه دو قطره اشک را در چشمان بیننده بیاورد خیلی خوشحال می شود و این دست برنامه ها موفقیت خود را در این میبیند که بتواند قطره اشکی را از چشمان مخاطبان خود سرازیر کند و در آخر هم چه سازنده برنامه و چه مخاطب تصور میکنند که یک برنامه معنوی ناب و پر از فضیلت را هنگام افطار شاهد هستند که معمولا همراه با شعار هم صورت می گیرد، باید گفت که این مسائل دست به دست هم می دهد تامردم طرفدار این دست برنامه ها و اجرای آن می شوند، چون در کشور کورها یک چشم هم پادشاه است.