به گزارش گروه ورزش خبرگزاری برنا، تیم ملی والیبال ایران نمایش قابل قبولی در دو هفته آغازین لیگ جهانی والیبال نداشت و با 4 شکست و 2 پیروزی و قرار گرفتن در رتبه دهم جدول، شانس خود را تا حدود بسیار زیادی برای صعود به مرحله بعدی از دست داد. البته به زعم اکثر کارشناسان که نظریه‌ای کاملاً درست هم به نظر می‌رسد، این رقابت‌ها محکی جدی و توفیقی اجباری در راه آماده‌سازی بلندقامتان کشورمان برای حضور در المپیک ریو بود.
والیبال ایران بیش از 5 دهه انتظار کشید تا با صعود به المپیک تاریخ‌ساز شود و به یقین این صعود مهمترین دستاورد والیبال ایران پس از انقلاب شکوهمند اسلامی است. حالا والیبال ایران پس از کسب مقام چهارم لیگ جهانی، به حضور درخشان در ریو می‌اندیشد. بدیهی است این حضور تازه سرآغازحرکت ایران در جاده افتخارات والیبال جهان است. به یقین تیم ایران برای این شروع نیازمند پوست‌اندازی و تغییر نسل است. با وجود این آنچه در دیدارهای تیم ملی والیبال ایران در لیگ جهانی، توی ذوق می‌زند، غیبت جوانان و رو آوردن رائول لوزانو به بازیکنان مسن است.
جوانگرایی؛ مزیت ولاسکو و بوبان
خولیو ولاسکو و حتی اسلوبودان کواچ سرمربیان وقت تیم ملی والیبال ایران، تاکید زیادی بر جوانگرایی داشتند. مقوله‌ای که نیاز اساسی والیبال ایران در این بزنگاه حساس است. سعید معروف که خود پس از سال‌ها سرانجام از سایه امیر حسینی، بیرون آمد و همراه تیم ملی ایران بدل به یکی از برترین‌های جهان والیبال شد، هرچند هنوز هم بازیکنی بدون جانشین در ترکیب تیم کشورمان به حساب می‌آید و شاید والیبال ایران به این زودی‌ها چنین پاسوری به خود نبیند اما معروف سال‌های پایانی بازی خود را پشت سر می‌گذارد. محمد مهدوی، دیگر پاسور ارزشمند ایران هم رفته رفته پا به سن می‌گذارد و هرچند در ترکیب تیم ایران جانشین شایسته‌ای برای معروف به حساب می‌آید اما به یقین نمی‌تواند پشتوانه این پست در آینده باشد. به این ترتیب ایران ناگزیر از روی آوردن به پاسورهای جوانی مانند میرطاهر وادی و فرهاد سال‌افزون است. بازیکنان جوانی که به یقین با حضور در میدان‌های بزرگ بین‌المللی و کسب تجارب ارزنده، این پست را در آینده برای بلندقامتان ایران تضمین میکنند. با وجود این موضوع، لوزانو پس از دادن مرخصی به مهدوی، برای بازی‌های هفته دوم لیگ جهانی، علیرضا بهبودی 38 ساله را همراه خود به بلگراد برد! بهبودی بازیکن شایسته سال‌های نه چندان دور والیبال ایران است که تا کنون تجربیات گرانبهایی اندوخته اما به در چنین مقطعی دعوت او به اردوی تیم ملی و بازی گرفتن از این پاسور، سئوالات زیادی را در ذهن والیبالی‌ها به وجود آورد. هرچند او به مدد تجربه خود بد هم کار نکرد اما گمان ما این بود که لوزانو چیز دیگری را دنبال می‌کند.
ضرورت هدف‌گذاری صحیح
این موضوع در دیگر مناطق زمین هم به خوبی نمایان است. شاید بهره گرفتن از جوانانی مانند رضا قراء و امین علوی هم در پشت خط زن می‌توانست مارا به آینده امیدوار کند اما این بازیکنان در عین ناباوری جای خود را به حمزه زرینی کهنه‌کار دادند. البته شاید افکار لوزانو با برداشت ما مغایرت داشته باشد و او به سبب حفظ قدرت تیمی اش سعی کرده برخی بازیکنان جوان را برای المپیک حفظ کند اما پیرمرد آرژانتینی به واقع می‌توانست این کار را هم با نیروهای جوانتر انجام دهد. شاید هم لوزانو کوشید با بهره‌گیری از تجربه بازیکنان کهن‌کار ایران، نتیجه بگیرد و تیم ایران پیش از المپیک از وضعیت روحی خوبی برخوردار شود. اگر هدف لوزانو نتیجه‌گیری هم بود متاسفانه جواب عکس گرفت. به هرحال کار ایران برای صعود به مرحله بعد لیگ جهانی بسیار دشوار شده است و این میان تنها دلخوشی تماشاگر ایرانی، ورود تیم ایران به جاده پیشرفت است. اتفاقی که با حضور جوانان رعنای ایرانی، دوراز دسترس نیست.