زندگی خصوصی روی سنگفرش خیابان

به گزارش برنا از اصفهان،اگر فردی در خیابان روبروی شما بایستد و از شما سن یا تاریخ تولدتان را بپرسد قطعاً با برخوردی مدافعانه از او استقبال خواهید کرد. حال تصور کنید اگر به جای یک نفر، تمام افرادی که در یک پیاده رویِ ساده از کنارشان می‌گذرید چنین برخوردی با شما داشته باشند چه خواهد شد. امروزه چنین رفتارهایی بسیار دور از ذهن و غیرممکن می‌نماید اما این اتفاقی است که نامحسوس و ناخواسته و نه از سوی دیگران که بدست خود شخص رخ می‌دهد.

حریم خصوصی، از نخستین حقوق بشری است که هیچکس مایل به افشای آن نیست. تجاوز به حریم خصوصی یا توسط دولتها و به دلایل امنیتی اتفاق می‌افتد و یا توسط افراد کنجکاو؛ اما گونه دیگری از این تجاوز به حریم، آن است که توسط خود شخص و عموماً ناخودآگاه روی می‌دهد.

ماجرا از زمانی آغاز شد که وسیله‌ای بنام تلفن همراه وارد زندگی روزمره شد. چه آن زمان که افراد انگشت شماری موبایل به دست می‌گرفتند و برای فخر فروشی، تمایل زیادی داشتند که خدمات کالای لوکس خود را هرچه بیشتر در معرض دید و توجه دیگران قرارد دهند و چه امروزه که تعداد خطوط تلفن همراه از جمعیت کشور بیشتر شده است، استفاده از کاربردی‌ترین خدمت این وسیله، یعنی مکالمه، به خیابانها آورده شد.

آنچه قابل تأمل است، نه نفس مکالمه با تلفن همراه در اماکن عمومی و نه زمان و میزان آن است؛ بلکه این، مکان مکالمه است که حریم خصوصی را به شدت به چالش می‌کشد. در زندگی امروزی، در دسترس بودن و همیشه پاسخگو بودن، بخش اجتناب ناپذیری از شیوه‌ زندگی مدرن شده است که توجه به مکان مکالمه را به بی‌اهمیت‌ترین موضوع در استفاده از این وسیله تبدیل کرده است.

هر روز بدون توجه به اینکه در چه مکانی قرار داریم و چه کسانی توانایی شنود مکالمه ما را دارند تمامی تماسهای تلفنی را پاسخ می‌دهیم و در لحن گفتار چنانیم که گویی در فضایی کاملاً خصوصی قرار گرفته‌ایم.

صحبت کردن با تلفن همراه در مکانهای عمومی گاهی به حدی جدی می‌شود که بیشتر شهروندان، تماس های‌شان را به زمان مرده‌ فعالیتهای روزانه که عموماً زمان مسافرتهای درون شهری و در حین استفاده از وسائل نقلیه عمومی است موکول می‌کنند تا به این شیوه زمان را مدیریت کنند.

دخترک جوان، درب جلوی تاکسی را باز می‌کند و پس از سوار شدن، بلافاصله تلفن دستی‌اش را از کیف‌اش بیرون می‌آورد و برای اینکه تا رسیدن به مقصد، چیزی مانع مکالمه‌اش نشود، کرایه‌اش را پرداخت می‌کند. از نوبت مصاحبه با معاون وزیر گرفته تا زمان و مکان نمایشگاهی که به زودی برگزار می‌کند و از سایز کفش و فروشگاهی که آن را تهیه کرده تا تهیه شام شب سخن می‌گوید و خواسته یا ناخواسته اطلاعات عمدتاً شخصی خود را در معرض شنود همسفرانش قرار می‌دهد.

بدیهی است که استفاده کردن از تلفن همراه خصوصاً جهت مکالمه در اماکن عمومی چه بدلیل آلودگی صوتی و ایجاد مزاحمت برای دیگران و چه بدلیل راهیابی حریم خصوصی افراد به درون متن جامعه، امری نکوهیده و ناپسند است. شاید نتوان هیچ کشوری را در استفاده صحیح از این تکنولوژی همرده ژاپن قرار داد. در این کشور که خود مهد تمدن الکترونیک است، استفاده از موبایل در اماکن عمومی آنهم نه بصورت قانون که به شکل فرهنگ عامه، مذموم دانسته می‌شود به گونه‌ای گه شنیده شده است راننده وسیله نقلیه عمومی از ورود افراد در حال مکالمه با تلفن همراه به خودرو خودداری می‌کند.

امید است نه برای الگوبرداری از جوامع موفق‌تر و نه برای کاهش آلودگی صوتی و یا حتی عدم ایجاد مزاحمت برای دیگران، بلکه تنها و تنها برای حفظ حریم شخصی خود، کمی هم به مکان مکالمه دقت کنیم.