مهری باقری با نوشتن کتاب «اسفندیار نامه» قدم بر جای پای شاهرخ مسکوب گذاشت و اجازه نداد مرگ با بردن شاهرخ مسکوب راه پژوهش علمی را در مورد قهرمان های شاهنامه سد کند. اسفندیارنامه آنگونه که روزنامه ها نوشته اند؛ کتابی است پژوهشی که مهری باقری با تلاش و رنج فراوان اسناد و گزارش های مکتوب به اسفندیار را گزینش و چاپ کرده است. در این راه به سراغ کهن ترین نوشته ها رفته است. اوستا و آثار تاریخ نگاران یونانی و کتاب های تاریخی پیش از اسلام و آثار نویسندگان بعد از اسلام را که به شاهنامه پرداخته اند، مطالعه کرده است. او پژوهش های منتشره را هم با دقت خوانده و یادداشت های خود را با ذکر منبع با عنوان مشخص در اختیار خواننده گذاشته است. باید انتظار کشید تا کتاب را آقایان یحیی فتح نجات و ناصر فرهادی بخوانند و آن را به خوانندگان کرمان امروز معرفی کنند.
نبرد رستم و اسفندیار سوگ نامه ای است که باید خواند و از آن آموخت. اگر اسفندیار را نماد نسل نو و رستم را نماد نسل پیشین بدانیم، می توانیم آموختن از این سوگنامه را به سطح بالاتری بکشیم.
اسفندیار با اینکه جوان است در دین خود متعصب است و آئین خود و فرمان پدر را تغییرناپذیر می داند. اصل همانندی را قبول دارد که هیچ خیر و هیچ فرمانی تغییر نمی کند. اما رستم پهلوانی است ملی و به راستی قهرمان ملت ایران است و مانند اسفندیار قهرمان یک کیش و یک خاندان نیست. رستم اهل دین خاصی نیست و تعصب ندارد. از پادشاهی مدال پهلوانی را نگرفته است که به فرمان پادشاهی آن را به پای شاهزاده بریزد. دستهای او دستهای همه ملت است. او متعلق به همه مردم است نمی تواند دستی که نماد دست ملت است برای خوش آمدن یک شاه و یک شاهزاده دستبند بزند و توده ها را ناامید کند. همه قهرمان ها در همه رشته ها در یک گذرگاه باید تصمیم تاریخی بگیرند. فرقی هم ندارند اگر «جوردانوبرونو» می گفت زمین می گردد هرگز در آتش جهل نمی سوخت و رستم هم تصمیم تاریخی گرفت.
تولد کتاب اسفندیار نامه مبارک باشد.
باش تا صبح دولتش بدمد
کین هنوز از نتایج سحر است.