1- روزهای تلخ 88 فراموش نمی شود، نه آن مناظره ای که احمدی نژاد همه سال های پس از پیروزی انقلاب را زیر سوال برد، نه کهریزک و ماجراهای حول و حوش آن را و نه اختلافی که در جامعه افتاد و شکافی که ایجاد کرد را، حالا پس از هفت سال سعید مرتضوی نامه ای نوشته که داغ دل همه دلسوزان نظام را تازه کرده ، نامه ای که گرچه عذرخواهی است اما به نوشداروی بعد از مرگ سهراب می ماند.
2- نظام جمهوری اسلامی حتما اولین مدعی فاجعه کهریزک است که اگر نبود رهبری و آن واکنش تند و جدی را نشان نمی دادند، حالا پس از هفت سال باید همچنان نظام مدعی اول باشد، نباید گناه بزرگی که در کهریزک رخ داد با یک عذرخواهی مدعیانه ختم شود بلکه انتظار می رود این عذرخواهی که به نظر می رسد بیشتر از سر استیصال است تا از سر احساس گناه، مقدمه ای باشد برای اول احقاق حقوق جمهوری اسلامی و بعد احقاق حقوق خانواده هایی که داغ فرزند دیده اند و فرزندانی که روزهای تلخ کهریزک را هنوز در کابوس هایشان دارند. فراموش نکنیم که قربانیان کهریزک فقط آن سه جانباخته نیستند بلکه آنها که آن فاجعه را تجربه کرده اند و امروز در قید حیات هستند هم مدعی آن اتفاق تلخ و دردناکند.
3- خودسری یا هر چیز دیگری که اسمش را بگذاریم نه فقط با آبروی نظام که با آبروی اسلام بازی کرد، امروز مجازات متناسب مرتضوی دقیقا آن وظیفه ای است که قوه قضاییه در قبال اسلام دارد، مبادا در قبال ظلمی که به اسلام روا داشته شده، رافت اسلام نصیب آقای مرتضوی شود، عذرخواهی یعنی پذیرش گناه وگرنه کسی که گناهی نکرده عذرخواهی هم نمی کند، حالا که آقای مرتضوی پذیرفته این گناه بزرگ را برای حفظ آبروی اسلام و نظام باید مجازات شود و اتفاقا با توجه به اینکه وی در مسند قضاوت در حکومت اسلامی نشسته بود باید این مجازات اشد باشد.
4- افکار عمومی و وجدان بیدار جامعه منتظر است تا نظر دادگاه را ببیند، حتما کسی برای مجازات مرتضوی جشن نخواهد گرفت، شیرینی پخش نخواهد کرد، پایکوبی نمی کند،این روزها نامه عذرخواهی مرتضوی مثال بنزینی بوده که روی آتش ریخته اند، خاطره آن رفتار زشت، غیرقانونی و غیر شرعی که واکنش آن روزهای رهبری را هم به دنبال داشت، دوباره زنده شده، حالا آلام این درد کهنه باید به سرعت تامین شود تا شاید قلب هایی که مکدر از آن اتفاق دردناک هستند آرام گیرند.