به گزارش خبرگزاری برنا، به بهانه برگزاری جشنواره فیلم «مقاومت» در یادداشتی به این موضوع که چرا سینما آن طور که باید به مساله انقلاب و «مقاومت» نپرداخته است، پرداخته‌ایم.
در متن این یادداشت آمده است: «سینما در صدور انقلاب اسلامی چه کرده است؟ سینماگران در تبیین اهداف، ویژگی‌ها و دستاوردهای انقلاب چه نقشی ایفا کرده‌اند؟
نگاهی به تاریخ سینما مؤید آن است که این رسانه جریان ساز که مهم‌ترین و تأثیرگذارترین ابزار فرهنگی قلمداد می‌شود نقشی مهم در روایت و معرفی انقلاب‌های بزرگ دارد. سینمای غرب و اروپا در طول صد ساله اخیر ده‌ها فیلم شاخص درباره انقلاب‌های معاصر و کلاسیک تولید کرده است. آثاری که توسط سینماگران آن کشور و یا با سرمایه‌گذاری مشترک و توسط کمپانی‌های بزرگ فیلمسازی ساخته شده‌اند. به عنوان نمونه می‌توان به چند فیلم سینمایی که عناوین آشنایی برای مخاطبان ایرانی دارند اشاره کرد:
زنده باد زاپاتا، من کوبا هستم (انقلاب کوبا)، دانتون (انقلاب فرانسه)، اشباح گویا Goyas Ghosts ، گاندی، سالوادور محصول ۱۹۸۶ به کارگردانی الیور استون، رزم‌ناوپوتمکین محصول ۱۹۲۵ به کارگردانی سرگئی آیزنشتاین، چ محصول ۲۰۰۸ به کارگردانی استیون سودربرگ، انقلاب تلویزیونی نمی‌شود محصول ۲۰۰۳ به کارگردانی کیم بارتلی، پاییز محصول ۲۰۰۸ به کارگردانی اوزجان آلپر، بیاوببین محصول ۱۹۸۵ به کارگردانی ایی کیلموف، ۱۹۰۰ به کارگردانی برناردو برتولوچی محصول، نبرد الجزایر محصول ۱۹۶۶ به کارگردانی گیلو پونته‌کوروف، اسپارتاکوس به کارگردانی استنلی کوبریک محصول ۱۹۶۰، «زد» ساخته «گوستاوگاوراس» به تهیه‌کنندگی الجزایر و فرانسه، «حکومت‌نظامی» به انگلیسی State Of Siege)) فیلمی ساخته کوستا گاوراس (فیلم‌ساز یونانی الاصل سینمای فرانسه) و ده‌ها فیلم دیگر.
ولی دلیل بی‌توجهی به انقلاب اسلامی از سوی سینماگران داخلی و یا غربی چیست؟ به استثنای فیلم مغرضانه و سراسر تحریف و دروغ «آرگو» چرا شاهد تولید فیلمی مبتنی بر پژوهش‌ها و مطالعات واقعی درباره بزرگترین انقلاب قرن نیستیم؟
آنچه مسلم است قدرت انقلاب ایران نه به خاطر قدرت نظامی یا اقتصادی آن، بلکه به خاطر وجه فرهنگی و معنوی آن است. انقلاب اسلامی ایران یک مصداق از مصادیق گفتمان معنویت خواهی و عدالت‌خواهی در سیاست یا حضور دین در سیاست است که امروزه نمود عملی این خواسته و تکرار آن را در قیام‌های کشورهای مسلمان که به نام بیداری اسلامی خوانده می‌شود، شاهد هستیم. این مطالبه در کشورهای اسلامی از راه قهر و زور به آن‌ها منتقل نشده است، بلکه این همان قدرت نرم انقلاب اسلامی است که ریشه در اعتقادات اسلامی مشترک همه ی مسلمان‌ها دارد و به‌صورت غیرمستقیم در این کشورها باعث خیزش‌های اسلامی‌شده است و همچنان ادامه دارد. قدرت نرم انقلاب اسلامی ایران چه ویژگی هایی از آن نهفته است و چگونه در انقلاب‌های منطقه عربی و شمال آفریقا نمود یافته است. این قدرت در ایدئولوژی اسلامی آن و تبلیغ حضور معنویت در سیاست نهفته است که در انقلاب ایران توسط امام (ره) کشف و به دنیا اعلام شد و با شروع این جنبش‌ها در کشورهای اسلامی این قدرت توسط مردم این کشورها فهم و تبدیل به موج بیداری اسلامی شد و ظهور آن را در شعارها و اقدامات عملی انقلابیون در این کشورها می‌توان مشاهده کرد.
واقعا چرا انقلابی که ظرفیت عظیم تأثیرگذاری و الهام گیری را برای ملل مسلمان و یا مستقل دارد از دریچه سینما نادیده گرفته شده است؟ چرا سینمای ایران که خوشبختانه از نظر توانایی و دانش تخصصی و نیروی انسانی و امکانات و ساز و کارها فوق‌العاده است و همواره در فستیوال‌های بین‌المللی آثار این سینما می درخشد اثر ماندگار و تأثیرگذار و جریان ساز در قالب تولید ملی یا مشترک با ملیت‌های دیگر ساخته نشده است؟
سینما در این سال‌ها همواره به سراغ مراجع سیاسی و دینی و رهبران انقلابی و خالقان جنبش‌های سیاسی و توده‌ای رفته است. از اسپارتاکوس تا زاپاتا، فیدل کاسترو، چه گوارا، عمر مختار، گاندی چرا هیچ سینماگری درباره امام خمینی (ره) که بنیان‌گذار بزرگترین انقلاب قرن با الگوهای و بنیان‌های اصیل الهی و دینی بوده است نرفته است؟
چرا سینماگران و مهم‌تر، متولیان فرهنگی و سیاست‌گذاران سینمایی ما در دوره‌ها و دولت‌های مختلف از این مهم‌ترین مؤلفه موردنیاز سینما غافل مانده‌اند؟
جشنواره بین‌المللی فیلم «مقاومت» بهترین فرصت پژوهش و تحلیل در این زمینه است.
این جشنواره شایسته است از مسوولان فرهنگی و سینمایی بپرسد چرا تاکنون در این باره کوتاهی شده است؟ چرا انگیزه‌های لازم برای سینماگران و فیلم‌سازان ما برای ورود به این عرصه وجود ندارد؟ موانع چیست و راهکارها کدام است؟ چرا درباره شخصیت‌های مهم تاریخ انقلاب اسلامی، فیلمی ساخته نشده است؟»