هرچه مادران شهید را بیشتر شناختم خودم احساس کوچکی کردم/سینمای دفاع مقدس گونه مقدسی است

به گزارش خبرگزاری برنا، نشست تجارب بازیگری در فیلم «شیار 143» عصر امروز-یکشنبه 4 مهر ماه- در سالن شماره 3 پردیس سینمایی ملت برگزار شد.  وی درباره فیلم سینمایی «شیار 143» گفت: این فیلم توانست به قلب مخاطبان در ایران نفوذ کند و فیلمی فراتر از فیلم های معمول سینمای ایران است که صرفا مشکلات اجتماعی را بیان می کنند. اگرچه این فیلم ها هم قابل احترام هستند و مخاطبان خاص خود را دارند، اما «شیار 143» به دلیل این که قصه مادری را روایت می کند که طی جنگ تحمیلی از نقطه انتظار به یقین امید و ایمان می رساند. درست در جایی که رادیو را از کمر باز می کند و همان زمان پیکر فرزندش را به عنوان عزیزترین مرد زندگی اش در آغوش می کشد.

وی با بیان این که بازی در همه گونه های سینمایی را تجربه کرده است، افزود: بازیگر در همه گونه های سینمایی باید از جان مایه بگذارد. اما سهم من در «شیار 143» فراتر از کارهای دیگرم بود. زیرا معمولا در سایر فیلم ها بازیگر خود را از منظر یک نقش می بیند و به جامعه اطراف توجه می کند. به تبع برای شناخت بهتر نقش باید با خصوصیات آن آشنا شود. این آشنایی قطعا از طریق کتاب و مقاله اتفاق نمی افتد؛ بلکه باید تجربه ای ملموس باشد. 

زارعی با اشاره به این که نقش الفت را از عمق وجودش بازی کرده است، بیان کرد: مستندی درباره یک شهید دیدم که بعد از 15 سال پیکر او را در حالی که سالم بود، به خانواده اش باز می گرداند. خانواده اش می گفتند او در مجالس عزاداری امام حسین (ع) اشک می ریخت و آن را به صورتش می زد من این احوال را باور دارم و نقش الفت حاصل این باور من است. متاسفانه از این جنس اتفاقات پیرامون ما زیاد می افتد؛ اما در سینما به تصویر کشیده نمی شود. یکی از سینماگران می گفت باعث تاسف است که زیباترین وضوی سینما را آنتونی کوئین در عمر مختار گرفته است. در حالی که ما در جامعه ای شیعی زندگی می کنیم.

زارعی افزود: کارگردان ها معمولا به بازیگران محبت دارند و نظر آن ها را می پذیرند. اما به دلیل این که ایشان نویسنده فیلمنامه هم بودند باید انرژی بیشتری برای مجاب کردنشان می گذاشتم. نظر من این بود الفتی که می خواهد فردا با التهاب نشانی از فرزندش بیابد، شب قبل به خواب نمی رود و از خانم کارگردان خواستم تا صحنه را عوض کند. بنابراین صحنه به این که الفت با لباس خاکی در حیاط می نشیند و ستاره ها را تا صبح در حیاط می شمرد تغییر کرد. درست همین جاست که فیلم رنگ می گیرد و شوقی در مخاطب ایجاد می شود. لحظاتی از این دست در «شیار 143» زیاد است و بازیگر فراتر از فیلمنامه در آن حرکت کرده است.

برای بازی نقش الفت خودم هم انتظار کشیدم

زارعی ادامه داد: به نظر من روح دمیده شده در «شیار 143» به حرمت خون شهداست. ما هزاران مادر شهید داریم که با یک زنگ تلفن به شوق می آیند. این نقش برایم شوخی بردار نبود و هر آنچه در چنته داشتم به کار گرفتم. حال من باید مثل حال الفت می بود. برای بازی این نقش من هم انتظار کشیدم و با الفت پیر شدم. من این نقش را با زبان روزه در دمای 50 درجه بازی کردم و اساسا روزه برایم معنای دیگری یافت. آبروی این نقش برایم بسیار مهم بود. بعد از آن هم مورد لطف مردم و منتقدان قرار گرفتم. جنگ تحمیلی تمام آرزوهای الفت را گرفت و با یک دار قالی تنهایش گذاشت. داری که با رج زدن بالا نمی رفت و در نهایت با بازگشت عزیزش کامل شد. برای بازی دوباره در نقشی شبیه الفت به 20 سال زمان برای تمدد روحی و قلبی نیاز دارم. زیرا همه دارایی هایم را برای الفت به کار بستم.

وی با اشاره به تجربه های بازیگری اش در سایر سکانس های «شیار 143» گفت: در سکانس آخر از خانم کارگردان گفتم چه باید کرد و ایشان گفتند همانی را بازی کن که در متن نوشته شده است. اما در متن یک شرح صحنه نوشته شده بود. تاج گل هایی در سالن و سکانس آخر قرار داشت که خواهش کردم آن را خارج کنند. زیرا معتقد بودم تابوت باید در غربت وارد سالن شود و این غربت پیکر شهید است که دل را می لرزاند. طبق مستندی که از دیدار یک مادر شهید با پیکر فرزندش دیده بودم، می دانستم الفت گریه نمی کند. از گلاره عباسی خواستم تا به جای من او گریه کند و به سینه بکوبد.

زارعی با تحلیل بازی خود در سکانس آخر این فیلم افزود: من حرکت و بازی ام در سکانس آخر را از تابلوی عصر عاشورای استاد فرشچیان وام گرفتم. کفش هایم را در آوردم چون احساس می کردم استخوان ها مقدس است و باید پاهایم زمین را لمس کند.

وی با اشاره به این که تلاش همه عوامل در بازی بازیگر نمایان می شود، بیان کرد: یک فیلم زمانی تاثیرگذار است که بازیگر از عمق جانش برای بازی در آن مایه گذاشته باشد. ما در زندگی به عنوان مخاطب هر اثر هنری صحنه هایی را در ذهنمان ثبت می کنیم اما برخی سکانس های فیلم ها ممکن است تفکر یک فرد را تغییر دهد.

زارعی با اشاره به دغدغه اش برای فیلمسازی در گونه دفاع مقدس اظهار کرد: من مدت هاست دوست دارم فیلم بسازم. درباره دغدغه های اجتماعی که دغدغه من هم هست. اما هرچه فکر می کنم احساس می کنم هیچ کدام این ها هم وزن دغدغه داشتن درباره روایت زندگی زنی نیست که سه بچه اش را در جنگ از دست داده است.

وی با بیان این که بازیگری حیطه مقدسی است، ادامه داد: اعتراف می کنم اگر همین حالا بخواهم «شیار 143» به همان شکل بازی کنم، نمی توانم. زیرا عنصر خلاقه یک بار بر بازیگر وارد می شود و قابل تقلید و تکرار نیست. در دو سه سال اخیر دیدم که درباره شیار 143 از منظر تحلیلی بسیار صحبت می شود. خدواند خانم آبیار را بسیار دوست داشته که چنین قلم و تاثیری به فیلم شان عنایت کرده است. انشالله که خداوند باز هم دوستشان داشته باشد و فیلم های تاثیرگذار دیگری بسازند و به من هم توفیق بدهد الفت را بار دیگر در سینما تکرار کنم.