به گزارش گروه روی خط رسانه های خبرگزاری برنا، وی در این مقاله از جزییات مبارزه همسرش با انواع علایم عصبی و فیزیولوژیکی که در نهایت به خودکشی او در سال ۲۰۱۴ منجر شد، نوشته است.
او یک هفته پیش از خودکشی همسرش را به عنوان یک دوره تراژیک و دلخراش توصیف می‌کند و تلاش دارد تا این تجربه را برای کمک به تشخیص مناسب بیماری در موارد دیگر، تعمیم دهد.
وی می‌نویسد: رابین داشت ذهنش را از دست می‌داد و از این مساله آگاه بود. آیا می‌توانید تصور کنید که او چه رنجی از این تجربه می‌برد که در حال از هم گسیختگی است؟ و این چیزی بود که او هرگز چیزی درباره‌اش نمی‌دانست و نامش را هم نشنیده بود. نه او ونه هیچ کس دیگری نمی‌توانست این روند را متوقف کند و هیچ مقدار از هوش یا عشق برای متوقف کردن این بیماری، کافی نبود.
ویلیامز در این مقاله که در نشریه علمی آکادمی عصب‌شناسی آمریکا منتشر شده است، ادامه می‌دهد: رابین می‌گفت: فقط می‌خواهم مغزم مجددا راه بیفتد. ملاقات‌های مکرر با دکتر، آزمایش‌ها و روانپزشکی ما را در حرکت دایم قرار می‌داد. آزمایش‌های بی‌پایان خون، آزمایش‌های ادرار، همراه با بازکنترل‌های متعدد سطح کورتیزول و غدد لنفاوی بارها انجام شد. یک اسکن مغزی نیز انجام شد تا احتمال وجود تومور در غده هیپوفیز او بررسی شود و متخصص قلب و عروق، قلب او را بررسی می‌کرد. همه چیز منفی بود، به جز سطح بالای کورتیزول. ما می‌خواستیم از نتیجه منفی آزمایش‌ها خوشحال باشیم، اما رابین و من هر دو می‌دانستیم یک مشکل این وسط وجود دارد.
وی در ادامه این مقاله می‌نویسد: ۲۸ ماه می تشخیص داده شد که او به پارکینسون مبتلا شده و حالا ما یک پاسخ داشتیم. امید من افزایش یافت اما به نوعی می‌دانستم که رابین خریدار چنین چیزی نیست.
تا زمانی که نتیجه اتوپسی پس از کالبدشکافی بازیگر مطرح رسید، سوزان اشنایدر نمی‌توانست باور کند که یک بیماری مرگبار کمتر شناخته شده به نام بیماری «لوی» که نوعی بیماری مشابه با پارکینسون است، همسرش را آزار می‌دهد.
او نوشته است: این بیماری می‌توانست سبب پارانویایی شود که عوارض آن خارج از پاسخ‌های عاطفی شخصیت او بود. چقدر آرزو داشتم که می‌دانست دارد با چه چیزی مقابله می‌کند ، این که قلبش دچار ضعف نبود، یا روحش یا شخصیتش مشکلی نداشت...
ویلیامز خودش را ۱۱ آگوست ۲۰۱۴ در خانه‌اش در کالیفرنیا به دار آویخت. او و همسر سومش سوزان سال ۲۰۱۱ ازدواج کرده بودند.
همسر ویلیامز مقاله‌اش را چنین به پایان می‌برد: امیدوارم سهیم شدن این تجربه بتواند به شما در تشخیص کارهایتان کمک کند. این باور من است که تجربه رابین اگر باور داشته باشیم تلاش و مرگ او بیهوده نبود، می‌تواند التیام بخش باشد.
منبع:جام جم