به گزارش خبرگزاری برنا ، سیستان و بلوچستان دارای قدمت کهن است که قدمت برخی از آثار تاریخی آن به چندین هزار سال قبل از میلاد مسیح باز می گردد.
این استان علاوه بر آثار تاریخی، دارای مناطق بکر طبیعی و چشم گیر زیادی است.
وجود چاه نیمه های سیستان، تالاب هامون، آتش فشان نیمه فعال خاش، کوه های مینیاتوری، سفال کلپورگان، سنگ نگاره، منطقه گل افشان کنارک، قلعه های قدیمی و انواع میوه های استوایی و گرم سیری
شگفتی های این استان را دوچندان میکند که سالانه گردشگرانی را از داخل و خارج استان به خود جذب می کند.
قنات ها هم یکی از آثار گردشگری محسوب می شود که در انواع کاریز، خوشاب، چاهک ها و چاه نیمه در سیستان و بلوچستان و بالاخص در شهرستان سراوان خودنمایی می کنند.
محمد عظیم بارک زایی کارشناس میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شهرستان سراوان با بیان اینکه در سالیان گذشته نام این منطقه سرستون (استون) به معنی رعد و برق بوده که پس از مدتی به شستون یعنی چشمه جوشان تغییر کرده است، اذعان داشت: در سراوان چشمه های جوشان فراوانی وجود داشته است که پس از مدتی به قنات تبدیل شده اند.
وی با اشاره به اینکه در روستاهای زیات، هوشک،دزک، پره کنت، بخش جالق، سینوکان، ناهوک و شهر محمدی قنات وجود دارد، گفت: ۲ رشته قنات سرجو و شستون به طول تقریبی پانزده کیلومترقرار در این شهرستان وجود دارد.
کارشناس میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی شهرستان سراوان با توجه به سفالینه های کشف شده هنگام لای روبی قنات شستون که دارای نقوش برجسته بوده است، بیان کرد: قنات شستون دارای قدمت طولانی است که به آن قنات سلیمانی هم می گویند و اولین لای روبی این قنات حدود چهار صد سال قبل انجام شده است که پس از آن سهامداران آب هر چند سال یکبار کار لای روبی را انجام می دهند.
بارکزایی خاطر نشان کرد: قنات سرجو و شستون به طول پنج کیلومتر به هم متصل می شوند و حالت دو طبقه ای را به خود می گیرند که قنات سرجو در پایین و شستون در بالا قرار میگرد و نمونه این قنات در یزد هم وجود دارد.
وی بیان داشت: پس از گذشت زمان و خشکسالی ها هیچ گونه افت آبی در این قنات ها دیده نشده است.
کارشناس میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گفت: یک رشته قنات جویی هم در روستایی هوشک وجود دارد که بالا آن سفالینه کار شده و به قنات کَهن کوزه ای معروف است.
بارک زایی افزود: قنات شستون ۳۶ همگام آب داشته است که هر همگام ۲۴ طاس آب است که در گذشته هر بیست روز نوبت یکی از سهامداران آب، برای آبیاری مزارع کشاورزی بوده است.
منبع : شستون