به گزارش خبرنگار اجتماعی «خبرگزاری برنا» محققان به مدت 21 روز رفتار کودکان 4 ساله در هنگام بازی را بررسی کردند و آنها را از لحاظ رفتار پرخاشگرانه به دو گروه متوسط و زیر متوسط طبقه بندی کردند. چهار هفته بعد، کودکان را به 2 گروه تقسیم کردند. برای گروه اول به مدت 30 دقیقه برنامه پرخاشگرانه مثل «بت من و سوپرمن» و برای گروه دوم کارتون‌های معمولی پخش کردند. کودکانی که از اول از لحاظ پرخاشگری در حد متوسط بودند نسبت به کودکانی که برنامه‌های معمولی تماشا کرده بودند، پرخاشگری بیشتری ازخود نشان دادند.
بیشتر والدین سعی می‌کنند با توبیخ، رفتار کودکان خود را کنترل کنند که این برخورد پسندیده‌ای نیست زیرا کودکان ممکن است تا آن لحظه خشم و عصبانیت را تجربه نکرده باشند و گیج و سردرگم شوند. در چنین شرایطی والدین باید به کودکان خود بیاموزند چگونه خشم خود را در هنگام عصبانیت کنترل کنند و در رویارویی با هیجانات قوی چه رفتاری داشته باشند.
مریم یوسفی درباره کنترل خشم کودکان به خبرنگار اجتماعی «خبرگزاری برنا» گفت: همه ما در کودکی بارها همبازی‌های خود را برای به دست آوردن اسباب بازی یکدیگر هل داده و سعی کرده‌ایم به هر طریقی که شده به خواسته خود برسیم. شاید شما هم از آن دسته کودکانی بوده‌اید که برای خرید وسیله مورد نظرتان ساعت‌ها در خیابان گریه کرده و دست و پا زده‌اید، شاید والدین چنین کودکانی نمی‌دانستند پرخاشگری در کودکان نوعی اختلال رفتاری محسوب می‌شود و قبل از این‌که کودک به مرحله بحران برسد باید آن را درمان کرد.
یوسفی معتقد است: پرخاشگری در سنین مختلف بسیار گسترده است. ممکن است کودک شما به هر دلیلی از چیزی دلخور باشد و عکس العمل خود را به صورت فیزیکی با اطرافیان نشان دهد و گاهی ممکن است اسباب بازی‌های خود را به دیوار بکوبد یا بی دلیل با همبازی‌های خود کتک کاری کند یا حتی ناراحتی خود را با بیان کلمات ناسزا نشان دهد و خانواده را از این نوع رفتار برنجاند.
این جامعه شناس با اشاره به رفتارهای کودک پرخاشگر گفت: کودکان، پرخاشگری را وسیله‌ای برای رسیدن به هدف مورد نظرشان می‌دانند، ممکن است برای رسیدن به آن هدف گریه کنند و پا به زمین بکوبند زیرا در آن لحظه سعی می‌کنند به هر راهی متوسل شوند تا به خواسته‌شان برسند. اکثرا خانواده‌ها در این مواقع به حرف کودکانشان گوش می‌دهند.
یوسفی با اشاره به چگونگی بروز خشم کودکان در سنین مختلف گفت: علت اصلی عصبانیت کودکان در سنین زیر 7 سال نرسیدن به خواسته‌هایشان و احساس سرخوردگی حاصل از آن است. کودکان 2 تا 7 سال هنگامی که عصبانی می‌شوند به دلیل نداشتن تکامل رشد کلامی و بدنی نمی‌توانند خواسته‌های خود را به درستی مطرح کنند به همین جهت این عصبانیت در دختران با گریه کردن و در پسران به شکل پرتاب اشیاء یا کتک زدن افراد ضعیف‌تر دیده می‌شود. والدین در این مواقع بیشتر سعی می‌کنند با توبیخ و مواخذه، خشم کودکان را کنترل کنند، این برخورد رفتار نادرستی است چون کودکان تا آن لحظه ممکن است خشم و عصبانیت را تجربه نکرده باشند و در چنین شرایطی والدین به فرزندانشان پرخاشگری را آموزش داده‌اند.
یوسفی با اشاره به نشانه‌های پرخاشگری در کودکان 6 تا 12 سال می‌گوید: کودکان در این دوره سنی واکنش‌های عاطفی خود را به صورت غیر مستقیم بروز می‌دهند و به جای گریه کردن ترجیح می‌دهند خشم و ناراحتی خود را با قهر نشان دهند.
این جامعه شناس معتقد است: کودکان از رفتار اعضای خانواده خود الگو برداری می‌کنند. والدین باید دلایل پرخاشگری در فرزندان خود را بشناسند، در صورتی‌که با عصبانیت و پرخاشگری با یکدیگر برخورد کنند، کودک هم از رفتار آنها الگو برداری کرده و پرخاشگر خواهد شد، حتما نباید کودک به طور مستقیم مورد پرخاشگری قرار گرفته باشد، گاهی ممکن است در فضای مهد کودک یا شرایط مشابه به آن پرخاشگری را دیده باشد و در همان لحظه همه دیده‌های کودکانه خود را در ذهن ثبت کرده و الگو برداری کند.
به گفته یوسفی، اگر فکر کودکان آرام باشد می‌توانند سریع‌تر مطالب علمی را فرا گیرند و با اطرافیان خود بهتر برخورد کنند، پس والدین باید تلاش کنند با صبر وشکیبایی با فرزندان خود رفتار کنند.
یکی دیگر از عواملی که رفتار پرخاشگرانه را در کودکان پرورش می‌دهد تماشای تلویزیون است. در بسیاری از برنامه‌های تلویزیونی کودکان پرخاشگری را آموزش می‌بینند و در این برنامه‌ها شاهد خشونت‌های فیزیکی هستند.