گروه ورزشی خبرگزاری برنا، "تقویم پر شده از روزهای بزرگداشت اصناف و مشاغل مختلف، اما نمی‌دانم چرا جای خالی روزی برای رهبران هیجان‌انگیزترین ژانر ورزشی دنیا به چشم نمی‌آید. واقعیت این است که با وجود حمله همه جانبه به صنف مربیان و سبقت گرفتن در تحقیر آنان و در جو موجود فوتبال ایران، فکر انتخاب یک روز جهت بزرگداشت مربی تنها یک ژست ایده آلیستی است. در ورزشگاه‌ها همه چیز رویت می‌شود، غیر از تکریم حریم مربی. با وجود اینکه نسل جدید مربیان به میدان آمده‌اند تا نشان دهند می‌توانند تکمیل کننده زحمات نسل‌های پیشین خود باشند، همان نسلی که با کمترین امکانات موجود، فوتبال ایران را به دندان گرفته و پیش بردند ولی همچنان رفتارها و گفتارهای اهانت آمیز مانند بار سنگینی است که تحمل حمل آن بسیار سخت به نظر می‌رسد.
در کشورهای صاحب فوتبال مربیان با هر نتیجه‌ای (حتی جام نبردن به مدت طولانی) محترم می‌مانند و رفتار با آنها (حتی اخراج) هم بر پایه بده بستان‌های فنی است. چون فوتبال بر بستر احترام به مربیان بنا نهاده شده. خاک حاصلخیز فوتبال ریشه در زمین فوتبال و مربیگری مهندسانی دارد که انسان می‌سازند، انسانهایی که مهارت و هنر را در هم آمیخته و باعث شور و شعف میلیونها تماشاگر مشتاق در سراسر جهان می شوند. مربیگری واژه‌ای است که اصالتش در رشد امثال دهداریها، امیر آصف‌ها ، فرگوسن‌ها و ونگرها هویت می‌گیرد، بنابراین حفظ حرمت مربیان در امتداد تکریم معلمان است.
علی پروین‌ها، پورحیدری‌ها و مرحوم حجازی‌ها با غریزه خود آموختند و افتخارآفرین شدند اما وقتی نوبت به نسل بعد رسید، هیچ سیستمی برای تربیت آنها ساخته نشد. خاک حاصلخیز مربیگری در جهان، کاورچیانو، آکادمی نانت مرکز آموزش مربیگری کلروفونتن و... برای مربی ایرانی در بیش‌تر مواقع شوره‌زار بود. شاید بد نباشد در روز مربی برخوردهای ما نسبت به رقم‌زننده‌های فوتبال در ایران کمی متفاوت(حالا نه الزاما مهربانانه‌تر!) شود. در این صورت مربی خارجی با دید بهتری به همکاران ایرانی خود احترام می‌گذارد، اختلافات ظاهرا ازلی- ابدی بین جنس داخلی و خارجی از بین می‌رود و همه با هم برای فوتبال در حال پیشرفتمان تلاش خواهیم کرد. این فوتبال، زشت یا زیبا به تمامی ساخته ذهن مربیان است پس برای ایدئولوگ‌های فوتبال احترام بیش‌تری قائل شویم تا آنها با آرامش به زیباتر کردن فوتبال ما فکرکنند."
و سخنی کوتاه با همکاران عزیز و گرامی:
ما می‌توانیم اختلاف نظر و دیدگاه داشته باشیم، می‌توانیم رقیب هم باشیم و رقابت کنیم اما در عین حال می‌توانیم کنار هم باشیم. باید حریم مربیان را ابتدا خود مربیان محترم شمارند. لطفا تلاش برای کنار هم بودن را تشویق نمایید.
در این میان کانون مربیان فوتبال ایران هم مثل جامعه مربیگری که از آن برآمده، نیاز به یک تغییر و تحول اساسی را در خود احساس می‌کند. تغییراتی که بتواند جامعه مربیان ایرانی را قوی‌تر و منسجم‌تر از آنچه امروز می‌بینیم، کنار هم قرار بدهد.
تحقق این امر در گرو کنار هم بودن است.
با احترام - مجید جلالی