خبرگزاری برنا، درسیر تاریخ بسکتبال ایران مردان بزرگی راه انداز این رشته جذاب و شورانگیز شدند و در هر دهه ای بر کیفیت این رشته افزودند تا ما امروز شاهد این سطح قابل قبول و زیبا از این رشته ورزشی در کشور باشیم . حسن اشتری ، داریوش نبوی ، جمشید شریعت ، رضا شجاع پور ، اصغر عصری و علی عطائی از جمله این بزرگ مردانند که در روزگار فعالیت ورزشی آماتور و غیر حرفه ای فقط و فقط به فرمان دل در راه پی ریزی و توسعه این رشته ورزشی و کیفیت بخشیدن بدان از طریق ایجاد تیم ها و بازیکنان برجسته ، جوشیدند و کوشیدند . یکی از این بزرگ مردان علی عطائی ، مردی از تبار و دیار بابک ، ستارخان ، باقرخان و شیخ محمد خیابانی است ، مردی نیکو خصال ، با فرهنگ و با دانش ،انسانی به غایت اخلاقی ، با عاطفه که در سینه اش قلبی به گرمی خورشید می تپد . منش او یاداور منش بزرگ مردانی چون تختی، پرویز دهداری و مظفربنی هاشمی است و لیاقت ، کاردانی و بسندگی او هنوز هم لنگه و مانندی ندارد .کیش او ایران پرستی است و در اتاق شخصی اش در خانه عکسهای بزرگ مردان تاریخ ایران بر دیوار آویخته شده و آثار بزرگان ادب ایران چون،فردوسی،مولوی،حافظ،سعدی و استاد شهریار بر روی میز کارش،مونسان خلوت وتنهایی او هستند. علی عطائی در سال های دهه 50 به بعد سکاندار بسکتبال تبریز بود و بازیکنان برجسته ای چون منوچهر ناصرزاده ، شکور سندسی ،صمداقدم ، فرهنگ ارغوانی ، جمشیدپور واحد ،علی جام بر ، روبیک جورجیان و سرژیک مختاریان برای بسکتبال ایران تربیت کرد و بازیکنان برجسته دیگری چون،مسعود فتوت،مسعود مردوخی، نصراله امیدی و حسین فیاض منش که دانشجویان غیربومی دانشگاه آذرآبادگان بودند در محضر او تکامل یافتند و برخی از آن ها در تیم های ملی نیز عضویت یافتند . تیم های او چه در مسابقات دانشگاه های کشور که در آن سال ها از کیفیتی رقابتی و بسیار بالا بر خوردار بود و چه در مسابقات لیگ باشگاه های کشور با تیم تراکتور سازی و چه در مسابقات قهرمانی کشور ، رقیب طراز اول تیم های برجسته ایران و بخصوص تیم های تهرانی بودند و در سال 1358 نیز با شکست تیم تهران قهرمان ایران شدند . از حدود سال های 63 یا 64 ،تازه به دوران رسیدگان بی مایه و نابسنده با ارتباطاتی که برازنده مردان ورزش نیست چنان عرصه را بر این بزرگ مرد عاشق تنگ نمودند که ناچار به وداع با بزرگترین عشق زندگیش ، بسکتبال شد . 32 سال است که بسکتبال آذربایجان رقیب جدی و قدیمی تهران هرگز در رده 20 کشور نیز جایگاهی نداشته است و حتی یک بازیکن برجسته از آن دیار بزرگ در تیم های ملی انتخاب نشده است . حدود 20 سالی است که فرد واحدی در راس هیئت های استان آذربایجان شرقی از طریق ارتباطات با روسای فدراسیون ها ودر 14 ساله گذشته با مشحون،بقای بی حاصل خود را تداوم بخشیده و ریشه بسکتبال آن دیار را خشکانده است و هم چنان با ولعی پاتولوژیک حضور خود را تداوم می بخشد بدون کوچکترین ارزیابی نسبت به اثربخشی شخص خویش و متاسفانه رئیس 14 ساله فدراسیون که به خوبی علی عطائی و پتانسیل های او را می شناسد کوچکترین گامی برای به میدان اوردن او و بهره گیری از تجارب و توانایی های این پیر خردمند برنداشته است تا آغازی دوباره و خونی تازه در رگهای بسکتبال تبریز بدمد تا حاصل آن رقابتی تر کردن بسکتبال کشور باشد . اما او بزرگ مردی است که یادش در دلهای عاشق و جانهای شریف و شیفته پیوسته پایدار و گرامی است.