این علائم از مسمومیت با گاز منوکسیدکربن خبر می‌دهند

 

وی اظهار داشت: استنشاق منوکسیدکربن رسیدن اکسیژن به بافت های بدن را مختل می کند و با افزایش مقدارکربوکسی هموگلوبین خون در ابتدا علائمی چون سردرد، احساس تپش و سبکی در سر، خستگی، تهوع و استفراغ، اختلال در تعادل و کاهش سطح هوشیاری قابل مشاهده است.

 

نقاب بیان کرد: میزان طبیعی کربوکسی هموگلوبین خون 1.5 تا 2 درصد است، زمانی که از پنج تا 10 درصد بیشتر شود علائم خطر نمایان می شود و هنگامی که به 60 تا 70 درصد برسد کشنده خواهد بود.

 

این سم شناس تصریح کرد: تاری دید، احساس ضعف عضلانی، افزایش ضربان قلب، قرمزی صورت، کبودی لب ها از دیگر علائم مسمومیت با گاز منوکسیدکربن به شمار می‌روند که متاسفانه در صورت خواب بودن فرد قربانی امکان مشاهده هیچ کدام از این علائم وجود ندارد و قربانی به یک کمای عمیق و طولانی می رود.

 

وی عنوان کرد: همچنین ممکن است فرد پس از بیدار شدن احساس شدید خستگی و خواب آلودگی داشته باشد که معمولا در این شرایط امکان فرار برای قربانیان وجود ندارد.

 

نقاب تصریح کرد: چنانچه فرد موفق شود از فضای آلوده و مسموم به منوکسیدکربن فرار کند بلافاصله باید به یک محیط باز منتقل و از هوای پاک تنفس کند و پس از آن تحت نظر پزشک قرار گیرد.

 

این سم شناس با بیان اینکه اقدامات درمانی تابع درصد کربوکسی هموگلوبین موجود در خون است، اظهار داشت: هر هشت ساعت غلظت کربوکسی هموگلوبین خون به نصف می رسد و اکسیژن رسانی به ریه ها در کاهش غلظت کربوکسی هموگلوبین خون موثر است.

 

وی تاکید کرد: در صورت مسمومیت با منوکسیدکربن علیرغم بهبودی بیماری متاسفانه کسانی که غلظت کربوکسی هموگلوبین خونشان به 50 تا 75 درصد می رسد، حدود یک سال بهبودی آنها به طول می انجامد. همچنین احتمال خونریزی عروق شبکیه و ایجاد نابینایی، کهیر، فراموشی، نسیان، علائم روانی و پارکینسون که با لرزش و سفتی عضلات همراه است، در فرد وجود دارد.

 

نقاب اشاره کرد: 10 تا 30 درصد از مصدومان ‌ناشی از گاز منوکسیدکربن که به هوش می آیند، از سه تا 240 روز علائمی مانند تغییرات شخصیتی، نقصان حافظه را به همراه دارند و در موارد حاد به دلیل نرسیدن اکسیژن به مغز، ضایعات غیر قابل بازگشت عصبی در فرد بروز پیدا می کند.

 

این سم‌شناس در خصوص اقدامات پیشگیرانه در خصوص پیشگیری از مسمومیت با گاز منوکسیدکربن بیان کرد: استفاده نکردن از بخاری های بدون دودکش و نفتی غیر ایمن در فضاهای کوچک و بسته که تهویه و تردد کمی در آن محیط وجود دارد توصیه می شود.

 

وی ضمن تاکید بر استفاده از بخاری های دارای مهر استاندارد مجهز به دودکش  نصب دودکش ها بر اساس اصول ایمنی، استفاده از کلاهک های H،  چک کردن بخاری ها قبل از نصب در خصوص نداشتن انسداد در مسیر عبور گازهای احتراق، باز بودن محل دودکش، اتصال محکم لوله های خروجی منوکسید کربن، چک کردن ماهانه خروجی دودکش بخاری، اطمینان از اتصال محکم تجهیزات گرمایشی و  نپوشاندن درز پنجره ها در صورت استفاده از بخاری های گازی به منظور حفظ جریان هوا  ضرورت دارد.