«نیما حسنی‌نسب» منتقد سینما در گفت‌وگو با خبرنگار حوزه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، در رابطه با اقدامات امسال روابط عمومی جشنواره در مقابله با بی‌نظمی‌های رایج در سینمای رسانه‌های گروهی طی سال‌های گذشته اظهار داشت: یکی از موضوعاتی که در تمام سال‌های برگزاری جشنواره فجر، همیشه مسأله‌ساز و دردسرآفرین و پرحاشیه بوده، بحث شرایط سالن مطبوعات و رسانه‌های گروهی است. اینکه چه آدم‌هایی و با چه شرایطی و به چه دلایلی می‌توانند فرصت حضور در این سالن و استفاده از امکانات سینمای رسانه‌ها را داشته باشد.
همه ما شلوغی غیر قابل کنترل، ازدحام افراد ناشناسِ غیرکارشناس و خاطراتی از حضور خانواده‌ها همراه کودکان و سالمندان در کنار منتقدان و خبرنگاران را به یاد داریم که در این سال‌ها همواره دشواری‌هایی برای همه به همراه داشته است. نکته جالب اینکه در سال‌های گذشته، دبیران و مدیران روابط عمومی جشنواره ابتدا مصمم بودند که برای کنترل و نظارت بر این وضعیت نامطلوب، با طرح و نقشه و برنامه وارد عمل شوند اما در عمل به جایی نرسیدند که البته تغییرات مداوم و هرساله دبیر و مدیران این جشنواره، یکی از عوامل نرسیدن به شرایط ثبات بوده است، چرا که خواه ناخواه، دبیر تک‌دوره‌ای و دو دوره‌ای، درست به آن مربی فوتبال می‌ماند که از فرط نتیجه‌گرایی و محافظه‌کار بودن، مسالمت‌جو می‌شود و حتی جرأت یک تعویض را هم ندارد و بالطبع نمی‌تواند حاشیه‌ها را از اطراف تیم‌اش براند.
حسنی‌نسب گفت: خوشبختانه دبیر جشنواره امسال، صاحب تجربه حواشی سال گذشته برج میلاد است؛ مثلا نمایش پر خبر و دردساز فیلم «لانتوری» را قطعا به خاطر دارد! پس این فرصت را دارد که از تکرار آن وضعیت جلوگیری کند. راهکارهای این اتفاق هم مشخص و متنوع است؛ از اندکی مقاومت جلوی زیاده‌خواهی‌های این و آن تا کمی پرهیز از روابط و رفاقت و سفارش و... بخش دیگر ماجرا هم معضل «انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی» است که به دلیل مشکلات بنیادین در عضوگیری و مدیریت و اساسنامه و همینطور حواشی سالیان اخیرش، تعداد زیادی از آدم‌های متفرقه، فاقد شناسنامه و البته کارت به دست را با نام‌های منتقد و نویسنده و خبرنگار روانه برج میلاد می‌کند.
اگر اساسنامه پر اشکال یا برخی دلایل و انگیزه‌های پشت پرده اجازه کنترل و نظارت دقیق روی اعضای انجمن را ندارد، جشنواره فجر که موظف به رعایت آن اساسنامه کذایی یا دامن‌زدن به حواشی و کمک به این وضعیت نابسامان نیست، پس می‌تواند با یک مکانیسم مشخص و گزینشی اصولی, کسانی را راهی سالن مطبوعات کند که واقعا این کاره‌اند. اگر اینگونه شود، آن وقت سالن سینمای رسانه‌های گروهی در جشنواره فیلم فجر، دوباره هویت و اعتبار و رنگ و جلا و رونق واقعی را به دست می‌آورد. راهکارهای دیگری چون درجه بندی افراد و دادن کارت‌های با امکانات متفاوت (که در تمام فستیوال‌های جهانی رایج است) وجود دارد که به کارگیری این راهکارها، نیازمند یک مجموعه مدیریتی شفاف و بی‌حاشیه و جسور است، چرا که متأسفانه هر شکلی از درجه‌بندی، با خودش حرف و حدیث و تبعات می‌آورد.
وی اظهار داشت: به هر حال شک نداریم که حل چنین مشکلاتی کار یکی، دو دوره نیست و اصولا مدیریت و دبیری جشنواره در شکل حرفه‌ای و متداولش هم یک سمت تک‌دوره‌ای نیست! استمرار و تداوم است که اعتبار و جسارت و تجربه مواجهه با مسایل و حواشی را برای هر مدیر و دبیری میسر می کند. با این حال شک ندارم هر دبیری در جشنواره فیلم فجر می‌تواند با ایجاد یک فضای توام با آرامش و احترام و بازگرداندن اعتبار به سالن مطبوعات و رسانه‌های گروهی، کار مهم و ماندگاری را به نام خودش ثبت کند. انسان همیشه به امید زنده است و ما هم ظاهرا انسانیم...