یک محل و یک فوتبال، عمو کاظم صدایش می کردند و برخی آقا سید. از کودکی همیشه نهایت احترام پدرم را به ایشان می دیدم و می شنیدم که عمو کاظم بهترین است. تا این که سال ها گذشت و این بار من بودم که مهربانی و معرفت بالای ایشان را تجربه کردم. در روزهایی که تنها بودم حضور گرمش را کنارم حس کردم. مردی بااخلاق، بامعرفت، مهربان و کاملا آزاده.
در روزهایی که همه برای پول و مقام تا کمر خم می شوند او با شرافت تمام پشت تاکسی قدیمی خود می نشست و با سیلی صورت خود را سرخ می کرد. در روزهایی که باشگاه به او پولی می داد بدون آن که کسی متوجه شود آن را به دیگر بازیکنان پرسپولیس که احساس می کرد از خود نیازمندتر هستند می داد.
حال دیگر میر و علم دار محله بریانک بین ما نیست، تا خنده های زیبایش و شوخی هایش را ببینیم. کسی که همیشه سنگ صبور غم های همه بود با رفتنش همه را در غم فرو برد.
از بندگان خدا که در این دنیا خیری ندید، ان شاالله آن دنیا مورد رحمت و خیر بیکران خدایش باشد.
فرزاد رادبوی