به گزارش خبرگزاری برنا از فارس، تئاترِ "دوزیست" به نویسندگی طراحی و کارگردانی پیمان زبرجدی با بازیگرانی چون، کمال کلانتر، احسان محسنی، نگین تهمتن، پویان فریدونی، الهام رجبی نژاد و دستیاری کارگردانی رعنا شبانکاره، منشی صحنه شاداب مهدیار، مدیر اجرا پوریا احمدی، مجید مقدم، نور یوسف موسوی، عکس حمید یزدان پناه تا 10 بهمن 1395 ساعت 18:15 شیراز چهارراه حافظیه، تماشاخانه استاد سپاسدار فرهنگ و ارشاد فارس کاری از گروه تئاتر چفت برصحنه رفته است.
در روایت این نمایش، یک دوزیست شرایطی که در آن زندگی می کند را دوست دارد، گاهی چند سال زیرِ آب، گاهی چند ثانیه روی زمین هست و بقیه ماجرا، این تئاتر موفق به کسب مقام دوم کارگردانی، سوم نویسندگی، سوم بازیگری زن، از بیست و هفتمین جشنواره تئاتر فجر استانی فارس شده است.
کارگردان این تئاتر می گوید: اسم زیبای هنر از دیر باز حس و حالی خوشایند به انسان منتقل می کند، از شنیدن لفظش تا دیدن هر شاخه از آن، حس و حالی آرامش گونه که دنیایی را تصویر می کند عاری از هر گونه مشکلات روزمره زندگی، هر گونه حس های ناخوشایند و نمایشنامه دوزیست به دنبال بیرون کشیدن همین مواردی ست که در نگاه اول از ساحت هنر حدف می شود. دوزیست زندگی زوجی هنری را تصویر می کند که درگیر همان مشکلاتی هستند که در هر قسمت از زندگی می توانند انسان را به چالش بکشند، حسادت، خودهواهی، عدم ارتباط مطلوب در اجتماع و خیانت.
پیمان زبرجدی افزود: هنر زمانی قدرت خودش را محسوس میکند که از تعاریف اولیه ای که برای هر کدام از موارد ذکر شده مشخص شده پا فراتر بگذارد و تعریف جدیدی ارائه کند. تئاتر دوزیست هم به دنبال همین تعریف داستان زوجی را روایت می کند که مرز زندگی معمولی و هنری شان (هنر تئاتر) از بین رفته و به دنبال آن درگیر همه عوامل بیرونی یی هستند که روابط شان را به چالش کشیده است. اما ما اینجا با خیانت که تم اصلی این را تئاتر را شکل داده به طور رایج برخورد نمی کنیم ، مواجه ی ما با این معظل به طریقی اتفاق می افتد که هنر را با آن همراه می بینیم ، هنر که خودش به تنهایی دارای حس های گوناگونی است از جمله میل به پیشرفت و میل به دیده شدن که هر کدام به تنهایی می توانند به صورت اغراق شده خیلی از مسایل را در هر زمینه ای به فاجعه ختم کنند.
وی گفت: دوزیست عطیقه ای را از زیر زمین بیرون می کشد که گرد و غباری از هنر ، و زندگی معمولی هر انسانی روی آن نشسته ، که با تلفیق این دو ما زندگی را می بینیم که تا به حال از آن غاقل بوده ایم. در آخر امیدوارم که رابطه ی مخاطب با تئاتر به شکلی مطلوب برسد، در این صورت ما هم می توانیم به زیستن خود ادامه دهیم. خوشبختانه در یکی دو سال اخیر تئاتر شیراز سیری صعودی که گرفته که امیداورم به همین مسیر ادامه دهد. پر رنگ شدن نقش نقد در هر زمینه ای موجب قدرتمند شدن آن می شود و ابزار این دستیابی به این قدرت وجود منتقدانی با صلاحیت و به بها دادن به آنهاست. به امید روزی که سالن های تئاتر ظرفیتشان کفاف مخاطبان را ندهد.