سرانجام داورزنی در جایگاهی نشست که لیاقتش را داشت. حدودا 28 سال پیش که شادابی و چالاکی جوانی در سیما و حرکاتش موج می زد، مدیرکل تربیت بدنی کرمانشاه شده بود. در دو، سه برخوردی که با او داشتم فروزه های شخصی اش، با وجود جوانی، هویدا بود. برخلاف خیلی از مدیران آن زمان که اصول صُلب و بالطبع مرزبندی ها و کلیشه های خشک منتج از آن در همه مناسبات شان اعم از کار ، دیگران و قوانین ، تجلی آشکار داشت، او خیلی راحت و روان تمرکز اصلی اش بر کار و پیشرفت آن بود و انعطاف ویژه اش در برخورد با این کلیشه ها، از او مدیری متفاوت از سایرین را به تصویرمی کشید.
با شمی فوق العاده در یک برخورد توانائی های افراد را تشخیص می داد و در جایگاه های مناسب خدمتی از آن ها استفاده می کرد. ذره ای بی اعتمادی در برخورد او به کارمندان مشاهده نمی شد؛ امری خلاف روال رایج آن روزگار. پاداش مالی به کارکنان برای انگیزش رفتار شغلی ویژگی خاصی در او بود چرا که تا آن زمان مدیر خوب را مدیری تلقی می کردند که با امساک و صرفه جویی، از پاداش بپرهیزد. قوانین و مقررات خشک و دست وپا گیر را به آسانی دور می زد تا بتواند کار را پیش ببرد. بین کارکنان با هم و با رئیس همکاری و اعتماد بر انگیخته بود؛ دو عنصری که از عناصر اصلی سرمایه اجتماعی هستند و 25 سال گذشت زمان لازم بود تا در ادبیات علمی جامعه ما به عنوان ضرورت های پیشرفت جامعه مدرن ، وارد شده و به بحث گذاشته شوند.
شاید داورزنی سال ها پیشتر می بایست به صف مدیران برجسته سطح فوقانی ورزش ایران وارد می شد و در کنار مردان بزرگی چون؛ هاشمی طبا، صفائی فراهانی، فائقی یا مردان موفقی مانند؛ یزدانی خرم،برومند، دکتر غضنفری و ..... به پیشرفت ورزش کشور مدد می رسانید.
برگزیدن او توسط دکتر سلطانی فر نشان از آن دارد که وزیر محترم ورزش نیز قطعا از شاخص های علمی درست و شمی عالی در انتخاب همکاران خود برخوردار است و بی دلیل انتخاب اول آقای روحانی برای وزارت ورزش و جوانان نبوده است. اکنون حضور داورزنی کارآزموده و آبدیده در کنار عبدالحمید احمدی، فرد فرهیخته و متفکر وزارت ورزش، این نوید را می دهد که وزیر شایسته ورزش بتواند در شرایط تنگناهای اقتصاد کشور که با محدودیت های منابع مالی دولت مواجه ایم، همچنان ورزش را سرپا و سرزنده نگه دارد به گونه ای که معرف اعتبار و توانمندی ایران ما در پهنه آسیا و جهان باشد.
*استاد دانشگاه