به گزارش خبرگزاری برنا، بابایی در خصوص موضوع قصاص در سینمای ایران و فیلم «خانه‌ای در خیابان چهل‌ویکم» صحبت کرد و گفت: یکی از موضوعات بسیار حساس برانگیز است که می‌تواند موقعیت دراماتیک خوبی برای سینما باشد چرا که حول و حوش آن خیلی داستانها را بررسی کنیم. شاید بن‌مایه این فیلم قصاص باشد اما فوکوسی روی آن قصه ندارد و بیشتر اتفاقاتی که برای خانواده‌ای که درگیر قصه هست مورد بررسی قرار می‌دهد. جایگاه این فیلم در نسبت با فیلم‌های دیگری که به قصاص می‌پردازند، از کلیشه‌ها فاصله گرفته و سعی کرده با فضاسازی‌ها فیلم را از فیلم کنش‌محور به فضا و لوکیشن تبدیل کند.
بابایی فضاسازی این فیلم را یکی از نکات ممتاز آن دانست و خاطرنشان کرد: آقای قربانی سعی کرده با فضاسازی خیلی از عناصر درونی فیلم را به ما نشان دهد مثل: صدای برخورد توپ به دیوار، صدای تیشه کارگران، صدای خرابی رادیاتور و چکه آب و حتی صحنه کرم مالیدن به پای مادر.
در این اثر ردپای اصغر فرهادی دیده می‌شود و کارگردان جسارت چندانی ندارد
وی به نقاط ضعف فیلم اشاره کرد و گفت: متأسفانه فیلم فارغ از ردپای اصغر فرهادی نیست که یک مقدار تأثیر و یک مقدار تقلید است یعنی با کارگردانی محتاطی روبرو هستیم و آقای قربانی جسارت چندانی در کارگردانی و روایت ندارد. روایت فیلم کند است، صحنه‌های زائد در آن زیاد دیده می‌شود و این به ریتم اثر ضربه زده است.
بابایی درباره جشنواره فیلم فجر نیز خاطرنشان کرد: شیوه آرای داوران در مسیر حرکت سینمای ایران تأثیرگذار است اما دادن کدهای غلط و جایزه دادن و نامزد کردن فیلم‌هایی که چندان شاخص نیستند کاریست که سالهاست دارد انجام می‌شود.
مظفری نیز به نقاط ضعف فیلم اشاره کرد و گفت: مشکل اصلی فیلم این است که خیلی زود شروع و خیلی زود تمام می‌شود، بعد از گره‌افکنی خیلی خوب در ابتدای فیلم، گویا کارگردان دیگر نمی‌داند چطور فیلم را به سرانجام برساند. دو سوم انتهایی اثر می‌خواهد درام را براساس روابطی که بین آدمها رقم می‌خورد پیش ببرد، در حالی که در این نوع درام به خصوص وقتی لوکیشن داخلی می‌شود باید آدمهایی محور درام قرار بگیرند که از لحاظ شخصیتی متفاوت باشند.
درام در این فیلم لنگ می‌زند و متریال کافی را ندارد
بابایی درباره پرهیز از احساسات در این اثر اذعان داشت: پرهیز از احساسات را تا حدی به نفع فیلم می‌دانم چرا که آن را متفاوت‌تر از فیلم‌های شبیه به خود کرده است، اما وقایع درام باید دراماتیزه شود و در این اثر چون درام لنگ می‌زند و متریال کافی را ندارد خیلی سریع از آن منحرف شده است. اگر این درام روی ایده مرکزی خود استوار می‌شد حتماً اتفاقات بهتری برایش می‌افتاد.
مظفری نیز دیدگاه خود را در این رابطه بیان کرد و گفت: باید دید جایگاه احساسات در درام کجاست، وقتی از دقیقه 15 درامی نداریم فرقی ندارد کاراکتر منفعل یا برون‌ریز باشد.
وی درباره کاراکتر مادر با بازی سهیلا رضوی خاطرنشان کرد: بازی خانم رضوی بیشتر مرهون توانایی خود اوست چرا که بازیگری قدیمی است و خانواده حرفه‌ای دارد و خودش نقش را پرداخت کرده است.
کاراکتر مادر غیرکلیشه‌ای است اما شخصیت پرداخت سطحی دارد
بابایی نیز در این زمینه نظر خود را بیان کرد و گفت: نقش غیرکلیشه‌ای از مادر می‌بینیم اما شخصیت پرداخت سطحی دارد و هیچ‌وقت در روح و روان کاراکترها عمیق نمی‌شویم.
مظفری درباره علت ارتباط این فیلم با فیلم‌های فرهادی بیان داشت: آقای قربانی و بعضی از کسانی که سالها دستیاری آدمهای بزرگ می‌کنند در شروع کار سینمایی دچار وسواس عجیبی می‌شوند، مرتب فیلمنامه را عوض می‌کنند و در اجرا به ساختار دقیقی در پیاده کردن نمی‌رسند.
بابایی در جمع‌بندی صحبت های خود اظهار داشت: دغدغه فیلمسازی اهمیت موضوعی دارد، یکی از بزرگترین دانشگاههای سینما که از آن غافل ماندیم خود تاریخ سینماست. فیلم‌اولی‌های ما چقدر فیلم می‌بینند؟ کتاب خواندن، در جریان اتفاقات روز قرار داشتن، تحلیل درست داشتن، دغدغه داشتن، عکاسی کردن و تجربه آموختن ما را به سمت فیلمسازی هدایت خواهد کرد که حتماً حرفی برای گفتن دارد.
فیلمسازی کار سختی نیست، ماندگار شدن سخت است
مظفری نیز در صحبتهای پایانی خود خاطرنشان کرد: فیلمساز شدن کار زیاد سختی نیست و می‌توان فیلمی را به جشنواره فجر هم آورد اما ماندگار شدن کار دشواری است و باید ذهن جوششی داشته باشند که به عنوان سینماگر باقی بمانند.
برنامه رادیویی "سینمامعیار" پنجشنبه‌ها ساعت 14:30 از رادیو گفت و‌گو پخش می‌شود، برنامه‌ای با اجرای امیرعباس صباغ و تهیه‌کنندگی و سردبیری محمدجواد طالبی که سعی دارد ضمن پرداختن به مسائل اساسی سینمای ایران سطح آگاهی مخاطب از فیلم‌های روی پرده را بالا ببرد.