به گزارش خبر گزاری برنا در استان تهران، جمال فیض آبادی اظهار داشت، اعتیاد به مواد بیماری پیچیده ایی است، که قابل درمان نیز می باشد.
وی گفت، دروازه ورود به اعتیاد، با مصرف مواد گشوده می شود و در درازمدت می تواند انگیزه و توانایی فرد را برای انتخاب قطع مصرف کاهش دهد.
فیض آبادی مصرف تفننی و دوره ای به اجبار تبدیل می شود، که بخش اعظم آن در نتیجه اثرات مصرف طولانی مدت مواد بر عملکرد مغز و متعاقبا بر رفتار است و این مصرف اجباری تمام محیط کار و اجتماع تداخل و یا حتی تقارن داشته باشد. ادامه این رفتار می تواند فرد را در معرض ابتلا به بیماری های مختلف قرار دهد و یا رفتارهایی مثل زندگی مستمندانه و پرتنش که معمولا همراه زندگی فرد معتاد است.
از آنجا که اعتیاد دارای ابعاد متعددی می باشد و جنبه های مختلف زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می دهد درمان آن هم ساده نیست. لذا درمان می بایست که در راستای ارتباط موثر فرد با خانواده، شغل و جامعه انجام پذیرد، و بر ارتقا سطح بهداشتی، رفاهی، اجتماعی و تغییر سبک زندگی و تداوم بهبودی فرد هم تمرکز داشته باشد. اغلب مردم به علت داشتن انتظارات غیرواقع بینانه بر این باورند که اعتیاد درمان ندارد و یا درمان موثر نیست به دلیل اینکه چنین می پندارند که اعتیاد چیزی بیش از مصرف مواد نیست لذا انتظار دارند که فرد معتاد با قطع مصرف مواد سریع بهبود یابد و اگر بهبودی سریع را نبینند درمان را ناموفق و بی تاثیر می دانند.
وی افزود، اعتیاد یک بیماری مزمن است پس هدف پاکی بلندمدت نیازمند به دوره های مداوم درمان دارد و برای پیشگیری از عود لازم است که درمان با نیازهای فرد تناسب داشته باشد و در تمامی ابعاد فردی مثل بعد روانی، زیستی، اجتماعی و معنوی مورد توجه قرار گیرد. یکی از مشکلاتی که معمولا خانواده در درمان اعتیاد با آن مواجه می باشد بازگشت فرد بهبودیافته به مصرف مجدد یا همان عود می باشد که این بازگشت نه تنها در مورد مصرف مواد است بلکه تمام رفتارهای قبلی نیز به عرصه ظهور می رسد و خانواده مستاصل ناامید و خشمگین ازاین شکست، از بیمار خود قطع امید کرده او را به حال خود رها می کنند و یا به مقابله با او می پردازند که در هر دو صورت مشکلی به مشکلات آنها می افزاید و اغلب این خانواده ها در زمان مراجعه به مشاور و درمانگر این سوال را به همراه دارند.
فیض ابادی گفت، خانواده ها با این احساس بی اعتمادی که نسبت به بیمار خود دارند دیگر حاضر نیستند برای کمک به وی اقدام نمایند،
وی در خصوص این سوال که پس باید باید چکار کنند؟ در پاسخ به این سوال گفت، تا زمانی که خانواده ها و افراد مصرف کننده مواد تمام توجه و تمرکز خود را بر روی قطع مصرف قرار دهند نتیجه به دست آمده مانند دفعات قبل خواهد بود، زیرا اگر بیماری اعتیاد با قطع مصرف قابل درمان بود زندان ها، بازداشت گاه ها و کمپ های اجباری بهترین مراکز درمانی به حساب می آمدند، چرا که معتادین در این مراکز با گذشت مدت زمان چند روزه از نظر فیزیولوژی بهبود یافته اند چه بسا این افراد مدت های طولانی از 28 روز تا چندین ماه و بعضا بیش از یک سال در کمپ های اجباری بستری بوده اند اما به محض خروج از محیط های قرنطینه و بازگشت به خانواده و اجتماع بعضی به سرعت و برخی پس از مدت زمانی اندک دوباره شروع به مصرف کرده اند.
پس می توان نتیجه گرفت که درمان اعتیاد درمانی چند جانبه می باشد و تمرکز بر درمان جسمی علیرغم اینکه لازمه درمان است ولی کافی نمی باشد و برای رسیدن به نتیجه دلخواه می بایست بر مشاوره و درمان های روانشناختی توجه ویژه داشت. زیرا اغلب کارشناسان بر این باورند افرادی که مبتلا به بیماری اعتیاد می شوند دچار مشکلات روحی و اختلالات روانی مانند استرس، ترس، اضطراب، اختلال پس از سانحه نیز می باشند.
بیشتر معتادین افرادی کم رو و خجالتی هستند که در کنترل احساساتی مانند خشم نیز دچار مشکل می باشند، که هر کدام از موارد نام برده شده می تواند نقش بسزایی در عود بیماری داشته باشد.
چنانچه این موارد ارزیابی، تشخیص و درمان نشود احتمال بازگشت فرد به مصرف مواد انکار ناپذیر است. هر چند که با درمان های روانشناختی هم عود و بازگشت فرد به طور کامل از بین نمی رود اما احتمال آن را به میزان قابل توجهی کاهش می دهد و اگر از بیشتر خانواده هایی که عزیزانشان در درمان دچار شکست شده اند و به مصرف مجدد روی آورده اند سوال کنیم پاسخ خواهند داد که یا از افراد متخصص در این حوزه کمکی دریافت نکرده اند و یا در صورت دریافت کمک برنامه های درمانی را به اتمام نرسانده اند.