به قلم : صاحب مقصودی
بالاخره کونگ فو هم صاحب رقابتهای جهانی شد و قرار است فدراسیون جهانی ووشو اولین دوره رقابتهای جهانی کونگ فو را آبان ماه در چین برگزار نماید.
اما در همین خبر یک خطی دو علامت سئوال بزرگ وجود دارد؛ یکی اینکه اگر رقابتهای آبان ماه اولین دوره قهرمانی جهان این رشته رزمی است، پس منبع و مبدا اخبار ریز و درشتی که مرتبا از سوی فدراسیون کونگ فو جمهوری اسلامی ایران مبنی بر حضور و حتی قهرمانی در رقابتهای جهانی کونگ فو تاکنون منتشر می شد چیست ؟
و نکته دوم اینکه چرا فدراسیون جهانی ووشو متولی برگزاری رقابتهای جهانی کونگ فو است؟ مگر رشته کونگ فو متولی بین المللی ندارد؟
اینجاست که در می یابیم کونگ فو تنها یک سبک رزمی بوده و نیاز به فدراسیونی مستقل نداشت، اما لابی قدرت و ثروت کاری کرد تا در سال 1384 بالاخره این سبک برای خودش صاحب فدراسیونی شود که اکنون منحل اعلام کردن آن از سوی وزارت ورزش و جوانان به دلیل ریشه های عمیقی که انداخته تبعات بسیار بدی می تواند داشته باشد.
جالب است بدانید فدراسیون جهانی ووشو هم از فدراسیون ووشوی جمهوری اسلامی ایران جهت حضور در رقابتهای جهانی کونگ فو دعوت کرده است. اکنون آنها نیز سردرگم مانده اند که اگر خود اقدام به تشکیل تیم ملی کونگ فو کنند رسما در کار فدراسیون کونگ فو دخالت کرده اند و اگر اینکار را بر عهده فدراسیون کونگ فو بگذارند قطعا فدراسیون جهانی ووشو از حضور تیم ملیی که فدراسیون کونگ فو تشکیل داده در مسابقات ممانعت بعمل خواهد آورد.
حال علی ماند و حوضش
وزارت ورزش و جوانان یکبار برای همیشه باید تکلیف فدراسیونهای غیر ضروری را مشخص کند. همه دنیا رشته های مثل کاراته و تکواندو و جودو و ووشو را به رسمیت می شناسند و صاحب فدراسیون های جهانی و مجامع بین المللی هستند کشور ما نیز باید به این رشته های رزمی بها دهد و سایر هنرهای زیبای رزمی را تحت عنوان انجمن و یا سبکهای کوچکتر را تحت عنوان یک سازمان مردم نهاد بشناسد.
اما ما در کشورمان از فدراسیون کونگ فو گرفته تا فدراسیون هنرهای رزمی و حتی انجمن های فراوانی تحت نظر فدراسیون انجمن های ورزشی داریم که فلسفه وجودی آنها را کسی درک نکرده است و می شود این که اکنون فدراسیون جهانی ووشو از همنام خود در کشورمان می خواهد تیم ملی کونگ فو را تشکیل دهد و به مسابقات جهانی بفرستد و طی دو نامه به وزارت ورزش تاکید می کند هرچه سریعتر درب فدراسیون کونگ فو را ببندد.
اما مگر به همین آسانی است، مسئولان این فدراسیون چون بیم چنین روزی را داشتند، در این یک دهه، به خصوص چنان بر طبل توخالی کونگ فو کوبیدند که اکنون خاموش شدن چراغ این فدراسیون قطعا تا آن سوی مرزها دیده خواهد شد و خوراک خبری خوبی برای برخی منتقدان همیشه مخرب خواهد شد.
علی ای حال تداوم این وضعیت ممکن است تبعات سنگینی برای ووشو ایران داشته باشد. مشکلاتی که نمونه های آن را پیش از این در ورزش کشور شاهد بودیم و با توجه به برگزاری رقابتهای جهانی این رشته برای نخستین بار در سال ۲۰۱۷، به نظر می رسد طی ماه های آینده این مشکل حادتر از قبل خواهد شد. مگر آنکه مسئولان وزارت ورزش به موضوع فوق ورود کرده و یکبار برای همیشه نه تنها مشکل کونگ فو بلکه مسئله فدراسیون های غیر ضروری را حل کنند.