به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا، هدف، بهترین بهانه برای برخورداری از برنامه است. نمی توان هدفی را در عرصه ورزش ترسیم کرد اما برای تحقق آن هیچ برنامه ای تدوین نکرد . داشتن هدف می تواند انگیزه دستیابی به آن را نیز افزایش دهد و پیامد این مهم ، تلاش و تکاپو است. وقتی بازی های المپیک که نگین ورزش قهرمانی دنیا محسوب می شود به عنوان هدف تلقی شود قطعا برای به دست آمدن موفقیت ورزش در این رویداد معتبر نیز برنامه ریزی خواهد شد.
یکی از چالش های ورزش ایران در ادوار گذشته همین بازی های المپیک بوده که در بسیاری از ادوار می خواندیم یا می شنیدیم که فضا المپیکی نیست و با مروری بر آنچه در تاریخ ورزش ایران سپری شده هیچگاه جاه طلب نبودیم و نگاه مدال آوری را معطوف به همان رشته های مدال آور گذشته کرده بودیم.
شکی نیست که دستیابی به مدال المپیکی مستلزم صرف هزینه و حتی متناسب با شرایط اقتصادی هر کشور است و پیش بینی شرایط رقبا، موجبات عدم مطالبه گری از کاروان ایران در المپیک ها را موجب می شد و همین موارد باعث می شد در هر دوره نتایج، توجیه شود یا در صورت کسب نتایج فراتر از انتظار در سایه درخشش فردی خیره کننده برخی رشته ها، با تحلیل های فرا واقعی مواجه شویم.
اما اکنون اتفاق جدیدی در ورزش ایران رخ داده است. مسعود سلطانی فر سومین وزیر تاریخ وزارت ورزش و جوانان از همان آغازین روزهای مسئولیتش در این وزارتخانه پرمخاطب، مدال آوری و کسب موفقیت در بازی های المپیک 2020 همچنین بازی های آسیایی 2018 را مورد تاکید قرار داده و فدراسیون ها را ملزم به برخورداری از یک برنامه مشخص برای موفقیت کرده است.
این انتظار در حالی در فضای ورزش کشور مطرح شده که سه سال دیگر تا بازی های المپیک 2020 زمان باقی است و ستاد عالی این رویداد تشکیل شده است. بارها از زبان وزیر ورزش و جوانان شنیده و خوانده ایم که دیگر زمان افتخار آفرینی در رشته های پرمدال المپیکی فرا رسیده است و به هر فدراسیون تاکید کرده که متناسب با شرایط خود برای المپیک 2020 برنامه ریزی کنند.
دکتر سلطانی فر می گوید: ما فقط از فدراسیون ها برای المپیک برنامه نمی خواهیم و منتظر نمی مانیم که بازیهای المپیک به اتمام برسد و عملکردشان را بر اساس اهداف به نظاره بنشینیم. بعد از تدوین برنامه ها، تازه سیستم ارزیابی خود را فعال می کنیم و برنامه های آنها را در راستای اهداف رصد می کنیم تا هرگونه خروج از مسیر برنامه را اصلاح کنیم.
او حتی گفته است: نمی پذیریم که فدراسیونی بگوید ما برای المپیک پیش رو موفقیتی نمی توانیم کسب کنیم و هدف ما المپیک 2024 است چرا که از هر فدراسیون متناسب با شرایطی که دارد بالاخره برنامه مدون برای شرکت هدفمند در المپیک توکیو انتظار داریم.
وزیر ورزش و جوانان با به میان آوردن مدال آوری در بازی های المپیک و عدم رضایت از شرایط موجود نوعی از انتظار و مطالبه به حق جامعه را از وزارت ورزش و جوانان یادآوری کرده است و از طرفی فدراسیون ها را نیز مکلف به قرارگرفتن در مسیر تحقق اهداف خود ساخته است.
این مهم که در المپیک 2020 چند مدال از چند رشته به دست می آوریم در جایگاه خود اهمیت فراوانی دارد اما مهمتر آن است که بالاخره بازی های المپیک به یکی از اهداف اصلی ورزش ایران در عمل تبدیل شد تا جاییکه حتی تشکیل ستاد استانی المپیک در برخی از ادارات کل ورزش و جوانان آغاز به کار کرده است. وقتی مدال المپیکی به گفتمان رایج ورزش کشور تبدیل می شود یعنی یک اتفاق جدیدی رخ داده است. اتفاقی که می تواند سرآغاز توسعه پایدار در ورزش کشور باشد.
نمی توان افتخار آفرینی بیشتر را در بازی های المپیک به عنوان هدف قرار دهیم اما از سوی دیگر به راهبردهای تحقق آن بی توجه باشیم. بنابراین این امید کاملا روشن است که وقتی وزیر ورزش و جوانان از المپیک آینده سخن می گوید قطعا به دنبال ملزومات پیاده سازی زمینه های مساعد برای قرار گرفتن ورزش ایران در مسیر توسعه پایدار است.
پایگاه های قهرمانی طرح آمایش ورزشی و استعدادیابی همگانی از جمله فعالیت های مهم آغاز شده در راستای تحقق توسعه مدال آوری ایران است. بازخورد ابتدایی این مهم را می توان در گفتمان روسای فدراسیون های المپیکی هم جستجو کرد که با توجه به انتظار وزیر تلاش و تکاپو را در زیرمجموعه خود بوجود آورده اند.
هدف افتخار آفرینی در المپیک که با رویکرد جدید مدال های بیشتر و مدال آوری در رشته های دیگر به جز کشتی ،وزنه برداری و تکواندو از سوی وزیر ورزش و جوانان اعلام شده قطعا می تواند در ادامه با جنب و جوش بیشتر فدراسیون ها، ورزش ایران را در یک مسیر جدید قرار دهد. مسیری که بسیار سخت پیموده می شود اما نقطه آغاز آن اراده ای است که به وجود آمده و البته انتهای آن مدال های بیشتر از رشته های مختلف است. آنچه در المپیک های گذشته در ایران سپری شده با فراز و نشیب زیادی همراه بوده است.
مدال طلای وزنه برداری که در المپیک 1968 مکزیکوسیتی با هنرنمایی و بروز توانمندی محمد نصیری به ارمغان آمد تا 2000 سیدنی تکرار نشد یا حتی در کشتی آزاد از طلاهای آقا تختی و امامعلی حبیبی در 1956 ملبورن، طلای 1968 مکزیکوسیتی عبدالله موحد تا طلای 1996آتلانتای رسول خادم و طلای دبیر در المپیک 2000 سیدنی و طلای یزدانی در 2016 ریو همچنین مدال های کشتی فرنگی که تا پیش از المپیک 2012 فقط 2 مدال برنز و نقره بود و به یکباره در لندن به 3 طلا رسید و بعد در ریو به 2 برنز کاهش یافت،هیچ گاه ارتباط منطقی برقرار نبوده و سال های طولانی انتظار را شاهد بودیم و چه بسا این رویکرد جدید در ورزش ایران تدبیری برای امید به تثبیت پایداری در روند مدال آوری ایران باشد.
یادداشت: علیرضا صدرایی