اکنون انتخاب با مردم است که برای سرنوشت چهار سال پیش‌روی کشور تصمیم بگیرند و معلوم کنند آیا می‌خواهند از نیمه‌ی راهی که از سال ۹۲ شروع شده، برگردند و هرچه کاشته شده را بخشکانند یا نه؟ می‌خواهند برای باروری بذرهای جوانه زده بکوشند.
در این ایام که تبلیغات کاندیداهای ریاست‌جمهوری آغاز شده، زمینه هم برای طرح مباحث و مسائل مختلف فراهم شده و من نیز از این فرصت استفاده کردم و در حاشیه‌ی جلسات متعدد و برنامه‌های فشرده‌ی «محمدعلی کریمی» از او خواستم تا درباره‌ی چند موضوع اظهارنظر کند. او که پیش از این به‌عنوان استاندار کرمان و نماینده مردم کرمان در مجلس مسوولیت داشته، اکنون ریاست ستاد انتخاباتی دکتر روحانی در استان را به عهده گرفته و همواره تاکید دارد که؛ می‌توان بین تکثر و تفرقه تمایز قائل شد و در عین تکثر، بر سر یک موضوع اساسی مثل ادامه دولت دکتر روحانی برای رسیدن به یک هدف مشترک متفق‌القول شد.
در همین‌حال، وی در مقام رییس ستاد انتخاباتی دکتر روحانی در استان کرمان، فرصتی را در اختیارم گذاشت تا بتوانم پرسش‌هایم را مطرح کنم. زمان محدود بود و کریمی قول داد در روزهای پیش‌رو فرصت بیش‌تری را اختصاص بدهد تا بتوان گفت‌وگوی مفصل‌تری انجام داد.
عجالتا آنچه در ادامه می‌آید را بخوانید:
آقای کریمی! این روزها طرفداران آقای روحانی از موفقیت‌های ایشان در چهار سال گذشته میگویند. جوانان و خانواده‌ها اما همچنان دغدغه‌ی بیکاری دارند. ممکن است دستاوردهای دولت آقای روحانی را در حوزه‌ی ایجاد شغل و چالش‌هایی که در این زمینه داشته را تشریح بفرمایید؟
من تصور می‌کنم که پاسخ دادن به این دغدغه وقتی میسر است که شرایطی که آقای روحانی بر سر کار آمد و دولت را تحویل گرفت، فراموش نکنیم. نمی‌خواهم برگردم و دوباره به بحث‌های انتقادی گذشته بپردازم؛ اما واقعیت این است دولت دستاوردهای مثبت فراوانی داشته است؛ به‌عنوان مثال تمرکزی که دولت روی نرخ تورم داشت و توانست تورم ۴۰ درصدی را به کمتر از ۱۰ درصد برساند، دستاورد بزرگی است. گرچه مردم هنوز هم شاهد افزایش قیمت‌ها هستند؛ اما نرخ رشد افزایش قیمت‌ها را توجه کنید چه‌قدر تغییر کرده است یا مردم شاید در ظاهر تصور کنند چه‌قدر سفره‌ی آنان کوچکتر شده اما میزان رشد قیمت‌ها باید مورد توجه قرار بگیرد. در رشد اقتصادی هم دولت آقای روحانی دستاوردهای ارزشمندی به‌دنبال داشته است. اما اشتغال فقط و فقط در سایه‌ی تولید پایدار اتفاق می‌افتد. تا زمانی که فضای کسب‌وکار بهبود پیدا نکند و تولید به اندازه‌ی کافی رونق نیابد، نمی‌توان شاهد اشتغال پایدار بود. من تلاشی که دولت در حوزه‌ی ایجاد مشاغل کوچک و زودبازده انجام داده را رد نمی‌کنم؛ اما دست‌یابی به اشتغال پایدار در سایه‌ی رونق تولید و پویا شدن فضای اقتصادی محقق می‌شود. آن هم وقتی است که سرمایه‌گذاری رشد یابد و هرچه سرمایه‌ی بیش‌تری به امر تولید اختصاص یابد، کمک بزرگی به توسعه‌ی اشتغال می‌شود. به وجود آمدن چنین شرایطی، مستلزم بهبود فضای بین‌المللی و بهبود فضای کسب‌وکار در داخل کشور است. دولت قدم‌های خوبی در زمینه‌ی آن برداشته، اما هنوز راه طولانی در پیش داریم. هرگز فراموش نکنیم که دولت آقای روحانی در این مدت، مشغول آواربرداری از خرابی‌های گذشته بوده است. باید صبر کنیم دولت در دوره‌ی دوم با قاطعیت بیش‌تری این مسیر را ادامه بدهد.
آقای کریمی! برخی کاندیداها این ایام دارند وعده میدهند که به هر فرد بیکار ماهانه ۲۵۰ هزار تومان می‌پردازند. چرا مردم نباید به چنین وعده‌هایی دلخوش کنند؟
من مخالف یک تامین اجتماعی کارآمد نیستم؛ منتها بدون رونق تولید و بهبود فضای کسب‌وکار و توسعه‌ی سرمایه‌گذاری و حضور سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی نمی‌توان نسخه‌ای مفید برای اقتصاد پیچید. اگر کار ایجاد کردید و بعد به کسانی که ناتوان از انجام کار هستند یا بیکارانی که نتوانستند به شغل مناسب دست یابند پرداخت‌هایی انجام بشود ممکن است موفقیتی حاصل بشود اما پیش‌شرط این موضوع توسعه‌ی فضای کسب‌وکار و سرمایه‌گذاری است. در شرایط کنونی کشور، پرداخت چنین رقم‌هایی اصلا میسر نیست و حالا در مناظرات انتخاباتی، کاندیداهایی که چنین قول‌هایی میدهند باید به مردم بگویند چنین منابعی را از کجا تامین می‌کنند؟
آقای روحانی قطعا پاسخ‌های مستدل و خوبی برای چنین مسایلی دارد.
چرا آقای روحانی وعده‌ی افزایش یارانه به مردم نمی‌دهد؟
حتما خود ایشان در مناظرات به این موضوع می‌پردازند و توصیه‌ی من این است مردم حتما به مناظرات گوش بدهند. اما آنچه بنده باید بگویم، در حاضر، ماهانه بالغ بر ۴۰ هزار میلیارد تومان یارانه پرداخت می‌شود که این رقم هم گاهی به‌راحتی قابل تامین نیست؛ حالا چگونه می‌خواهیم آن را افزایش بدهیم؟ ما حتی تاکنون نتوانسته‌ایم مکانسیم مناسبی برای طبقه‌بندی و تفاوت‌گذاری بین دهک‌ها پیدا کنیم. قطعا به شکلی که امروز یارانه پرداخت می‌شود، در کشور منابع مالی برای پرداخت یارانه با مبالغی که اشاره کردید، وجود ندارد.
آقای کریمی! در نشست خبری اخیر خود گفتید اگر دولت از میانه‌ی راه برگردد به نفع کشور نیست. اگر چنین اتفاقی بیفتد، چه خسارت‌هایی ممکن است به کشور تحمیل بشود؟
ببینید؛ راهی را که در سال ۹۲ با حضور آقای روحانی و دولت ایشان آغاز کردیم، امروز به نیمه رسیده است. حالا سوال این است آیا بازگشت از نیمه‌ی راه به نفع مردم است؟ خیر. بسیاری از بزرگان کشور نیز بر این مساله صحه می‌گذارند که نباید این راه نیمه‌تمام بماند. من مثالی در این‌باره زدم؛ مثل این می‌ماند زمینی را شخم زدید، بذر پاشیدید و نهال کاشتید و حالا نها‌ل‌ها کوچک هستند. آیا درست است مزرعه را دو مرتبه شخم بزنید و جایگزینی برای کشت آن پیدا کنید؟
رقبای آقای روحانی که میگویند ما این مزرعه را پربارتر از امروز خواهیم کرد!
خیر. آنچه از صحبت‌های کاندیداها می‌شنویم نشان می‌دهد که اصلا مسیری که دولت آقای روحانی طی کرده را قبول ندارند و میگویند این مسیر باید عوض بشود. مثل این می‌ماند که آن مزرعه را شخم و دوباره بذر جدیدی بکارید. در حالی‌‌که منطقا بهتر است شما بیایید نهال‌های کنونی را پرورش داده و آبیاری کنید.
آقای کریمی! ممکن است یک گزارش کلی در مورد شکل‌گیری ستادهای انتخاباتی دکتر روحانی و آنچه تاکنون انجام شده را ارایه بفرمایید؟
روزهای گذشته بخشی از وقت ما به تشکیل ستادها گذشته است. ستاد استان و سپس شهرستان‌ها را تشکیل داده‌ایم. از مرکز، یک ساختار برای ستاد استان پیش‌بینی کرده بودند که با اندکی تغییر و ارتقای برخی جایگاه‌ها مثل شورای اطلاع‌رسانی و تبلیغات و تولید محتوا آن را ایجاد کردیم و در حال حاضر، همه‌ی ستادها در سراسر استان فعال شده است.
چه معیاری برای انتخاب روسای ستادها در نظر داشته‌اید؟
ما تاکید داشتیم که فرد و افرادی در ستادها قرار بگیرند که برای همه‌ی کسانی که دوست‌دار آقای روحانی و مسیر ایشان هستند و برای همه‌ی سلایق و دیدگاه‌ها مرجعیت داشته باشند.
حتی اصولگرایان؟
بله. ممکن است ما نتوانیم به‌گونه‌ای رفتارکنیم که تمام توقعات آنها را پوشش بدهیم اما من تلاش کردم اجماع حداکثری به‌وجود بیاورم. در مورد برخی شهرستان‌ها مثل جیرفت و سیرجان و برخی دیگر شهرستان‌ها وقت خیلی زیادی صرف کردم و با افراد گوناگونی مشورت کردم و نقطه نظرات اکثر طیف‌های علاقمند به راه اصلاحات و آقای روحانی را گرفتم و بعد از رایزنی، سعی کردم به گونه‌ای سازمان‌دهی صورت بگیرد که همه‌ی آنها با آن موافقت داشته باشند. من ادعا نمی‌کنم همه‌جا موفقیت ۱۰۰ درصد داشته باشم اما تلاش بر اجماع حداکثری
داشته‌ام.