خوشبختانه امروز صدای مدرسه و نقش موثر آن در توسعه و پیشرفت کشورها بر کسی پوشیده نیست و مدارس هر کشوری نقطه آغار تحول و توسعه در آن کشور هستند پس توجه به مدارس و معلمان لازمه تحقق اهداف آموزشی و تربیتی و ایجاد توسعه ماندگار و پایدار در هر کشور است. امروزه به برکت نظام جمهوری اسلامی ایران مدارس در اقصی نقاط کشور حتی با وجود یک تا پنج دانش آموز راه اندازی شده و پرچم جمهوری اسلامی ایران در دوردسترین و صعب العبورترین مناطق در مدرسه به اهتزار در آمده است و معلم تنها نماینده دولت و حاکمیت در این مناطق است. آری کسی که معلمی را عاشقانه پیشه خود ساخته است، می داند نبرد با جهل و نادانی؛ بزرگترین فقر بشریت مکان و زمان ، دوری ونزدیکی نمی شناسد، امکانات ویژه نمی طلبد بلکه مهمترین سلاح معلم قلم و عشق اوست که او در سخت ترین شرایط به کلاس های درس می کشاند تا با ایثارگری و از خودگذشتگی به جنگ جهالت و نادانی بپردازد و آگاهی و دانایی ببخشد.
معلم همچون شمع می سوزد تا با نور خود فطرت پاک و استعداد های بالقوه دانش آموزانش را شکوفا کند، روزی سوختن همچون شمع صفت معلم بود، اما امروزه ساختن با انواع هتک حرمت ، بی مهری ها و کم لطفی های بر سوختن پیشی گرفته در حالی که معلم انسان می سازد و آموزش و پرورش کارخانه انسان سازی است، متاسفانه به محض اعتراض معلم به جایگاهش همه ی نگاه ها به سمت و سوی مشکلات معیشتی می رود، درست است معلم از مشکلات معیشتی رنجور است اما بی حرمتی ها، کم لطفی های نسبت به معلم در فضا های مجازی، شبکه های اجتماعی و رسانه ملی او را بیش از پیش رنجور ساخته است.در حالی که جوامع پیشرفته و توسعه یافته به این نتیجه رسیده اند که حفظ حرمت، عزتمندی و جایگاه سایر اقشار جامه درگروه حفظ حرمت معلم است زیرا معلم به عنوان یک شخصیت اجتماعی و با ایفای نقش الگویی خود احترام به سایر افراد جامعه را در ضمیر پاک دانش آموزان نهادینه کند، در حالی که متاسفانه عده ای خواسته و ناخواسته از سر دلسوزی یا غرض ورزی به جایگاه معلم حمله می کنند فارغ از اینکه آنها که امروز سودای دانایی، آگاهی، عزت، کرامت و فرهنگ را در سر می پرورانند روزی توسط همین معلم پرورش یافته اند و معلم با ایثارگری، هنر معلمی و سعه صد ر خود آنها را پرورش داده است.
معلمان اعتماد اجتماعی مردم به خود و انتخابشان به عنوان مقبول ترین قشر جامعه توسط مردم را بزرگترین سرمایه خود می دانند و به خود می بالند که مدرسه نیز تنهای نهادی است که به انتخاب مردم فعالیت ها و برنامه هایش را به موقع و موثر انجام می دهد در حالی که متاسفانه در بحث آسیب های اجتماعی، خشونت و مشکلات فرهنگی و تربیتی همه نگاه ها خواسته و ناخواسته به سمت آموزش و پرورش می رود، فارغ از اینکه فقط 8 درصد از عمر یکساله دانش آموزان در اختیار آموزش و پرورش است پس می توان به جرات پرسید« آیا آموزش و پرورش مقصر است؟» و «آیا معلم کوتاهی کرده است ؟» وقتی درست به عمق موضوع نگاه می کنیم به این نتیجه می رسیم تعامل،همدلی و همکاری همه ی مردم و دستگاه های اجرایی با معلم و آموزش و پرورش لازمه تحقق اهداف آموزشی و پرورشی در راستای تربیت دانش آموزانی در طراز جمهوری اسلامی ایران است.
پس بیایید در هفته گرامیداشت مقام معلم؛ همه باهم قدر معلم را بدانیم تا فرهنگ قدردانی در جامعه نهادینه شود، حرمت، عزت و جایگاه معلم را نگه داریم تا حرمت و جایگاه بزرگترهایمان حفظ شود و برای عزتمندی معلم تلاش کنیم تا عزت و کرامت افراد در جامعه ما ارتقا یابد.
بیایم همچون دوران مدرسه بگوییم و بنویسیم « معلم عزیزم دوستت داریم تورا سپاس»