به گزارش خبرگزاری برنا، محسن استادعلی کارگردان فیلم «زنانگی» درابتدا گفت: وقتی وارد این خانه شدم هدفم این نبود که نشان بدهم نگاه جامعه در مورد این زنان چطوراست بلکه تلاش کردم تا آنها را به عنوان انسان نگاه کنم. در مدت 2 سالی که درحال پژوهش درباره این زنان بودم، قرار نبود فیلمی ساخته شود اما بعد از مدتی، این رفت و آمدها تبدیل به یک پروژه مستند شد.
وی ادامه داد: برخی از آدم‌هایی‌که در این 2 سال با آنها در ارتباط بودیم طی این مدت از دنیا رفتند.به عنوان مثال، دو خواهری که در انتهای فیلم نشان داده می شوند،در ابتدای کار،سه نفر بودند و یک شب متوجه شدیم که یکی از آنها به علت ماندن در سرما فوت کرده است.
کارگردان فیلم «زنانگی» با اشاره به اینکه در این فیلم سعی کرده نگاه تلخی نداشته باشد، گفت: سعی کردم در این مستند در کنار نشان دادن مشکلات، به زندگی آنها امیدوارانه نگاه کنم و درواقع می‌خواستم نشان دهم که آنچه که در این زنان از بین رفته ، زنانگی ظاهری است اما شرافت و انسانیتی که در آنها وجود داشت برایم بسیار ارزشمند بود وهمین موضوع دلیل اصلی ساخت این مستند بود.
استادعلی با اشاره به تدوین و ریتم درونی فیلم، گفت: در تمام فیلم‌هایی‌که ساخته‌ام با یک گروه مشخص کار کردم و تقریبا کسانیکه بخش‌هایی همچون تدوین، فیلمبرداری، صدابرداری و ... را انجام می‌دهند افرادی هستند که سال ها درکنار من بودند و به همین دلیل با نگاه همدیگر کاملا آشنا هستیم.
وی ادامه داد: در زمان فیلمبرداری پلان و راش‌های زیادی نمی‌گیرم زیرا معتقدم در زمان تدوین کارسخت می‌شود.البته روند تدوین این فیلم به دلیل حساسیت موضوع کمی طولانی‌تر شد زیرا ما یک شخصیت دیگرهم در فیلم داشتیم اما بنا به دلایلی مجبورشدیم آنرا از نسخه نهایی فیلم حذف کنیم.
استادعلی در پاسخ به سوالی پیرامون واکنش زنان حاضر در فیلم در مقابل دوربین فیلمبرداری، گفت: قبل از شروع کار، مدت زمان زیادی را با آنها گذراندم و پژوهش‌های بسیاری درباره اینگونه زنان و خانه‌های سلامت انجام دادم و بعد آرام آرام با آنها ارتباط گرفتم و به شناخت دقیقتری از آنها رسیدم به شکلی که زمانیکه فیلمبرداری را شروع کردیم آنها زندگی خودشان و ما هم کار خودمان را می‌کردیم.
وی با اشاره به سختی زندگی این زنان، گفت: حضور در چنین خانه‌هایی برای بسیاری از زنانی‌که وضعیت موجود در فیلم زنانگی را دارند یک آرزوست زیرا تنها در شرایط پیچیده تر و وقتی هوا سرد می شود بسیاری از این زنان جایی برای زندگی ندارند و این موسسات خیریه ، سرپناهی را برای آنها بوجود می‌آورد.
استادعلی در پاسخ به این سوال مبنی بر اینکه این فیلم را برای مسئولان نمایش داده است؟ پاسخ داد: تلاش کردیم در شورای شهر این فیلم را نمایش دهیم تا اگر امکان داشت خانه بزرگتری برای آنها احداث شود اما متاسفانه امکان پذیر نشد و متوجه شدم که از جایی به بعد دیگر برای هر بخش و هر کمکی به شدت باید بجنگم و پیگیری کنم.
استادعلی همچنین گفت: در تلاش هستم تا در صورت فراهم شدن شرایط ،این فیلم در گروه هنر و تجربه اکران شود و به خوبی دیده شود.
وی با اشاره به مشکلات معیشتی مستندسازان، گفت: گذران زندگی من از راه مستندسازی نیست و به همین دلیل تلاش می کنم تا خودم به خودم سفارش دهم و برای ساخت فیلم به سمت علایق شخصی‌ام بروم، اما فیلم‌هایی‌که تا کنون ساخته‌ام نه تنها زیان‌ده نبوده بلکه به سوددهی کامل نیز رسیده اند.
استادعلی با اشاره به شیوه‌ای که در مستندسازی تعقیب می‌کند، گفت: در چند سال اخیر آثار مستندی دیدم که به شکلی غیر قابل قبول و غیراخلاقی ، روایت بیرونی وذهنی کارگردان را وارد فضای مستند کرده بودند و به نوعی دخل و تصرف در موضوع کرده‌اند وداستانسرایی شخصی را به جای پیگیری و سرکردن با موضوع و شخصیت، جا انداخته بودند که همین دلیل باعث ایجاد شک و تردید در مخاطب می‌گردد و به نظرم کار شرم‌آوری است.
وی ادامه داد: از سینمای دهه 60 آثار فیلمسازانی همچون ابراهیم مختاری و محمدرضا مقدسیان را پیگیری می‌کردم که یک خط روایی پرکشش از درون موضوع و ازطریق زندگی با شخصیت ها را داشتند و همین امر باعث ماندگاری آن آثار شده است.
وی درباره اثری که قرار است به زودی بسازد، گفت: فیلم جدید من مانند آثار قبلی‌ام یک موضوع اجتماعی است و داستان مادر و پسری است که باهم اختلاف دارند و قرار است که یک هدف مشترک را به سرانجام برسانند ولی هنوز قطعیتی در ساخت آن نیست.