به گزارش گروه خبر خبرگزاری برنا, اسطوره فوتبال ایران که در خیلی از کشورها با بردن نام ایران، اسم علی دایی را به زبان می‌آورند اگر در دنیای سیاست حاضر می‌شد، مطمئنا می‌توانست کرسی‌های جالب توجهی را از آن خود کند. اما آقای گل جهان که رکوردی حسرت برانگیز برای دیگر مهاجمان به جا گذاشته هیچگاه از نام خود سوءاستفاده نکرد و اکنون نیز در آستانه انتخابات ریاست جمهوری حرف‌های جالب توجهی را بیان می‌کند.
باتوجه به اینکه شما فعال اقتصادی هم هستید، آن‌طور که برخی‌ها می‌گویند شرایط اقتصادی ایران در سه سال و نیم گذشته بد بوده است؟
به نظر من با وضعیت اقتصادی که دولت قبلی برای مملکت ما به وجود آورد، الان نسبت به آن دوره شرایط اقتصادی خیلی خیلی بهتر شده است. همین که ارز در مملکت ثبات پیدا کرد خوب بود چون ما در کارمان با ارز کار می‌کنیم و شرایط را بهتر درک می‌کنیم. دولت فعلی توانست ارز را ثبات ببخشد و در جای خوبی نگه دارد. به نظر من که عملکرد اقتصادی دولت باتوجه به ضعف دولت قبلی خوب بوده است و به وضعیت بازار کمک کرده است. البته این را هم بگویم که نمی‌توان این موضوع را کتمان کرد که خیلی وقت است وضعیت قشری از مردم خراب است.
به نظر شما مشکل اقتصادی مملکت چیست؟
به نظر من مشکل بزرگ ما فسادی است که مملکت را فرا گرفته است. تا زمانی که سیستم بانکی ما درست نشود، وضعیت اقتصادی مملکت درست نخواهد شد.
یکی از کاندیداهای ریاست‌جمهوری جامعه را به جامعه 4درصدی و 96درصدی تقسیم کرده است. واقعا اختلاف طبقاتی در مملکت ما 4درصدی و 96درصدی است؟
قبول ندارم. کسانی این حرف‌ها را می‌زنند که خودشان جزو همان جامعه 4درصدی هستند. این چه حرف‌هایی است که می‌زنند؟! اگر این‌طور است همه این کاندیداها جزو همان جامعه 4درصدی هستند و باید باشند. نمی‌دانم چرا فکر می‌کنیم رییس‌جمهور باید از قشر پایین جامعه به این جایگاه برسد. رییس‌دولت باید به درد مملکت بخورد. مگر دولت قبل را یادمان رفته است. در آن دوران فقط پسرفت داشتیم و باید برای عقب‌ماندگی‌هایی که آن دولت به بار آورد خیلی کار کنیم تا جبران بشود. باز هم می‌گویم تا سیستم بانکی ما درست نشود وضعیت اقتصادی به همین منوال خواهد بود.
سیستم بانکی چگونه درست می‌شود؟
ببخشید، سود بانکی در مملکت ما درست نیست. اقتصاد ما دست بانک‌هاست و اکثر بانک‌ها ورشکست هستند. این وام‌هایی که به برخی‌ها می‌دهند که صنعتگر نیستند وضعیت مملکت را به اینجا کشانده است. اگر می‌خواهیم با فساد اقتصادی مبارزه کنیم باید وام را به صنعتگر واقعی بدهند که با آن کار کند و شانس پیشرفت داشته باشد. اما وام را به کسانی می‌دهند که کار نمی‌کنند. منظورم هزینه کردن در بخش صنعت است. وام را می‌گیرند به اسم صنعتگر ولی خرج صنعت نمی‌کنند. اگر وام‌های کلان بانکی به آدمش برسد راحت می‌توان اشتغالزایی هم کرد و تولید را رونق بخشید. این‌گونه بیکار هم کمتر می‌شود.
فکر می‌کنید شعارهایی که این کاندیداها می‌دهند عملیاتی است؟ مثل شعار پنج میلیون شغل؟
به نظر من ما نباید گول شعارها را بخوریم. اکثر آقایان شعار می‌دهند، شعارهایی که واقعیت پیدا نمی‌کند. با این سیستم بانکی هزار سال دیگر هم پنج میلیون شغل وجود نخواهد داشت. من در کار خودم تا الان سه هزار کارگر و کارمند داشته‌ام و به جرات می‌گویم که چنین چیزی به واقعیت هم نزدیک نیست و این شعار را واقعی نمی‌دانم.
متاسفانه مردم هم تحت تاثیر این شعارهای عوام‌فریبانه قرار می‌گیرند.
من از شما می‌پرسم کسانی که می‌توانستند این کارهایی که شعارش را می‌دهند انجام دهند اگر واقعا مردم و مملکت‌شان را دوست داشتند چرا باتوجه به پست‌ها و جایگاهی که در نظام دارند به دولت‌های قبلی راهکارهای‌شان را پیشنهاد ندادند. خب آن زمان می‌آمدند و تمام این پیشنهادها و راهکارهایی که الان مدعی آن هستند را به دولت‌های قبلی پیشنهاد می‌دادند. اگر واقعا هدف‌شان خدمت بود می‌توانستند این وعده‌ها و ایده‌ها را با روسای قبلی دولت‌ها در میان می‌گذاشتند. ببخشید نکند بعضی‌ها می‌خواهند در این مملکت معجزه کنند. اگر این‌طور است من دیگر حرفی ندارم.
رای شما مشخص شده است؟
این یک مساله خصوصی است. نمی‌خواهم و دوست ندارم کسی به خاطر من به کاندیدایی رای بدهد. شاید علی دایی هم اشتباه کند. به عنوان یک شهروند ایرانی وظیفه‌ام است در انتخابات شرکت کنم و رای بدهم اما نمی‌خواهم با اعلام رای خودم در رای دیگران تاثیرگذار باشم. نه وارد سیاست می‌شوم و نه شده‌ام و تا آخر عمر هم از هیچ کاندیدایی چه در ریاست‌جمهوری و چه در مجلس و شورای شهر حمایت نخواهم کرد. چون دنبال منافع نیستم. من کسی را که از نظرم به حق هست خیلی وقت پیش انتخاب کرده‌ام و رای‌ام از قبل مناظره‌ها مشخص بود.
از کاندیداهای ریاست‌جمهوری پیشنهاد هم برای حمایت داشتید؟
بله، خیلی‌ها آمدند اما جواب من مثل همیشه منفی بود. همان‌طور که گفتم هیچ‌وقت دنبال منابع از کسی نیستم. خدا را شکر پایم را اندازه گلیمم دراز می‌کنم و تا حالا یک ریال هم از جایی وام نگرفته‌ام. البته این بد نیست که به‌خاطر اشتغال وام بگیرید اما من این کار را نمی‌کنم. خدا را شکر از 13سالگی کار کرده‌ام تا روی پای خودم باشم. نه از کسی حمایت کرده‌ام تا به خاطرش زمین بگیرم یا وام بگیرم. طوری زندگی کرده‌ام که شب‌ها با آرامش بخوابم.