شاید حسن روحانی گزینه‌ی ایده‌آل و حداکثری برای تفکر اصلاح‌طلبی نباشد. در مورد خدمات دولت او این روزها بسیار گفته می‌شود اما با یک نگاه سلبی و تطبیقی با دولت‌های ما قبل حتما به این نتیجه خواهم رسید که به روحانی رای دهم گزینه‌ی قهر، بی‌تفاوتی و عدم شرکت را هم اگر به حافظه‌ی کوتاه‌مدت تاریخی‌مان رجوع کنیم نه تنها کارکرد دموکراتیکی نداشته بلکه در واقع رای غیر مستقیم به رقیبی است که به دنبال مشارکت حداقلی و انتخاب توسط اقلیت طرفدار خود است، بزرگترین رقیب روحانی عدم مشارکت حداکثری است. تجربه انتخابات‌های گذشته نشان می‌دهد که پایگاه اجتماعی جریان مقابل اصلاح‌طلبی یک حداقل ثابت و رای اصلاحات و اعتدال حداکثری متغیر است که تنها مشارکت حداکثری به عنوان پاشنه آشیل جریان رقیب می‌تواند راه میانه را به ختم به خیر کند.
در این یادداشت بنا ندارم از خدمات کم‌نظیر دولت روحانی نظیر برجام که با اقتدار و عزت سایه جنگ را از سرزمینم دور و جنگ‌طلبان جهان را در موضعی ضعیف قرار داد و مات کرد و گشایش نسبی در حد مقدورات در همه‌ی حوزه‌ها سخن بگویم که بسیار گفته‌اند و می‌گویند و بر هیچ انسان منصف و آگاهی پوشیده نیست اگر فرض را بر یک انتخاب سلبی بگذاریم و فرض کنیم( فرض محال) که دولت روحانی در چهار سال گذشته هیچ اقدام مثبتی انجام نداده و کارکرد ایجابی نداشته است، باز هم کارکرد سلبی این دولت رای به روحانی و ادامه‌ی راه دولت فعلی را واجب و ضروری می‌سازد. کف انتخاب روحانی می‌تواند احتراز از انجام اموری باشد که به منافع ملی لطمات جبران‌ناپذیری وارد کرد و کشور را به قهقرا برد.
به حسن روحانی رای می‌دهم چون به مردم دروغ نگفت، 700 میلیارد دلار درآمد نفت را بر باد نداد، در دوران او دکل نفتی گم نشد، وقتی در مجمع عمومی سازمان ملل سخن می‌گفت یک باره صندلی‌ها خالی نشد و ما خجالت نکشیدیم، خدماتش را در بوق و کرنا نکرد و مروج پوپولیسم و عوام‌فریبی نبود، قطعنامه‌های سازمان ملل را ورق پاره نخواند، با ادبیات لمپن‌ها سخن نگفت، به متخصصین اعتماد کرد، شوی سفرهای استانی پرهزینه و پر ریخت و پاش راه نینداخت و نامه‌های درخواست پول‌های نازل که در شان مردم بزرگ سرزمین‌ام نبود، در گونی جمع‌آوری نکرد. در دوران او فضای دانشگاه‌ها امنیتی نبود، در حوزه فرهنگ و هنر سانسور و عدم دریافت مجوز کتاب به شکل مضحک، افراطی و سلیقه‌ای نبود، او مدعی پاکدست‌ترین دولت تاریخ نبود و بعد هم فاسدترین دولت از کار درنیامد. دولت او دولت ترمیم نسبی خرابی‌های گذشته بود و هنوز کارش به پایان نرسیده است. اگر چه مانند هر دولتی مصون از آسیب و انتقاد نیست ولی با یک مقایسه سلبی ساده می‌توان به تدوام دولت اعتدال رای داد و نهال امید را در دل مردم برای فرداهای بهتر بارور ساخت.