ترجیح می‌دهم این سوال را که: چرا به روحانی رای می‌دهم؟ به این سوال تغییر بدهم که: چرا دوستانم را تشویق می‌کنم تا دوستانشان را تشویق کنند که به روحانی رای بدهند؟
با طرح این سوال می‌خواهم بگویم: دوستان من همه خردمندانی عمل‌گرا هستند که قریب به اتفاقشان تصمیم خودشان را مدبرانه گرفته‌اند؛ آنها به روحانی رای می‌دهند و به همراهی اسحاق جهانگیری با روحانی و دولتش امیدوارند. من دوستانم را انسان‌هایی می‌شناسم که از شعورِ منطقی بالایی برخوردارند و از روی جهل و نادانی سخن نمی‌گویند و اگر تصمیم گرفته‌اند به حسن روحانی رای بدهند به این دلیل است که:
به حقوق اساسی هر بشری از جمله هموطنان خود احترام می‌گذارند و به این نتیجه رسیده‌اند که راه رسیدن به آرمان‌های انسان دوستانه، تنها با اصلاحات قدم به قدم و با پرهیز از هر نوع خشونتی ممکن و مقدور است و تنها گزینه‌ای که آنها را به این آرمان در این مقطع نزدیک می‌کند، دولت روحانی است.
برای دوستان من اقتصاد به مثابه‌ی یک علم است که برای اداره کشور باید به اصول آن احترام گذاشت و این اصول با شعارهای عوام فریب قابل جمع نیست. اگرچه اکثر دوستان من از لحاظ اقتصادی در مضیقه‌اند و بعضی‌هاشان – چه زن و چه مرد – حتی با خدمت در دو شغل، متاسفانه زیر خط فقر زندگی می‌کنند اما شعورشان تابع نرخ یارانه نیست، و با شنیدن وعده‌های ناممکن مثل ایجاد شغل در تعداد میلیونی، هیجانی نمی‌شوند. آنها می‌دانند تا زیرساخت‌های لازم برای ایجاد مشاغل فراهم نباشد، وعده‌ی ایجاد حتی یک شغل، وعده‌ای از نوع کذب است.
آنها به مثابه‌ی یک انسان خرد ورز، دوست دارند در محیطی امن و آرام زندگی کنند و انسان‌های روی زمین را دوست و یاور هم ببینند، نه اینکه جهان را به جایی نا امن برای زندگی تبدیل کنند. دوستان من براستی جنگ را دوست نمی‌دارند و گفت‌وگو یعنی دیپلماسی منطقی و مقتدر با مردم و ملت‌های جهان را به تنش و جنگ نابخردانه، ارجح می‌دانند.
دوستان من ایران را دوست دارند و بسامد نام ایران را که به آن اقتدار منطقی و واقعی می‌بخشد، در دولت روحانی بالاتر می‌بینند.
پس دوستان من به دلایل اصلی فوق و ده‌ها دلیل کوچک و بزرگ دیگر تصمیم خود را گرفته‌اند و می‌خواهند به روحانی رای بدهند، اما بعضی از دوستان دیگرشان از کارزار انتخابات موجود ناامید شده‌اند و به هر ترتیب، چه از روی ناامیدی و چه برمبنای هر دیدگاهی دیگر، نمی‌خواهند در این انتخابات شرکت کنند، در چنین شرایطی من فکر می‌کنم عمده‌ی تلاش اکثر دوستان من که حامی روحانی هستند، باید بر این باشد که دوستان دیگر خود را قانع کنند و به آنها بگویند که تنها راه ممکن برای رسیدن به کشوری امن و آرام حمایت از روحانی است.
قریب به اتفاق دوستان من که حامی روحانی هستندٰ، باید تلاش کنند تا دوستان دیگرشان را که آرای خاکستری دارند، قانع کنند و آنها را به سمت خود جذب کنند؛ به این منظور آنها نباید بحث‌های دوستانهٰ‌ی خانوادگی و امکانات فضای مجازی را در هفته‌ی پیش رو نادیده بگیرند.