کاری که ناطق نوری کرد و رئیسی نکرد

در کشور عزیزمان ایران نیز با اینکه در قیاس با مغرب‌زمین سنت‌های انتخاباتی اندک است و کنشگران حوزه سیاست هنوز راه و رسم پذیرش شکست یا بهتر بگوییم پیروزی رقیب را به نحو کامل نیاموخته‌اند، با این‌همه، حداقل یک نمونه شاخص داریم که به رخ جهانیان بکشیم.

صبح روز 3 خرداد 1376 در یزد بودم. رادیو نتیجه شمارش آرا را اعلام می‌کرد که رئیس دولت اصلاحات پیشتاز بود. قبل از پایان یافتن شمارش آرا، آقای ناطق نوری پیروزی کاندیدای پیروز را تبریک گفت و 20 سال پیش نشان داد که چه فاصله معناداری با دیگران دارد.

آقای رئیسی در این دوره از انتخابات هرچند توانست جبهه رقیب آقای روحانی را متحد کند و برای نخستین‌بار اصولگرایان موفق شدند 38.5 درصد آرای کشور را به خود اختصاص دهند اما برخلاف سنت حسنه‌ای که آقای ناطق نوری رعایت کرده بود و با اینکه آقای روحانی 8 میلیون رأی بیشتر دارد، از قبول پیروزی رقیب و گفتن تهنیت و تبریک به او خودداری ورزید و اظهار داشت بداخلاقی‌های انتخاباتی را از مجاری قانونی پیگیری خواهد کرد؛ در حالی‌که پیروزی آقای روحانی توسط مراجع برگزارکننده انتخابات اعم از وزارت کشور و شورای نگهبان و مسئولان ارشد نظام پذیرفته است.

نگارنده در یادداشت قبلی که تحت عنوان جهانگیری کاردان در روزنامه «آرمان» نوشته بود، نوع برخورد آقای رئیسی را در مقایسه با آقای قالیباف بهتر دانسته بود. آن قضاوت چنین بود: «در جمع مخالف از قضا دو خراسانی بودند که یکی از آنها متین و موقر ظاهر شد اما دیگری این‌گونه نبود.»

کاش آقای رئیسی از آقای ناطق نوری پیروی می‌کرد و با همان متانت و وقاری که در مناظره اول و تا حدی در مناظره دوم نشان داد، واقعیت تلخ شکست پوپولیسم و توسل به هر وسیله برای پیروزی را می‌پذیرفت، زیرا توسل به این وسایل همان است که در دنیای سیاست به آن می‌گویند هدف وسیله را توجیه می‌کند. کاش جناب ایشان از موضع کرامت و بزرگواری پیروزی جناب آقای روحانی را به وی تبریک می‌گفت.

آقای رئیسی نباید اشتباه وحشتناک توسل به هر وسیله برای موفقیت را که نماد آشکار آن استفاده از هنرمند زیرزمینی بود را با عدم تبریک به رئیس‌جمهور تکمیل می‌کرد. البته قبول شکست نیاز به انصاف و مروت دارد که امیدوارم ایشان داشته باشد.