ما هر که باشیم و هر کجا باشیم، ممنون و مدیون ایرانیم. ایران بوده است که ما هستیم. این سرزمین خدایی، با این سابقه درخشان، گردن همه ما حق دارد و خداوند منان به واسطه این آب و خاک به ما نعمات گرانبهایی ارزانی داشته است که اگر شکرگزارشان نباشیم، از دستشان خواهیم داد. و مگر قبلا ندادیم؟ «شکر نعمت نعمتت افزون کند/ کفر نعمت از کفت بیرون کند». هر وقت کفران نعمت کردهایم، خداوند آن نعمت را از ما دریغ داشته و هرگاه شکرگزار نعمت بوده ایم، باریتعالی به آن نعمت برکت بیحد و حصر عنایت فرموده. یکی از همین نعمات و افزوده شدن بر آن، «انتخابات» و حضور حداکثری مردم است.
از محاسن انتخابات، یکی این است که در بین آحاد ملت شور و حالی پدید میآورد و آرمانهایی را یادآوری می کند که فی نفسه ارزشمندند. بالاتر از سطح رقابت سیاسی، عمیق تر از بحث های جناحی و سلیقه ای، جدی تر از مطالبات دورهای و بزرگ تر از انتخابات، انرژی سهمگین سیاسی پدید می آید و مردم را - از اقشار مختلف - برمی انگیزاند تا برای سربلندی ایران و نظام اسلامی تلاش کنند و عهدشان را با میهن اسلامی شان تجدید کنند. اتفاقا نکته ای که رهبر فرزانه انقلاب اسلامی، در پیام انتخاباتی شان متفطن آن بوده اند، همین است که پیروز اصلی این رقابت ها مردمند که با حضور و مشارکت حداکثری خود پایه های اقتدار ملی را استحکام می بخشند: «همه قشرها، همه سلیقه ها، همه گرایش های سیاسی در کنار هم به صحنه آمدند و دوشادوش یکدیگر به نظام جمهوری اسلامی رای دادند.»
ایران فرهنگی دارد، جغرافیایی دارد، خاک زرخیزی دارد که گاهی از فرط بدیهی بودن، ارزششان را از یاد برده ایم و مورد غفلت شان قرار داده ایم. این سرزمین تاریخ افتخارآمیزی دارد که محسود جهانیان است، اما ما به جهت انقطاع فکری و فرهنگی از گذشته، شوربختانه مبتلا به ناسپاسی شده ایم و قدر این گذشته را از یاد برده ایم. آنقدری که هوشیاران دنیا قدر ابن سینا و بیرونی و رازی و فردوسی و خیام را می دانند، ما نمی دانیم؛ بدانیم هم آنقدر خود را گرفتار تعارف و تشریفات می کنیم که چیزی دستمان را نمی گیرد. زیر پوسته این سرزمین پر است از معادن ارزشمند و بی نظیر. دل هر کوه را که بشکافیم، با کانی های منحصربه فردی مواجه می شویم که از طلا قیمتی ترند. قدر خاک حاصلخیز فلات ایران را بیش از ما کشورهایی می دانند که برای کاشتن درخت مجبورند خاک از غریبه ها بخرند. وقتی از پیرمردهای قدیمی می پرسیدم چرا باید مام وطن را دوست داشت و احترامش کرد، می گفتند وطن جایی است که به ما خانه می دهد، غذا می دهد، پوشاک و نوشاک می دهد و زندگی مان را تداوم می بخشد. از همه اینها مهم تر وطن به ما فرهنگ و دانشی یاد می دهد که به اعتبارش می توانیم موقعیت ممتازمان را در دنیا پیدا کنیم.
ارزش و قدرت تمدن اسلامی همین است که هویت ما را در دنیای امروز مشخص می سازد و ما را از بی سامانی و بلاتکلیفی درمی آورد... در این استدلال عاطفه ای هست که پیوند آدم ها را با میهن شان مستحکم می کند. شاید اینگونه تصور می شود که جوانان امروز به هر دلیلی ملتفت این عواطف نیستند و دینی را که بابت وطن به گردن دارند، حس نمی کنند، اما اتفاقاتی مثل همین انتخابات که قادرند گرد و غبار نشسته بر عاطفه ها را بزدایند و دین به وطن را به یاد بیاورند، دست پیر و برنا را در دست هم می گذارند و سرنوشتی روشن برای همگی شان رقم می زنند. اینکه مردم بی مزد و منت وارد کارزاری می شوند که نتیجه اش را نمی دانند، به این معناست که چیزی به اسم وطن و سرنوشت وطن برایشان موضوعیت جدی دارد و حاضرند از منافع شخصی و گروهی بزنند تا منفعت جمعی و ملی را تضمین کنند. مهم نیست شما به چه کسی و به چه جناحی رای بدهید، مهم این است که این رای دادن عشق به وطن را در دلتان زنده نگه می دارد و شما را وا می دارد تا دین تان را ادا کنید. باز هم شما را ارجاع می دهم به بخشی از پیام رهبر معظم انقلاب: «پیروز انتخابات شما مردم ایرانید و نظام جمهوری اسلامی است که به رغم توطئه و تلاش دشمنان توانسته است اعتماد این ملت بزرگ را به طور فزاینده جلب کند.»
هر کدام از ما بسته به قدر و مرتبه مان باید بکوشیم و به کشور و به هموطنان مان خدمتی کنیم. دیگران کاشتند و ما خوردیم، حالا نوبت ماست تا بکاریم و دیگران بخورند. در این بین قطعا کسی که از مواهب مادی و معنوی وطن بیشتر برخوردار شده، بیشتر باید خدمت کند. به خصوص بر گردن درس خوانده ها و برخورداران است تا برای میهن شان قدم بردارند و بارهایی را که بر دوش ایرانیان است، سبک کنند.
در ایام انتخابات انرژی سهمگینی جریان دارد که عشق به وطن را داغ نگه می دارد. تا هنوز تنور داغ است، باید که نان های خدمت و کمک و پیشرفت را بچسبانیم و همه نیروهای خردمند و بافضیلت و ایران دوست و انقلابی را به میدان بیاوریم تا هماهنگ با برنامه های دولت، گوشه هایی از کار را بگیرند و توسعه و پیشرفت را سرعت ببخشند. به یک اعتبار معنی انقلابی بودن هم همین است که همه را پای کار بکشیم و سریع و درست و منطقی موانع خدمت را از سر راه برداریم.
در شرایط عادی، از یک سو انگیزه های شخصی و از یک سو موانع بروکراتیک مانع از آن هستند تا همه نیروها - با گرایش ها و سلیقه های مختلف و با سطوح دانایی و توانایی مختلف - به میدان بیایند و برای ایران کار کنند. اما حالا که همچنان شعار دوباره ایران طنین انداز است، می شود به برکت این شعار کارهایی کرد کارستان و با مهارت و هوشیاری و کار رسان های کماکان آتش برای ایران را زنده نگه داشت. آتشی که به تعبیر شاعر: «نوری برای دوستان/ دودی به چشم دشمنان/ من دل بر آتش مینهم/ این هیمه را افزون کنید». حظی که از حماسه حضور مردم در پای صندوق های رای می بریم، به انجام کار گروهی و جمعی ایرانیان مربوط می شود. این همه می گویند ایرانی ها کار جمعی بلد نیستند و چنین و کذا، اما بارها و بارها به خودمان و دیگران ثابت شده است که همکاری و همیاری و کار گروهی در تاریخ و بطن فرهنگ ما ریشه دارد و اتفاقا عمیق و تنومند است. حالا که در سال اقتصاد مقاومتی، تولید و اشتغال چنین حماسه ای رقم خورده است، با اطمینان و سرعت بیشتری می توانیم به شعار سال دست یابیم. «اقتصاد دانش بنیان» هم که پیشرانه این ماجراست، با کار گروهی و احساس دین و وظیفه در نخبگان و سرآمدان و متخصصان و دانشگاهیان و کارآفرینان قطعا به میوه خواهد نشست. با سرعت گرفتن تاسیس شرکت های دانش بنیان در سراسر کشور، شاهد حماسه ای دیگر از با هم بودن ایرانیان خواهیم بود و می توانیم با پشتوانه انرژی همین مردمی که بی هیچ چشمداشتی پای صندوق های رای آمدند، دغدغه تولید و اشتغال را برطرف کنیم و آن را به جایی برسانیم که لایقش هستیم.
اما حسن ختام یادداشت این شماره فرازی است از پیام رئیس جمهوری منتخب، جناب آقای دکتر روحانی که اتفاقا ایشان هم همین معنا را در پیام شان گنجانده اند: «ملت بزرگ ایران، پیروز اصلی این انتخابات شما ملت بزرگ هستید؛ پیروز انتخابات، جمهوریت و اسلامیت است؛ پیروز انتخابات، آزادی و استقلال است؛ پیروز انتخابات، حاکمیت ملی است.»