«محمد علی شنانی » جودوکار کم بینای آبادانی است که به رغم کم بینایی، دلی دارد به زلالی دریا و به ژرفی اقیانوس. کم بینایی نه تنها نتوانسته است مانعی برای ورزش کردن او باشد، بلکه در حقیقت کم بینایی را از رو برده است.
در اینجا مصاحبه ای را که با این جودوکار آبادانی صورت گرفته به تفصیل می خوانید.
*جودو را از چه سالی و زیر نظر کدام مربی شروع کردید؟
از سال۸۳ و زیر نظر مرتضی نیک اقبال شروع به فعالیت در این رشته کردم. پنج سال نخست تقریبا به صورت آماتور و غیرحرفه ای تمرین می کردم و از سال ۸۸ بوده که تمرینات خود را به شکلی حرفه ای آغاز و نخستین مدال را در انتخابی تیم ملی در سال ۸۸ در تهران کسب کردم. این موفقیت سبب دعوت من به تیم ملی شد.
*چی شد که در رشته جودو شروع به فعالیت کردید؟
به همراه یکی از دوستان صمیمی ام که از طریق آشنایانش با رشته جودو آشنا شده بود، تصمیم گرفتیم در این رشته ثبت نام کنیم. پس از آن زیر نظر استاد مرتضی نیک اقبال که خود آن زمان مربی بین المللی بود و سرمربی گری تیم ملی را برای مسابقات جهانی و پارا المپیک آتن عهده دار بود، شروع به فعالیت کردیم.
*توصیف تان از رشته جودو چیست؟
ورزش جودو تمام ناراحتی های وجودم را تسکین می دهد و برطرف می کند و پس از تمرین خیلی به آرامش می رسم. در این ورزش مبارزه ای، باید از لحاظ روحی کاملا برانگیخته باشی تا بتوانی زمانی که مقابل حریفت می روی، اورا شکست بدهی. مهم ترین هدف هر جودوکار در رویارویی با حریف، پیروزی و بالا بردن پرچم کشورش است. من هم با همین هدف روی تشک می روم و اگرچه بیرون از تشک رفتار صمیمی ای با حریف دارم اما روی تشک جدی مبارزه می کنم تا به هدفم که بالا بردن پرچم کشورم است، برسم. لحظه غرور آفرین یک ورزشکار که بهترین لحظه زندگی حرفه ای اش هم هست، زمانی است که سرود ملی کشورش با افتخار در سالن طنین انداز می شود و گاهی که در یک مسابقه شکست می خورد و سرود کشورش در سالن پخش نمی شود، برای آن ورزشکار واقعا ناراحت کننده و غم انگیز است.
*حامیان شما تا به درجه ای که رسیده اید، چه کسانی بوده اند؟
حامیان من در رشته جودو و رسیدن به این درجه، تشویق و پشتیبانی پدر و خانواده ام بوده است و اکنون خدارا شکر می کنم که می توانم پاسخ اعتماد و حمایت شان را به خوبی بدهم.
*تاکنون چه مقام هایی در مسابقات جودو کسب کرده اید؟
عناوینی که از زمان خدمت در تیم ملی توانسته ام به دست بیاورم، نقره قهرمانی جهانی ۲۰۱۲ در ترکیه، بازی های گوانجو مدال برنز و دریافت سهمیه پاراالمپیک ۲۰۱۲ بوده است. درسال ۲۰۱۱ به دلیل جراحی زانو نتوانستم در مسابقات شرکت کنم و در سال ۲۰۱۲ در پاراالمپیک لندن کسب مقام هفتمی را دریافت کردم. در سال ۲۰۱۴در بازی های آسیایی اینچوان انفرادی مدال نقره و در بخش تیمی طلا کسب کردم ولی در ۲۰۱۵ نتوانستم شرکت کنم و المپیک ریو سال ۲۰۱۶ را هم به دلایلی از دست دادم که شاید اگر آن بحث ها و حرف ها پیش نمی آمد می توانستم سهمیه ۲۰۱۶ ریو دو جانبه را کسب کنم. با تمام اینها، خدا را شکر که در سال ۲۰۱۷ توانستم خود را درانتخابی تیم ملی نشان بدهم و مربیان و کادر فنی به من اعتماد کنند و به این مسابقات بیایم. در نخستین مسابقه تیم ملی در مسابقات همبستگی کشورهای اسلامی مدال نقره را کسب کردم و به تاشکند رفتم و در رقابت های قهرمانی آسیا - اقیانویسه حضور پیدا کردم و اینجا هر چند با ناداوری آشکار روبروی حریف ازبکستانی شدم اما خدارا شاکرم که از این پیکارها دست خالی بیرون نیامدم و موفق به کسب مدال برنز شدم و در بخش تیمی هم مدال نقره را برای کشور به ارمغان آوردم.
*چطور شد که به اردوهای تیم ملی دعوت شدید و موفق به کسب سهمیه شدید؟
همانطور که گفتم به دلیل مصدومیت و برخی رفتارها از سوی کادر فنی قدیم موجب شد که دو سال از اردوهای تیم ملی و میادین قهرمانی دور باشم و با آمدن کادر فنی جدید، خیلی خوب وحرفه ای، توانستم بیایم و با وجود آسیب دیدگی ناحیه زانو، توانستم در انتخابی خوب ظاهر شوم و اعتمادشان را در تمرینات جلب کنم.
* در شهرتان با چه محدودیت ها و مشکلات ورزشی روبرو هستید؟
بچه های خوزستان به شدت به ورزش علاقه دارند. جنوب خوزستان بیشتر علاقه مند به فوتبال هستند و شهرهای شمالی به کشتی و جودو علاقه دارند. آبادان از لحاظ ورزش خیلی غنی است و در رشته های فوتبال، بسکتبال، واترپلو تیم لیگ برتری داریم اما جودو هنوز در شهر آبادان و برخی شهرهای دیگر ناشناخته است و خانواده ها به این رشته ها توجه نکرده اند. در حالی که در تمام دنیا روی رشته جودو سرمایه گذاری خیلی خوبی می کنند، ولی متاسفانه در ایران و شهرستان ها و در شهرستان آبادان از امکانات کمی برخوردار هستیم و یک خانه جودو که مانند یک آکادمی باشد و بتوانیم قهرمانان نسل بعدی را پرورش بدهیم نداریم و این واقعا یک معضل برای جودو است.
*چه مشکلاتی جودوکاران را از رسیدن به مسابقات کشوری، رفتن به تیم ملی و...باز می دارد؟
رسیدن برخی ها به تیم ملی هم به همین صورت است. اکنون درب تیم ملی به روی همه باز است و هر کسی که مدعی است می تواند در تیم ملی بدرخشد، می تواند وارد شود ولی آدم باید اراده داشته باشد یعنی وقتی شما از داخل شهرستان و باشگاهی شروع می کنید باید هدفت مشخص باشد که برای چه چیزی تمرین می کنی؟ چرا این رشته را انتخاب کردی؟ اگر هدفت قهرمانی است، نوع تمرینت چگونه باید باشد؟ اراده و پشتکار مهم ترین عامل رسیدن به تیم ملی و قهرمانی بین المللی است یعنی نباید با یکی دو باخت پشت سرهم ناامید شوی و دست از تلاش برداری باید به همین صورت تلاش کنی تا یک روزی جایگاه های بزرگ را تجربه کنی.
* سطح مسابقات و سطح میزبانی این مسابقات چطور بوده است؟
سطح خوبی داشته و بیشتر تیم ها مثل ازبکستان، کره جنوبی و قزاقستان نیز سرمایه گذاری ها خوبی کردند. به علاوه، برخی ها از این کشور ها مثل کره و ازبکستان هم در کنار تیم بزرگسالان شان یک تیم جوان اعزام کردند تا در این میدان تجربه کسب کنند. ما با این کادر جدید که تقریبا پنج تا ۶ ماه است شروع به تمرین کرده ایم، توانستیم نتیجه خوبی از این مسابقات به دست بیاوریم.
در خصوص میزبانی این مسابقات را هم می توان گفت در حد کشور ازبکستان تقریبا خوب بوده و نمی شود بیشتر از این از آن توقع داشت.
*در مورد حریفان تان در این دوره از مسابقات آسیا - اقیانویسه توضیح بدهید؟
کشورهای آسیایی مثل ازبکستان، مغولستان، ژاپن و کره کشور هایی هستند که در مسابقات المپیک جهانی و آسیایی در جودو تقریبا حرف اول را می زنند و من هم از این کشور ها حریفانی داشته ام. حریف اصلی ام ازبکستانی بوده که در المپیک ریو دو جانبه توانسته مدال برنز را از آن خود کند و در مسابقات همبستگی کشورهای اسلامی در فینال با او مسابقه دادم و شناختی از او نداشتم لذا در مسابقه پیاپی ای که داشتم، بازی را به او واگذار کردم. ولی از آن مسابقه به بعد همه فیلم ها را دیدم و او را کاملا آنالیز کرده بودم.
در مسابقات قهرمانی آسیا اقیانوسیه در تاشکند، در دور نخست حریف کره ای و در دور دوم حریف ازبکستانی که حریف اصلی من بود را از پیش رو برداشتم. با شکست حریف ازبک به فینال راه پیدا کردم و چون حریف فینالم ازبکستان یا کره بود، راحت تر می توانستم با آنها رقابت کنم. در گروه بازنده ها برای کسب مدال برنز باید حریف تایلندی خود را شکست می دادم که توانستم با ضربه فنی وی مغلوب و به این نشان دست پیدا کنم. ولی متاسفانه با ناداوری در این مسابقات روبرو شدم. در حالی که حریف را در زمین ضربه فنی کردم و خود حریف نتیجه را پذیرفته بود، داوران رای را برگردانند و به جای امتیاز کامل، به من یک امتیاز دادند. این موضوع به صورتی بود که خود تماشاگران ازبکستانی حاضر در ورزشگاه به ورزشکاران گفتند که متوجه ضربه فنی شدن بازیکن کشورشان شده اند.
* برنامه بعدی شما در عرصه ورزشی چیست؟
هفته آینده در اردوهای آمادگی تیم ملی برای حضور در مسابقات جهانی که چهار ماه دیگر در تاشکند ازبکستان برگزار می شود، شرکت می کنم. این اردو از این جهت که سهمیه المپیک دارد بسیار حائز اهمیت است.
زمان کم است و باید تمرینات خود را بهتر و سخت تر دنبال کنیم تا بتوانیم در تاشکند هم مدال کسب کنیم و هم بتوانیم سهمیه المپیک۲۰۲۰ را بگیریم.
* رشته جودو در تصور شما چیست؟
همه می دانند رشته جودو یکی از جذابترین رشته ها در المپیک است، تا۱۰ سال پیش در کشور ما ناشناخته بود و روز به روز این رشته با توجه به کسب مدال در مسابقات مختلف نیز بین مردم شناخته شده است.
جودو رشته ای است که یک فرد غیر ورزشی از بیرون به آن نگاه کند اولش بنظرش زیبا نباشد اما رشته ای هنری است که تمام فیزیک، هندسه، علم و هنر در آن به کاربرده شده و باید تمام اصول فیزیک و هندسه را در این رشته تنظیم کند که بتواند یک فن و اجرا کنید.
اکنون که من به این رشته آمده ام عاشق این جودو و ورزش شده ام باتوجه به اینکه به صورت حرفه ای تمرین می کنیم در خونم وارد شده به صورتی که یک هفته تمرین نکنم، حالم بد می شود. جودو رشته ای است که تا آخرین لحظه زندگی حتما ادامه خواهم داد.
* احساستان بعد از پشت سرگذاشتن حریفان تان و کسب این مدال چه بوده است؟
وقتی می خواهید قله ای را فتح کنید حتما جاهایی سنگریزه ها و جاهایی که صعب العبور است در مسیر وجود دارد که این باعث کندی شما در رسیدن به قله می شود ولی کمتر آدمی هست که اراده ی قوی داشته باشد و با زخم ها و خستگی های بسیاری که در این مسیر می بیند راه شان را ادامه دهد هر چند کند ولی آرام آرام به نوک قله و فتح آن دست پیدا می کند.
*فکرمی کردید چنین مقامی کسب کنید؟
در خصوص کسب مدال بله فکر می کردیم که بتوانیم مدال بگیریم چونکه ما بیش از۶ ماه زیر نظر کادر فنی که سرمربی مان یوسف زاده و مربی انوری است و یوسف زاده می توان به عنوان یکی از مربی خوب جهان از آن نامبرد در این مدت تمرینات خیلی خوبی زیر نظر وی داشته ایم، هرچند ما در مقاطعی با حریفان تمرینی متنوع و اردوهای تدارکاتی و برون مرری نداشتیم که با حریفان خارجی تمرین کنیم ولی درتهران تمرینات خیلی سخت و خوبی داشتیم و انتظار می رفت که ما تمریناتمان با این هدف انجام می دادیم که در این مسابقات نتیجه بگیریم و خدا را شکر که توانستیم جوابش را هم بگیریم.
*کلام پایانی
جا دارد از شما تشکر کنم به دلیل وقتی که برای انعکاس حرف های من گذاشتید و همچنین از مربیان خوبم مرتضی نیک اقبال که از پایه این ورزش را کنار وی شروع کردم، در تیم ملی نیز در کادر فنی قدیم از ناصر قرقوزلو مربی قدیم تیم ملی و همچنین در کادر فنی جدید نیز باید دست یوسف زاده بوسید به دلیل زحمات شبانه روزی که برای تک تک بچه ها می کشد و مثل یک پدر حمایت و حرف می زند و انوری زحمت کشیدند و خدا را شکر می کنم که توانستم جواب اعتمادشان را من مصدومیت داشتم مرا به مسابقات بیاورند و با کسب مدال رو سفید از میدان خارج شوم و از خانواده ام که مرا در تک تک این لحظه ها حمایت و پشتبانی کردند تقدیر و تشکر می کنم.
گفتگو: حدیث کریمی