12 تیر 1367 به عنوان معاون استاندار هرمزگان مشغول به خدمت بودم. حوالی ساعت 10:30 صبح بود که فرماندار قشم با من تماس گرفت و تلخ ترین خبر دوران مسولیتم را به من داد. خبر مورد اصابت قرار گرفتن ناجوانمردانه هواپیمای مسافربری ایرباس ایران ایر توسط ناو جنگی آمریکا که دقایقی قبل از فرودگاه بندرعباس به مقصد دوبی و با 290 نفر سرنشین پرواز کرده بود.
به قدری متالم شده بودم که در حالی که او همچنان پشت تلفن در حال صحبت بود، به فکر فرو رفته بودم از این که با چه منطقی (حتی از سوی یک دولت متخاصم با ما) آن ها توانسته اند حمله به یک هواپیمای غیرنظامی را توجیه کنند.
دقایق و لحظات بسیار تلخی بود. عموم مسافران از اهالی بندرعباس بودند. مسولیت عملیات امداد و بیرون آوردن اجساد شهداء به من سپرده شد. بلافاصله از اولین دقایق پس از وصول خبر، دستور دادم تمامی شناورهای موجود در منطقه به محل حادثه رفته و هر چند کورسوی امیدی داشته باشند به نجات احتمالی افرادی که شاید زنده مانده بودند و همچنین خارج کردن پیکرهای مطهر شهداء بپردازند.
بیش از 200 شناور کوچک و بزرگ به محل سقوط هواپیما رفته و مشغول بیرون آوردن پیکرها شدیم. چند شبانه روز عملیات ادامه یافت و نهایتا 190 پیکر مطهر را توانستیم خارج کنیم.صحنه های عزاداری و گریه نزدیکان و اعضای خانواده شهدای پرواز 655 را هنوز به یاد دارم. صحنه هایی که با تحویل پیکرهای عزیزانشان به آنان سنگین ترین غصه های دوران را شاهد بودم. امروز سالگرد این حمله ددمنشانه به هموطنان عزیزمان می باشد. روحشان شاد.