قطار های شب جادو دارند. با آدم های غریبه در یک کوپه و واگن همسفر می شوی و فضا های شخصی را با هم تقسیم می کنیم. یکی برایش شیطنت کودکان قلقلک روح است و دیگری نمی تواند بخوابد. و گاه حتی اسم یکدیگر هم نمی دانند آدم ها و از موضوعات شخصی شان صحبت می کنند. شاید نور و هجرت کوچک آن چیزیست که قطار ها را برای ما جادویی می کند. ولی زیباست احساس صمیمیت با آدم های غریبه. غربت مان را که تقسیم کنیم، کمتر حس تنهایی می کنیم. ( عکس های این مجموعه مربوط به قطار تهران - اهواز می باشد )
