به گزارش روابط عمومی اداره کل میراث فرهنگی استان اصفهان؛ زهرا ساروخانی، مدیر پایگاه میراث فرهنگی نوش آباد گفت: این ساباط که توسط پایگاه میراث فرهنگی نوش آباد و با راهنمایی یگان حفاظت مستقر در نوش آباد شناسایی شد اولین ساباط شناسایی شده درمحدوده استان اصفهان است.
وی افزود: بنای ساباط شامل دو اتاق با یک آب انبار در مجاورت آن است که با مصالح خشت و آجر احداث شده است و قدیم ترین بخش برجای مانده از این ساباط در اتاق ضلع غربی با مصالح سنگ است که در بازسازی های بعدی مصالح خشت جایگزین آن شده است.
ساروخانی تصریح کرد: بنای مذکور توسط پایگاه میراث فرهنگی شهرستان مستند نگاری و در حال تکمیل پرونده برای ثبت در فهرست آثار ملی است.
او همچنین عنوان کرد: با توجه به مستندات موجود قدمت این ساباط به دوره صفویه می رسد که در دوره قاجار و پهلوی اول مورد مرمت و بازسازی قرار گرفته است و علاوه بر ساباط مذکور قلاع و کاروانسراهای زیادی در ضلع غربی و شمالی محدوده نوش آباد، از دوره صفویه تا قاجار بر جای مانده اند که بیانگر وجود مسیر مهم ارتباطی شمال به جنوب کشور (جاده فرعی ابریشم) در این محدوده است که با اندک فاصله ای مسیرهای جدید امروزی جایگزین آن شده اند.
شایان ذکر است : واژه ساباط ریشه در فارسی کهن دارد. جزء اول آن، سا به معنای آسایش و جزء دومش پسوند باط نمودار ساختمان و بنا و عمارت است که در انتهای واژه های دیگری نظیر رباط، کاربات و خرابات آمده است. روی هم رفته، این واژه به جای آسایشگاه و استراحتگاه امروز به کار می رفته است.
ساباط به کلیه بنا هایی که به منظور آسودن به پا می شده، چه در شهر و چه در بیرون از آن اطلاق می شد. این بناها عمدتا به چند تختگاه، یک آب انبار و گاهی یک یا دو اتاق کوچک بوده که تنها به منظور رفع خستگی و اندکی آسودن مورد استفاده قرار می گرفته است .