حمید گُلی طی گفت‌وگویی به تاثیرهای تئاتر فراگیر پرداخت. وی گفت: در رابطه با تئاتر فراگیر بایستی به این نکته توجه بکنیم که نمایش به طور بالقوه ویژگی‌هایی دارد و آن بروز و شکوفایی ذهن نویسنده، کارگردان و بازیگر است. در تئاتر فراگیر پا را یک قدم جلوتر می‌گذاریم. فردی دچار نقصی در بدن یا ذهن شده است حالا نمایش به او کمک می‌کند تا نقاط قوتش بروز پیدا کند. از سویی این افراد دارای مشکل ارتباطی با جامعه هستند و جامعه نیز دچار همین مشکل است بنابراین نمایش پل مستحکمی برای ایجاد این ارتباط می‌شود.
وی درباره‌ی نقش سازمان‌ها و نهادها در ایجاد این پل، اظهار کرد: مصداق تعریف عدالت اجتماعی را در چنین مواردی می‌توان جست‌وجو کرد. اگر من دچار کمبودی هستم نباید از جامعه دور شوم. در این میان نقش سازمان‌ها و نهاد مشخص می‌شود. مخصوصاً آن دسته از نهادها که در زمینه‌ی عدالت اجتماعی یا کودک یا هنر فعالیت می‌کنند. آن‌ها باید به این حضور کمک کنند.»
حمید گُلی ادامه داد: فردی که دچار کم توانی است مصرف کننده نیست. باید از او پشتیبانی شود تا خدماتی را ارائه دهد و باری را از روی دوش جامعه بردارد. ما عادت داریم نقصان‌هایی را ببینیم و نقص‌هایی را خیر. اما به طور مثال اگر ابزاری برای سنجیدن نقص‌ها وجود داشت هر کدام از ما متوجه می‌شدیم نقص‌هایمان با کم‌توانی‌های افرادی با نیازهای ویژه برابری می‌کند؛ لذا این افراد تنها نیازمند شکوفا شدن استعدادهای شان هستند و این وظیفه بر گردن نهادهای مرتبط است. امیدوارم این قدم‌ها در تئاتر فراگیر جدی‌تر گرفته شود.