امروز قصد دارم یکی از قدیمی ترین وسایل کمک آموزشی در مدارس فوتبال به همراه کارکردش را معرفی کنم. سابقا در مدارس فوتبال برخی از کشورهای پیشرفته، برای آموزش از « مقوا هایی » دایره ای شکل با قطرهای متفاوت استفاده می شد. شکل این مقواهای مخصوص به گونه ای بود که وسط آن، به اندازه محیط گردن یک بازیکن خالی بوده و این مقوا که بعدها جنسش کمی تغییر کرد ( دیگر مقوا نبود )، دور گردن قرار داده می شد و در مواقعی که تمرینات « حمل توپ، لمس توپ و انواع تکنیک های مختلف » که آشنایی هر چه بیشتر پا با توپ مدنظر بود، مورد استفاده قرار می گرفت.
در ادامه و با پیدایش روش های نوین، رفته رفته این مقوا از سیکل وسایل کمک آموزشی کنار رفته و جایش را به وسایل پیشرفته تری داد. البته یکی از مهم ترین دلایل آن، خطرات این مقوا برای گردن نحیف و حساس بازیکنان بود. چرا که استفاده غیر اصولی از این مقواهای بعضا غیر استاندارد و دست ساز، ممکن بود برای گردن این بچه ها که شریان های مهمی از آن عبور می کرد، تهدیدی جدی باشد.
اما امروزه با پیشرفت صنایع پلیمری و تغییر در جنس این مقوا های قدیمی، می توان این شیوه را مجددا استفاده کرد.«البته این بار نمی بایست همچون گذشته جزو وسایل اصلی تمرین بوده و برای تمامی بازیکنان استفاده شود.» بلکه بایست برای آن عده از بازیکنان که بسیار سر پایین بازی کرده، حین تمرینات به نوع حرکات پایشان بیش از حد توجه کرده و احساس می شود که دید وسیعی به تمامی ابعاد زمین و بازیکنان خودی و حریف نداشته و به رغم تمرینات گوناگون، این نقیصه آنان برطرف نشده مورد استفاده قرار گیرد.
پس چه در گذشته و چه حال، هدف استفاده از این مقوا موارد ذیل بوده است:
1 . آموزش بازی با سری بالا.
2 . افزایش دامنه و شعاع دید.
3 . افزایش آگاهی محیطی.
4 . کاهش وابستگی، توجه و تمرکز عینی بازیکن به نحوه و لحظه تماس پا با توپ ( لحظه دریافت و ارسال ).
5 . تلاش در جهت هماهنگی عصب و عضله مابین پا و توپ.
6 . ارتقای هوش و ذکاوت بازیکن.
7 . افزایش قدرت بازی خوانی و اخذ تصمیمات صحیح تر در بازی.
8 . اصلاح یکی از عادات ناپسند که مانع پیشرفت بازیکنان با استعداد می شود.
9 . بالا بردن توانایی لمس توپ، حمل توپ و دریبلینگ.
یادداشت: محسن بابادی، مربی و کارشناس فوتبال پایه خوزستانی