معمولا فلسفله نامگذاری روز در جهان برای توجه بیشتر به آن مسئله است. چند سالی است به تقویم ملی ایران رویداد جدیدی اضافه شده، روزی به نام بانویی عظیم و برای دختران.
این روزها وقتی از دختران برای من حرف می زنند، چیزی جز چهره معصوم آتنا مقابل چشمان من نمی‌آید، از خودم می‌پرسم هر سال روز دختر چقدر بجای تبریک و شادباش گفتن به درد آتناها در کشور پرداخته‌ایم؟
روز دختر است، حواسمان به میلیون ها دختر دیگر هست؟ روز دختر است، انوشه انصاری روزی یک دختر بچه بود، مریم میرزاخانی هم همینطور بسیاری مدیران و روسای بلند پایه کشور، شاعران و ادبیان موفق هم روز یک دختر بچه بودند.
هر سال همین روز برایم سوال می شود چرا روز دختر کسی نمی پرسد زنان موفق امروز چه کودکی داشتند؟ حالا آنها که در جهان شناخته شده اند به کنار، همین زنان موفق وطنی همین ها که امروز افتخار ما می شوند مدال می آورند، تقدیرنامه دریافت می کنند، آنها هم یک زمان دختر بچه بودند درست مانند ستایش.
حالا که ما اعتقادی به الگوهای غربی و زنان موفق جهان نداریم، حداقل کاری که می توانیم انجام دهیم الگو گرفتن از کودکی نوابغ و مفاخرمان است.
کاش ایمان بیاوریم، فاصله بین کشته شدن به دست یک جانی، تباه کردن عمر با اعتیاد و تبدیل به مدال آور المپیک و نابغه جهانی شدن تنها آگاهی والدین آنها است.
کاش روز دختر، همه پدرهایی که وقتی چشمشان به دخترشان می‌افتد دست و دلشان می‌لرزد، به دنبال کارگاه هایی برای آموزش بودند ای کاش بجای پست کردن عکس دختر کوچمان در صفحه ی مجازی از بالا بردن اعتماد به نفس اوحرف می زدند.
امروز آتنا، ستایش و کیمیا را از دست دادیم، چه کسی می داند اگر آتنا رشد می کرد فرصت می یافت تا استعدادش شکوفا شود روی کدام قله افتخار می‌ایستاد؟
تک تک ما اعضای جامعه قاتل آتنا هستیم، سن آتنا شاید از نامگذاری روز دختر هم کمتر بود در همه این سال ها حداقل 7 روز برای گفتن از نیاز های دختران‌مان وقت داشتیم و این 7 روز را دریغ کردیم.
کاش برای از دست ندادن آتنایی دیگر روزهای‌مان را دریغ نکنیم دختران عزیزند، مادران فردا هستند کاش امروزشان نسوزد.