به گزارش خبرگزاری برنا، برنامه " گفت و گوی فرهنگی " رادیو گفت و گو با موضوع ( بررسی موانع رشد ادبیات دفاع مقدس در ایران ) با حضور والایی ، رمان نویس، منتقد و پژوهشگر ادبی ، فریدزاده ، نمایشنامه نویس، کارگردان و بازیگر تئاتر و دکتر موحدی ، عضو پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی روانه آنتن شد.
در ابتدای برنامه والایی در خصوص کارکرد خاطره در ادبیات داستانی عنوان کرد : برای خاطره تکلیفی مشخص نشده است که تمام فنونی که در داستان وجود دارد در آن رعایت شود و برای نویسنده ادبیات داستانی بسیاری از خاطراتی که منتشر می شود به عنوان مواد اولیه کار قرار می گیرد و دست مایه خلق اثر داستانی می شود.
وی در بخش دیگری از سخنان خود به موضوع تبلیغات اشاره کرد و گفت : ناشر می تواند با استفاده از ابزارهای تبلیغی که اثرگذاری خوبی بر مردم دارد محبوبیت یک اثر و فروش آن را افزایش دهد.در حال حاضر تجربیاتی در زمینه تبلیغات برای مجموعه های خاطره وجود دارد.
این رمان نویس با طرح این سوال که چرا ناشران ما برای معرفی داستان بابت تبلیغات هزینه ای صرف نمی کنند ، اظهار کرد : ناشران برای خاطره که فاقد عناصر تکنیکی است سرمایه گذاری می کنند اما برای علاقه مند کردن مردم به داستان استقبال نمی کنند.
در ادامه فرید زاده اظهار کرد : اغلب اوقات تاریخ شفاهی از تاریخ رسمی بسیار صادق تر است چرا که قابلیت انعطاف دارد و بخش مهمی از تاریخ شفاهی خاطرات محسوب می شود که بشر به آن تمایل زیادی دارد.
وی ادامه داد : خاطرات ، تجربه مشترک انسان ها را یادآوری و آرزوهای انسانهای مختلف را تبادل می کند.بنابراین برای بشر لازم است اما تنزل به سطح انشا نگاری ، رفع تکلیف و گاهی درآمیختن راست و دروغ به آن لطمه می زند.
این کارگردان یادآور شد : بسیاری از شخصیت ها و حتی ماهیت دشمن را از طریق خاطرات می توان شناخت.همچنین رویکرد صلح آمیز انسان را از خاطرات می توان درک کرد و از این راه می توانیم به تمام ابعاد ادبیات داستانی خود غنا ببخشیم.
همچنین موحدی با تاکید براینکه خاطره و داستان هر دو گونه ادبی هستند ، بیان کرد : همانگونه که در شعر قالب های مختلف وجود دارد و هیچکدام مزاحمتی برای دیگری ندارند در بخش نثر هم همین طور است و هر یک از شیوه های نوشتاری مخاطبان خاص خود را دارد.
وی با بیان اینکه نباید نگران ایجاد تفاوت میان جنگ موجود در آثار داخلی و خارجی باشیم ، تاکید کرد : دغدغه ما باید این باشد که آثار ما به درجه ای والا برسد که عنوان حماسه به آن اطلاق شود.