پس از تاملات اولی تا چندی دیگر، جناب دکتر روحانی ریاست محترم جمهوری فهرست وزیران مورد نظر خود را در صحن علنی مجلس شورای اسلامی پیشنهاد خواهد داد، لذا از همین الان، لابی ها و گمانه زنی های پراکنده در خصوص مولفه های مانند، رویکرد سیاسی، کارنامه کامیاب اجرایی و میزان تعهد و وفاداری گزینه ها به چشم اندازهای اعتدال به شوری هر چه تمامتر در کانون مباحث جناح های سیاسی قرار دارد.
در انتخابات اخیر ریاست جمهوری در پرتو بلوغ و درایتی بی نظیر،ملت رشید ایران بسی فراتر از تعلقات قلبی به دکتر روحانی،در واقع به برنامه های توسعه محور او رای دادند.این برنامه ها عبارت بودند از، چرخش معقول چرخ اقتصاد،تعاملی سازنده و پویا با جهان پیرامونی و حفظ کرامت، مصالحه و امنیت آحاد مردم در عرصه زندگی،لذا چینش وزیران کابینه و انتصاب همه مدیران ارشد دستگاه های اجرایی در این مقطع از دوران ریاست جمهوری باید در راستای این شالوده نظری و منطق عملی شکل گیرد. استفاده و مسالمت با جریان رقیب که در رفتار خود نهایت بی اخلاقی و بدسگالی ها را تا این لحظه در مورد گفتمان اعتدال و حامیان آن بکار گرفته است، چیزی جز عوج و نقض غرض نخواهد بود! شاید در دوره اول دولت اعتدال پاره ای از ملاحضات و مماشات با برخی از عناصر جریان راست قدری اجتناب ناپذیر و طبیعی جلوه می نمود،چنانکه در مورد شخص وزیر کشور چنین شد و تبعات منفی و شکننده آن به وجه غالب در سطوح استانداری ها و برگذار کنندگان انتخابات خود را نمایاند.اما هم اکنون انباشت و سیلان توقعات و مطالبات به حق مردمی، سیاست و راهبرد دیگر از جنسی متفاوت از جنس پیشین را می طلبد.
آنچه که بیش و پیش از همه در هندسه این معادلات و معاملات جاری باید مورد توجه قرا گیرد،منافع مردم ما است مردم باید از رهگذر راهبردها و برنامه ریزی های دولت به معیشت مناسب و مطلوبی دست یابند. آنچه که بنام معنویت خوانده می شود قهراً بدون منتفی شدن دغدغه های سمج اقتصادی،امکان و تضمینی برای حضور و تداوم خود ندارد! اگر مردم به جناب رییسی اقبالی نشان ندادند به این دلیل بود که کفایتی و صلابتی در او ندیدند و رشادتی در او نیافتند! او رجلی مقتدر و رییسی مناسب برای احراز کرسی ریاست جمهوری آن هم در این گذر و پیچ تاریخی نبود و چه نیک مردم ما با اینهمه تبلیغات مسموم این نکته را به تفطن دریافتند و از این کاندیدای جمنا اعراض نمودند مردم رییس جمهوری می خواستند که گشوده به جهان جدید باشد و الزامات استراتژیک آن را به فراست بشناسد و با بسط عقلانیت و نشر آزادی های مدنی، و رفتاری در خور خرد زمانه برای جامعه ایرانی رهگشاء باشد و تحقیقاً این فرد کسی جز دکتر روحانی نبود البته امروز روحانی بودن کاری به غایت دشوار است.
اینکه گاه از لسان برخی از تکنو کرات ها شنیده می شود ،دکتر روحانی در تکوین کابینه خود به تنهایی تصمیم نمیگیرد و شرکت سهامی خواهی بر او هژمنویک دارد! سخن چندان موجه و بلکه حرف قابل مفهومی برای مردم رشید ما نیست! قخط الرجال نیست! دکتر روحانی باید در سازمان بندی دولت آینده خود دچار ارعاب اتهام پراکنی ها نشده و از همه ظرفیت های موجود بهره بر گیرد، باید بتواند ناخالصی ها ی عارض شده را از کابین خود بزداید و تکیه بر مردان وفادار و کارآزموده ای نماید که چون بنیانی مرصوص با آگاهی و رهیافت بهنگام خود می توانند به تسهیل و تحکیم توسعه پایدار کشور مدد شایان رسانند، مردانی از جنس خود مردانی چون: ترکان ، ظریف و خصوصا دکتر نوبخت که با منش والا و استعانت از دامن امن خویش غوغای بیرون را می خوابانند.
امید است که در این فرصت جاری، بستن لیست نهایی وزیران صحنه نبرد و امید به گونه ای قلم و رقم خورد که مردم ما به پیشرفت روز افزون گفتمان متعالی اعتدال امیدوارتر گردند.
باور نمی کنم که درین صحن مرد خیز
از بهر یک نبرد دلیرانه، مرد نیست!
باور نمی کنم که فرو مرده شعله ها
نوری دگر به خانه دلهای سرد نیست
صدبار اگر بگویی، باور نمی کنم
باور نمی کنم که امید و نبرد نیست!
به قلم ؛ دکتر سید حجت مهدوی سعیدی