احتمالا تفکیکی در کار نیست و جوانان همچنان کنار ورزشکاران باقی خواهند ماند، این خوب است یا بد؟ یک بحث می تواند باشد اما حالا دیگر نه فرصت پرداختن به این بحث است و نه در چند روز آینده پرداختن به آن می تواند دردی را درمان کند.
این روزها بحث رای اعتماد به کابینه داغ است و این مهمترین موضوعی است که می توان در بحث جوانان روی میز گذاشت و روی آن بحث کرد. جوانانی که هم با بیکاری دست و پنجه نرم می کنند، هم مشکل مسکن دارند، هم نمی توانند ازدواج کنند و در کنار همه اینها نیاز به شادی، نشاط و شور جوانی دارند.
مگر کسی می تواند اعتیاد را، برخی نابهنجاری ها را و سرخوردگی های جوانان را نادیده بگیرد؟ همه اینها هستند و دلیل بودنشان هم بی توجهی به شادی، نشاط و شور جوانی است. شعار نیست که می تواند آسیب های اجتماعی را مرتفع کند، برنامه ریزی است، امید بخشی است، تحرک اجتماعی است که می تواند شور و نشاط جوانی ایجاد کند تا نابهنجاری های اجتماعی کاهش یابد.
هفته آینده اعضای خانه ملت، نماینده جوانان هستند و جوانان مطالبه دارند کاری کنند وزیر ورزش و جوانان با اقتدار در ساختمان سئول بنشیند. سلطانی فر دیر به کابینه اضافه شد، خیلی دیر، ولی زود با جوانان ارتباط گرفت. آنچه که من از خبرگزاری برنا، رسانه وزارت ورزش و جوانان دیدم، کمتر سخنرانی وزیر بود که در مورد جوانان سخن نگوید و با آنها به گفتگو ننشیند، این نیاز اولیه جامعه جوان بود، نیازی که باعث می شود بسیاری از مشکلات بازگو شود و برایشان راهکار هایی اندیشیده شود.
نمایندگان ملت اگر می خواهند سلطانی فر گام های محکمتری بردارند، باید همه جانبه پشت او باشند، با رایی بالاتر او را به کابینه بفرستند، قدرت چانه زنی او را افزایش دهند، به نهادهای رسمی کشور این پیام را بفرستند که دغدغه جوانان دارند اگر چنین شود سلطانی فر هم می تواند بار بزرگی از روی دوش مجلس بردارد وگرنه با رای اعتماد حداقلی، آش همین آش است و کاسه همین کاسه!
*کارشناس جامعه شناسی