به گزارش گروه خبری خبرگزاری برنا، جایگاه حلقه نامزدی از زمان های گذشته و در جوامع مختلف تغییرات زیادی کرده است. رسم و رسوم جالبی برای حلقه ازدواج در جوامع وجود دارد.
قدمت حلقه ازدواج به زمان های خیلی دور باز می گردد. مصریان باستان سومین سلسله از پادشاهی قدیم در 2800 سال قبل از میلاد، نزدیک به 5 هزار سال قبل، از حلقه در جشن ازدواج خود استفاده می کردند. برای این سوال که حلقه نامزدی یا حلقه ازدواج را باید در کدام دست انداخت پاسخ از پیش تعیین شده ای وجود ندارد.
انتخاب شما بسته به فرهنگ، مذهب و جایی که زندگی می کنید و یا حتی اینکه چپ دست یا راست دست باشید می تواند متفاوت باشد.
اولین بار رومی ها بودند که حلقه را در انگشت چهارم دست چپ انداختند، زیرا آنها باور داشتند که این انگشت آغاز رگ عشق است؛ رگی که به قلب منتهی می شود. عده ای معتقدند این انگشت به دلیل این رسم قدیمی بر دیگر انگشتان ترجیح داده می شود که انگشت اول (شست) را به نام پدر، انگشت دوم به نام پسر و انگشت سوم را به نام روح القدس نام گذاری کرده اند.
بنابراین داماد پس از این که سه انگشت را نام برد و از آن ها گذشت حلقه را به دست عروس می اندازد.
این واقعیت هم وجود دارد که فلز کم استقامت تر در انگشت و دستی قرار بگیرد که کمتر از دیگر انگشتان استفاده و کمتر دچار صدمه و آسیب می شود. اما رسم کشورهای اروپای قاره ای، انداختن حلقه به دست راست است. البته یک استثنای تاریخی در نظام های سلطنتی این منطقه وجود داشت که اشراف زاده ها حلقه را در دست چپ می انداختند. در برخی از کشورهای آمریکای جنوبی هم چون آرژانتین، زن و مرد هر کدام از یک حلقه استفاده می کنند و این حلقه ها معمولاً خیلی شبیه دیگر حلقه های عروسی است، با این تفاوت که به جای طلا از نقره ساخته می شود.
در کشورهای اسکاندیناوی همچون فنلاند و تروز هم مرد و هم زن یک انگشتر نامزدی بر دست می اندازند. در برزیل، این حلقه ها معمولا از طلا ساخته می شود و سنتی هم برای چگونگی دادن حلقه نامزدی وجود ندارد. در این کشور، هم مرد و هم زن قبل از عروسی و در دوران نامزدی حلقه را بر دست راستشان و بعد از ازدواج حلقه را بر دست چپشان می اندازند. در اسکاندیناوی همچنین رسم است که برخی زنان از سه حلقه استفاده می کنند برای نامزدی، برای ازدواج و برای مادر شدن.
استفاده مردان از حلقه نسبتا جدید است تا میانه قرن 20 بیشتر زنان بودند که حلقه در دست می کردند که شاید یادآور روزهایی بود که زنان جزوی از املاک و دارایی همسرانشان بودند. بعد از جنگ جهانی دوم بسیاری از مردان با جدایی های طولانی مدت از همسران خود مواجه شدند و از آن زمان آن ها نیز شروع به استفاده از حلقه به عنوان نشانه ای از تاهل کردند یعنی آن چه موجب می شود همواره به یاد همسران خود باشند.
در ایسلند که نامزدی و ازدواج هر دو به وسیله پول پذیرفته می شد حلقه، کمتر ضروری به نظر می رسید چرا که انتظار می رفت دختر هدایای خود را نقدی دریافت کند، با این حال حلقه در این کشور نیز استفاده می شد اما به سختی حلقه انگشت نام می گرفت چرا که به اشکال مختلف از استخوان، سنگ، کهربای سیاه، طلا و نقره ساخته می شد و گاهی اوقات به حدی پهن بود که اجازه نمی داد دست از آن عبور کند. در مراسم نامزدی داماد چهار انگشت و کف دست خود را از این حلقه عبور می داد و با این روش می توانست دست عروس خود را بگیرد.
اکنون نیز حلقه و پذیرش آن بخشی از مراسم ازدواج است و بیشتر مردم حلقه را در دست چپ خود می اندازند گر چه برخی زنان اروپایی در دست راست هم از آن استفاده می کنند. در دوران جدید، برخی از حلقه های عروسی زنان در دو قسمت جداگانه ساخته می شود. یک قسمت به او داده می شود و او به عنوان انگشتر نامزدی به دست می اندازد تا وقتی که پیشنهاد ازدواج را می پذیرد و قسمت دیگر در مراسم عروسی موقعی که هر دو به دست انداخته می شود. دو حلقه همچون یک حلقه به نظر می رسد. انگشتر نامزدی و حلقه ازدواج در تمامی نقاط دنیا تنها نشانه عشق نیست، بله نشانه تعهد نیز هست.
حلقه نشانه تداوم زندگی نیز هست و اینکه عشق هرگز پایان نمی پذیرد. حلقه به معنای این است که فردی متعهد و صمیمی در زندگی فرد وجود دارد.