به گزارش گروه روی خط رسانه های خبرگزاری برنا؛ «دعا» از جمله رفتارهای زیبایی است که اهل‌بیت(ع) آن را به ما آموختند و حتی می‌توان از آن با تعبیر سلاح مومن نام برد که در بسیاری اوقات با دعا کردن ـ با توجه و اخلاص ـ به سرعت بسیاری از ناجوری‌ها و معضلات پس زده می‌شود و گشایش‌هایی نیز ایجاد می‌شود.
یکی از مسائلی که در این باره وجود دارد این است که خیلی‌ها می‌گویند خداوند خواسته و نیازهای ما بندگان را می‌داند، آیا باز هم باید حوائج‌مان را مطرح کنیم؟
امام صادق(ع) در حدیث در اهمیت این موضوع که گرچه خداوند حاجت‌های بندگانش را می‌داند، اما بهتر است بنده حوائج خود را به محضر الهی عرضه کند، می‌فرماید:
عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: «إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى یَعْلَمُ مَا یُرِیدُ الْعَبْدُ إِذَا دَعَاهُ وَ لَکِنَّهُ یُحِبُّ أَنْ تُبَثَّ إِلَیْهِ الْحَوَائِجُ فَإِذَا دَعَوْتَ فَسَمِّ حَاجَتَک»
خداوند متعال حاجت بنده خود را پیش از دعا می داند، اما دوست دارد حاجت‌ها با جزئیات به او گفته شود، پس هنگام دعا، حاجت خود را نام ببر.