سه شنبه 14 شهریور ماه 96 شاهد یکی از خارق العاده ترین مسابقات تاریخ فوتبال ایران و سوریه خواهیم بود. این موضوع را کیروش پرتغالی به خوبی می داند. زیرا اولین بار در دوران فوتبالی خویش شاهد چنین شرایط حساسی است. بدان جهت که نخستین بار است که تیم ملی کشورمان با این قاطعیت و پیشاپیش به جام جهانی صعود کرده و بیم آن می رود که انگیزه های لازم بر بازیکنان تیم ملی حاکم نباشد. از سوی دیگر در آخرین دیدار مقدماتی و آن هم در ورزشگاه بزرگ آزادی قرار داشته و تمامی 100 هزار تماشاگر پرشور و 80 میلیون نفر جمعیت ایران برای جشن صعود به بزرگترین رویداد فوتبالی جهان لحظه شماری کرده و جز پیروزی خواهان و پذیرای هیچ نتیجه دیگری از تیم ملی کشورشان نخواهند بود.
از طرفی چندین رکورد جالب توجه در پنجه های خونین یوزپلنگ ها وجود داشته که می بایست ضمن حفظ شدن تداوم پیدا کنند. مهم تر از همه اینکه خطرناکترین تیم تاریخ فوتبال سوریه مقابل تیم کشورمان قرار گرفته است. چرا که آنان در پی استفاده از حداقل شانس خویش جهت صعود مستقیم یا حتی غیرمستقیم به جام جهانی بوده تا ضمن اثبات پیشرفت های اخیر و شایستگی هایشان، کمی غرور ملیشان را نیز احیا نموده و بر دل مردمان خسته از جنگ خویش مرهمی بگذارند. البته رویای اولین حضور در جام جهانی نیز به این تیم انگیزه ای مضاعف خواهد داد.
لذا به اعتقاد بنده مسابقه مرگ و زندگی را مابین انگیزه های سوری ها و تلاش ایران برای حفظ رکورد و برپایی جشن صعود شاهد خواهیم بود. مسلما کیروش دوست ندارد در این مسابقه نیز همچون 9 دیدار گذشته گلی دریافت کند. بنابراین به احتمال فراوان برای نیل به این هدف سعی خواهد کرد تا آنجا که ممکن است سه مهاجم قدرتمند فوتبال سوریه به نام های عمر سوما، عمر خریبین و محمود مواس را از هم دور نگه داشته تا با عقیم کردن هماهنگی آنان و متعاقبا ناکارآمدی خط حمله سوریه دندان این تیم را از ریشه بکشد. چرا که تنها امید حریف به این سه مهاجم و همچنین فراس خطیب خواهد بود. زیرا این مهاجمان با همکاری بی نقص خویش قطری ها را بدجوری در هم کوبیدند.
پس کیروش با نزدیک کردن مدافعین به یکدیگر و کم کردن فاصله بین خطوط دفاعی و میانی کشورمان و همچنین پوشش تمامی فضا های مابین این خطوط، هم این مهاجمان را از یکدیگر و و هم خط میانی نه چندان قدرتمند این کشور را از مهاجمان یاد شده دور نگه خواهد داشت تا هافبک های سوری نتوانند به خوبی مهاجمان را تغذیه کرده و خود مهاجمان نیز نتوانند با پیدا کردن یکدیگر رنگ خطری برای تیم ملی کشورمان باشند.
در حقیقت این تنها راه ناکارآمدی موتور گلزنی حریف و تدابیر ایمن حکیم مربی کاربلد این تیم خواهد بود. پس با توجه به موارد فوق، احتمالا یکی از مهم ترین برنامه های کیروش ایجاد فاصله بین خطوط میانی و حمله تیم مقابل است تا خط دفاعی این تیم نیز مجبور به جلو کشیدن جهت کمک به خط میانی ناتوانشان جهت بازی سازی شود. البته ممکن است هر چه دقایق بیشتری از بازی سپری شود این موضوع رنگ و بوی جدی تری پیدا کند.
با این تفاسیر به اعتقاد من در این مسابقه کیروش هم روی ضدحملات زهرآگین، هم روی حملات سریع و برق آسا و هم روی بازی مستقیم و به طور کلی سرعت انتقال بالای بازی از فاز دفاع به حمله برنامه های ویژه ای تدارک خواهد دید تا بتواند در کمترین زمان ممکن و در پی عدم شکل گیری به موقع، به هم ریختگی یا جلو کشیدن خط دفاعی آنان توسط یوزپلنگ هایی همچون دژاگه، قوچان نژاد، آزمون و حتی طارمی کار سوریه را نیز همانند سایر تیم های گروه یکسره نموده و آنان را دست خالی راهی سواحل مدیرترانه کند. سیدجلال حسینی، میلاد محمدی، مرتضی پورعلی گنجی، انصاری و حتی رضاییان روز سختی پیش روی خواهند داشت و اگر تدابیر کیروش را بخوبی اجرا کنند، خواهند توانست خار چشم سوریه شده و کار بیرانوند را نیز آسان کنند.
سوریه در صورت ناکارآمدی خطوط میانی و حمله اش، به احتمال زیاد روی به سانتر از کناره ها و استفاده از توپ های سوم و شوتزنی یا حتی بازی مستقیم از جانب بازیکنان خط میانی یا مدافعینش آورده و دلخوش به ضربات ایستگاهی نیز خواهد شد.
ممکن است سوریه با سیستم پایه 433 وارد مسابقه شده و تیم کشورمان نیز با سیستم 4231 بازی را آغاز کند. تمامی اینها در حد حدس و گمان بوده و می بایست منتظر دمیدن سوت ساتوریجی ژاپنی، حضور پررنگ تماشاگران در جهنم آزادی و گزارش هیجان انگیز مزدک میرزایی باشیم تا ببینیم ساعت 21:30 لبان کدام تیم خندان خواهد بود.
یادداشت: محسن بابادی، آنالیزور و تحلیلگر فوتبال خوزستانی