به گزارش گروه آموزش خبرگزاری برنا، کارشناسان آموزش دانشگاه کانیگهام طبق تحقیقات خود به این نتیجه رسیده اند که تا ده سال آینده رباط ها جایگزین معلمان خواهند شد. محققان امیدوارند با روی کار آمدن فناوری آموزش به کمک ربات‌های هوشمند دیگر نیازی به ارائه مواد درسی به صورت اجباری و بدون توجه به سلایق دانش‌آموزان نباشد و از همه مهمتر دیگر نیازی نباشد که دانش‌آموزان جهت انجام امور کلاسی در تلاش برای رسیدن به سرعت کلاس باشند، چرا که آنها باید تکالیف درسی را با سرعت خود انجام دهند.
شاید اعلام این نتیجه ها و تحقیقات تلنگری به سیستم سنتی آموزش و پرورش ما باشد که کم کم باید از سیستم سنتی حضور حداکثری دانش آموزان در مدرسه و استفاده از آموزش به وسیله کتاب چاپ شده ،دست بردارند و نگاه و رویکردشان را مدرنیزه کنند.همچنان در مدارس ما به دم دستی ترین روش یعنی حضور فیزیکی دانش آموزان به مدت شش ساعت و بیشتر و استفاده از کتاب ها به شیوه چند دهه پیش،به آموزش و پرورش بچه ها می پردازند، همچنان معلمان ما با گارد بسته و منفی با هر گونه استفاده از تکنولوژی برخورد می کنند و همچنان نسبت به وسایل مدرنی که بچه های حال حاضر با آن سر و کار دارند،از تبلت گرفته تا دیگر وسایل که می توان از ان برای جذابیت بیشتر استفاده کرد بی توجه هتسند. در این شرایط طبیعی است که رشد و نمو بچه های ما ،تناسبی با روحیات و انها و زمانه نداشته باشد و فاصله معناداری نسبت به همتاهای خودشان در خارج از ایران داشته باشند. در این رابطه نظرات مهندس مهدی رزمی کارشناس It را پرسیده ایم و او چنین به برنا گفت :
رزمی درباره چشم اندازی که در ایران نسبت به فناوری هوشمندسازی وجود دارد می گوید : کارشناسان فن آوری و هوشمندسازی، این علم را به دو بخش تقسیم می کنند. یکی که صرفا به تکنولوژی نیاز دارد، مشابه اتفاقاتی که در حوزه فن آوری هسته ای می افتد که از این نظر فاصله چندانی با دنیا نداریم و اوضاع خوب است.بخش دوم به فرهنگ استفاده از فن آوری و فراگیر شدن آن مربوط می شود که معضل اصلی ما در همین بخش است. در واقع ما در سه بخش اختراعات،نواوری و فن آوری امکانات لازم را داریم. از میزان زیاد اختراعات تا حضور موفق المپیادهای علمی و ...اما متاسفانه فرهنگ مدیریت ما ضعیف است و در این زمینه با کمبود مواجه هستیم.
رزمی درباره اینکه وزارت آموزش و پرورش چرا از راه کارهای نوین مثل دیجیتالی کردن کتاب استفاده نمی کند،انتقاد اصلی را به نگاه سنتی این وزارت مربوط می داند:
وزارت آموز ش و پروش بزرگترین وزارت در کشور است. هم به سبب زیر مجموعه ای که تحت پوشش قرار می دهد و هم به لحاظ میزان بودجه ای که می گیرد و از همه مهمتر نقش بسیار تعیین کننده که در آینده سازی جامعه دارد.اما مدیریت آموزش و پروش ما با ضعف های زیادی رو به رو است. به عنوان مثال در همین مبحث دیجیتالی کردن،به خاطر نگاه سنتی موجود در این وزارت خانه، اصلا سمتش نمی روند در حالیکه این راهکار تازه قدم اول است اما ما در برداشتن همین قدم اول ناتوانیم. نه اینکه امکاناتش را نداریم. ما هم از لحاظ بودجه ،امکانات لازم و کافی را داریم و هم به سبب ابزار و تکنسین ها و اساتیدی که علم لازم در استفاده از ابزار را دارند. مشکل اصلی به استفاده از این پتانسیل ها مربوط می شود که این نگاه سنتی مانع آن می شود. در نظر بگیرید که آموزش و پروش حاضر نیست حتی در بوفه مدارس یک خود پرداز بگذارد و همچنان به شیوه نقدی با پول سر و کار دارد. پس وقتی تا این حد حداقل ها را رعایت نمی کینم،چه توقعی است که نسبت به هوشمندی سازی آموزش پیشرفت کنیم. به طور کلی ما امکانتات لازم بریا فراگیری فن آوری و نوآوری را داریم،اما نگاه سنتی و محافظه کارانه مدیران،مانع از به ثمر نشستن آن می شود.