یادداشت آشنا به مناسبت عاشورای حسینی

«عاشورا واقعیتی تاریخی و مراسمی آئینی است؛ پژوهشگران، در پی کشف وجه تاریخی عاشورا هستند حال آنکه مردم چهره فرهنگی آن را هر ساله می‌آفرینند.

عاشورای تاریخی دستمایه‌ای روایی است برای عاشورای فرهنگی که سرشتی بس نمادین دارد. راز ماندگاری سنت و مراسم عاشورا در همین نمادین بودن پیام‌هاست که بی واسطه زبان و گوش و فقط از مسیر چشم و هوش بر دل می‌نشیند و بر زخم جان، نمک عاطفه می پاشد. مردم عاشورا را به سه رنگ آمیخته اند: سبز و سرخ و سیاه.

سبزی از آن خاندان ایستاده در زنجیر، سرخی از آن شهیدان فتاده در نخجیر و سیاهی از آن عزاداران نشسته به انتظار برای انتقام ضربه شمشیر. پیراهن سیه فام لباس رزم و سربازی این سپاه است و هر که در محرم سیاه می پوشد، نام خود را در لشکر حسینی ثبت کرده است. آیا تا به حال دسته ای را به ستون دو به صف دیده اید؟

دسته های عاشورایی ستونی نظامی است که عزاداران (تو بخوان سربازان) حسینی را با ضرباهنگ طبل و سنج از حسینیه به صف کرده و به رژه می برد تا در هر کوی و برزن ندای هل من ناصر سر دهند، خانواده ها را فرا خوانند و خیابان ها را به رزمگاه بدل کنند. دسته های حسینی هر ساله در همین خیابان ها از میان کودکان و جوانان و سالخوردگان سربازگیری می کنند، آن گاه که دسته حسینی با یارانی جدید به خیمه عزا بازمی گردد، با شوری روحانی در رقص عشق غرقه و سرمست می شود. جوانان بر سر و صورت می زنند و چونان مجنونی دل از کف داده، سرود سرگشتگی می خوانند.

مگر نه آن که کربلای دل ها غوغا و حسین عاشقان تنهاست آن روز.»