به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا، متن یادداشت علی ربیعی به شرح زیر است:
«زیر نور کمی از ماه، بدن ها پاره
خیمه ها سوخته، جمعی زحرم آواره
آن طرف تر تن هجده گل زهرا بی سر
این طرف مقنعه و چادر و چندین معجر
امشب روضه طفلان یتیم و زینب خوانده می‌شود. از امشب، زینب است و یتیم داری و بیمارداری و رهبری تهضت آزادیخواهی. به راستی چرا زینب(س) در میان این همه آه و ناله، هیچ نمی دید الا زیبایی؟
دو دسته زیبایی در حادثه عاشورا نهفته است. آن زیبایی‌هایی که زینب کبری گفت که جز آن‌ها را در عاشورا ندیده است. یک دسته زیبایی‌هایی است که امام حسین (ع) برای متجلی ساختن آن‌ها مسیری را در پیش گرفت که عاقبت به ظهر عاشورا و شهادت منتهی شد. یک دسته هم زیبایی‌هایی است که زینب در خود صحرای کربلا شاهد آن‌ها بود.
زیبایی دسته اول، شامل تأکید امام بر امر به معروف و نهی از منکر، و پاسخ مثبت دادن به درخواست مردم مسلمان برای رهانیدن ایشان از شر ظلم، فساد، خودرأیی، دنیاطلبی نامشروع، و بازیچه قرار دادن دین خداست. آدمی باید به مرحله‌ای بسیار بالا از ایمان و توکل به خدا رسیده باشد که عزم خویش را در برابر حاکمی که دست به شمشیر دارد برای مبارزه با فساد و ظلم جزم کند. زینب کبری زیبایی تحقق این ایمان را در امام حسین و یارانش دیده بود. زیبایی، دیدن انسان‌هایی است که این درجه از ایمان را در خود پرورده‌اند.
زیبایی دسته دوم، صحنه‌هایی است که زینب کبری در عاشورا می‌بیند. فداکاری، ایثارگری، قربانی شدن برای ارزش‌ها، عشق به راستی و صداقت و ایمان مجسم، و ترجیح دادن دین، اخلاق و انسانیت بر نفسانیت و دنیاطلبی. صحنه‌های خون‌ریزی، و بدن‌های چاک‌خورده و زنان شیون‌کنان، ناله کودکان، افتادن سر و دست عزیزان بر خاک، مشک های خشکیده، خیمه های سوخته، فرقهای شکافته، شلاق در دست‌های بیرحم ظالمان که زیبایی ندارد. آن‌چه زیباست، تجلی معنا و اخلاق، ایثارگری و از خودگذشتگی، مسئولیت‌پذیری و وفاداری است. زیبا، دیدن انسان‌هایی است که دستورات دینی را در خود نهادینه کرده‌اند.
زیبایی‌های شهدای کربلا در مقابل زشتی‌های سپاه کوفه، درخشش ویژه‌ای پیدا می‌کند. این درخشش جایی آشکار می‌شود که نماز شب خوان‌های سپاه کوفه، درک‌شان از ظاهر دینداری و طمع دنیاطلبی فراتر نرفت.
عاشورا تقابل ظاهربینی در مقابل عمیق‌اندیشی و معرفت دینی بی‌پیرایه است. عاشورا تقابل عافیت‌طلبی‌ها در مقابل احساس مسئولیت است. عاشورا هر سال، مسئولیت اجتماعی سنگین هر آدمی در مقابل ظلم، فساد، ظاهرسازی، فریبکاری و به بندگی کشیدن آدمیان را یادآور می‌شود.»