او که در ۱۴ سالگی پس از اشغال کشورش افغانستان توسط جماهیر شوروی ناچار به ترک وطن خود شده، اظهار کرد: برای ساخت این فیلم با گوکخان تراکیالی مدیر فیلمبرداری ترک همکاری خواهم کرد تا زندگی پناهجویان به ویژه سوری‌ها را به تصویر بکشم.
وی افزود: ترکیه کمک زیادی به پناهجویان کرد و با این کار الگویی برای جهانیان شد، به همین دلیل ترکیه را انتخاب کردم.
ناصری کول با تاکید بر این که وقتی به ترکیه می‌آید احساس می‌کند در خانه خودش است و آنجا را خیلی دوست دارد، گفت: می‌خواهم این فیلم که فیلمبرداری آن را در استانبول انجام خواهیم داد، کاندیدای اسکار شود.
وی ادامه داد: من نیز یک مهاجرم و در زمان اشغال افغانستان توسط شوروی به آمریکا رفتم. وقتی به این کشور سفر کردم متوجه شدم همه چیز شدنی است. دیدم شوروی چگونه در کشورم نسل‌کشی کرد اما نمی دانستم باید چه کار بکنم. برای رونالد ریگان طی نامه‌ای ۸ صفحه‌ای نوشتم در کشورم چه می‌گذرد؛ نوشتم در آنجا نسل کشی می‌شود و گفتم شما رییس جمهوری آمریکا هستید، چه کاری از دست شما ساخته است؟ و درخواست کردم تا وی را ببینم.
کارگردان افغان در ادامه به این اشاره کرد که بعد با وی تماس گرفتند و گفتند رییس جمهور ریگان می‌خواهد وی را ببیند و در نهایت موفق شدند تا مجلس سنا را راضی کنند تا به افغانستان موشک استینگر بدهد.
ناصری کول گفت: من بنیاد جهانی کمک‌رسانی افغانستان را تاسیس کردم تا اتفاقاتی را که در آنجا می‌افتد به گوش جهان برسانم. سال ۲۰۰۷ در کابل یک مستند با نام «نان آورخانه» را ساختم که درباره بچه‌ای ۸ ساله است که با فروش تقویم، زندگی را می‌گذراند. این فیلم بازتاب خوبی داشت و باعث شد که من آموزش کارگردانی ببینم و کارگردانی را آغاز کنم.
وی با اشاره به ادامه کارش به فیلم «لاله سیاه» اشاره کرد که یک داستان واقعی راجع به افغانستان بود و تراژدی مردم این کشور را نمایش می‌داد و سال ۲۰۱۱ به عنوان نماینده افغانستان در بخش اسکار خارجی زبان شرکت کرد، افزود: کارگردانی و فیلمسازی در مناطق جنگی بسیار دشوار است. چون این فیلم را در افغانستان تهیه می‌کردم هیچ کس اسپانسر نشد و در عوض به من پیشنهاد زیادی شد تا در رژیم صهیونیستی، چین و مراکش فیلمسازی کنم.
این کارگردان مسلمان با تاکید بر این که ساخت فیلم در مناطق جنگی دشوار است و به همین دلیل خیلی وقت‌ها مورد تهدید قرار گرفته است اظهار کرد: در مورد تجربه‌هایم در این زمینه کتابی نوشتم و با کمک‌هایی که در بنیاد جهانی کمک رسانی افغانستان جمع آوری کردم مدرسه و بیمارستان ساختم.
ناصری کول با بیان اینکه بر این که تحولی در افغانستان رخ نداده و کشور در کنترل طالبان است، گفت: کسی درباره کشته شدن میلیون‌ها افغان در این جنگ سخن نمی‌گوید. به خاطر یک شبه‌نظامی طالبان یک روستا را نابود می‌کنند و مردم را می‌کشند. شاید ۴۰۰ انسان جان خود را از دست بدهند اما کسی در این باره حرف نمی‌زند. این برای افغانستان و متحدانش خیلی گران تمام شد. به نظر من از نظر استراتژیکی اشتباهات بزرگی مرتکب شدیم.