به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا، این واکسن به طور بالقوه می‌تواند نیاز به تزریق سالانه را به 10 سال یک بار تبدیل کند.
آنفلوانزا یا "گریپ" بیماری واگیرداری است که توسط نوعی ویروس آر.ان.ای از خانواده "ارتومیکسوویریده"(Orthomyxoviridae) ایجاد می‌شود. این نوع ویروس‌ها بر روی پرندگان و پستانداران اثر می‌گذارند.
این بیماری باعث عفونت حاد دستگاه تنفسی شده که با سردرد ناگهانی، درد ماهیچه، تب و ضعف و بی‌حالی شدید نمایان می‌شود.
آنفلوانزا در موارد حاد به خصوص در خردسالان ممکن است باعث سینه‌پهلو شود. سه گونه ویروس آنفلوآنزا به نامهای A ،B ،C وجود دارد. در حالت معمولی دوره این بیماری ۳ تا ۴ روز است.
ویروس آنفلوآنزا به ویژه در سالمندان می‌تواند کاملا مرگبار باشد، به همین دلیل توسعه یک واکسن برای مقابله با چندین یا تمامی گونه‌های این بیماری در اولویت محققان قرار دارد.
محققان در پژوهش‌های قبلی به بررسی دقیق این امر پرداخته‌اند که چگونه سیستم ایمنی بدن پاتوژن‌ها را شناسایی کرده و کاندیداهای مؤثرتری از آنتی بادی‌ها را کشف می‌کند.
هر سال سازمان بهداشت جهانی فهرستی از گونه‌های آنفلوآنزا را منتشر کرده و به شرکت‌های داروسازی اجازه می‌دهد تا واکسن‌هایی را که برای این فهرست مورد نیاز است توسعه دهند.
اما این کار همیشه با موفقیت همراه نیست زیرا گاهی به طور غیر منتظره گونه‌هایی از این بیماری نمود پیدا کرده و تزریق واکسن را بی‌اثر می‌کنند.
"دیوید پاتنام"، یکی از نویسندگان این مطالعه جدید، می‌گوید: "اپیدمیولوژیست‌ها آسیب‌های آنفلوآنزا را در آسیای جنوب شرقی مورد بررسی قرار می‌دهند. آنها معمولا سه یا چهار نوع از آن را انتخاب کرده و گونه‌های دیگری از آن را پیش‌بینی می‌کنند."این پیش بینی‌ها اغلب درست هستند، اما گاهی اوقات نیز به اشتباه منجر می‌شود چرا که به دلیل جهش پروتئین‌های این ویروس، نوع آن سالانه تغییر می‌کند."
احتمال جهش پروتئین‌های موجود بر روی سطح ویروس بسیار زیاد است، در حالی که پروتئین‌های موجود در داخل سلول اغلب تغییری نمی‌کنند.
بنابراین هدف قرار دادن این پروتئین‌های درونی برای تولید یک دارو موثرتر بوده و این دقیقا همان مکانیسمی است که در پس توسعه واکسن آنفلوآنزای خوکی که آزمایشات انسانی آن قرار است در انگلستان آغاز شود قرار دارد.
داروی توسعه یافته توسط محققان دانشگاه کرنل نیز به همان شیوه عمل می‌کند.
محققان در این پژوهش "ماتریکس-2"(M2)، یک پروتئین تغییرناپذیر که به طور طبیعی در گونه‌های آنفلوآنزای انسانی، پرنده و خوکی یافت می‌شود را هدف قرار دادند.
محققان دو توالی ژنتیکی از آنفلوآنزای مرغی، یکی از آنفلوآنزای خوکی و یکی از نوع انسانی، که همه آنها حاوی M2 بودند را گرفته و همه آنها را به یک دارو ترکیب کردند.
این آنتی ژن سپس در یک "وزیکول غشای خارجی باکتری"(OMV) که یک نانوساختار مهندسی شده از یک گونه ایمن "اشرشیا کلی"(E. coli) است، به منظور تولید یک واکسن که سریع‌تر و طولانی‌تر عمل کرده و با چندین نوع از آنفلوآنزا مبارزه می‌کند، بارگذاری شد.
این تیم واکسن را بر روی موش‌ها آزمایش کرده و دریافتند که تعداد آنتی بادی در چهار هفته افزایش یافت که این میزان تقریبا نیمی از زمان سپری شده برای گروه کنترل شده است که واکسن دو مرحله ای دریافت کردند.
این تیم برای آزمایش مدت اثر این واکسن، دوز مرگباری از آنفلوآنزا را شش ماه بعد از تزریق این واکسن به موش‌ها ارائه کرده و مشاهده کردند که 100 درصد آنها جان سالم به در بردند.
"شش ماه" حدود یک چهارم طول عمر موش بوده، به همین علت محققان معتقدند که این امر در مقیاس انسانی می‌تواند نیاز به تزریق سالانه را برطرف کند.
این تحقیق در مجله Vaccine منتشر شده است.