به گزارش خبرگزاری برنا از اصفهان، فریدون الله یاری با اعلام این مطلب افزود: با توجه به وجود 11 پل تاریخی بر روی زاینده رود در مسیر استان اصفهان، این اداره کل با ثبت ملی تمامی پلهای تاریخی مسیر زاینده رود اقدام به پایش و مراقبت دائمی از آنها نموده است.
او در ادامه به وضعیت پلهای سی و سه پل (الله وردیخان) و پل خواجو در داخل شهر اصفهان اشاره کرد و افزود: در داخل شهر اصفهان 5 پل تاریخی بر روی زاینده رود قرار دارد که در این میان دو پل تاریخی سی و سه پل و خواجو به صورت دو طبقه و با معماری منحصر به فرد طراحی شده اند.
الله یاری در همین رابطه ادامه داد و گفت: هم اینک تمامی پلهای تاریخی در مسیر زاینده رود در داخل شهر اصفهان به عنوان معابر عمومی شهروندان و گردشگران شناخته شده و مردم بصورت دائم از روی آنها عبور می کنند.
مدیر کل میراث فرهنگی استان اصفهان در ادامه سخنانش به معضلات پیش روی عابرین پیاده جهت عبور از روی پلهای تاریخی اصفهان اشاره کرد و اظهار داشت: در طی سالیان اخیر گزارشهائی مبنی بر سقوط برخی گردشگران و حتی مردم از لبه های طبقه دوم این دو پل تاریخی به ویژه در راهروهای سرپوشیده آنها ارائه شده است، لذا جهت ساماندهی وضعیت تردد و حفظ امنیت مردم و گردشگران، از یک سال گذشته کارگروهی در اداره کل میراث فرهنگی استان با مشارکت سازمان نوسازی و بهسازی شهرداری اصفهان تشکیل و جهت ساماندهی امنیت عبور گردشگران حداقل 5 طرح ارائه و مقررگردید این طرحها صرفا در یک دهنه از پل سی و سه پل به صورت آزمایشی اجرا و پس از برآوردهای کارشناسی تلاش می کنیم به طرحی واحد دست یابیم.
الله یاری در ادامه به دغدغه های حفاظت از پلهای تاریخی اشاره کرد و گفت: با توجه به اینکه دغدغه اساسی و اولویت اداره کل میراث فرهنگی استان حفظ کالبد و سیما و منظر پلهای تاریخی زاینده رود است، نرده های نصب شده به بدنه پل سی و سه پل صرفا در یک دهنه به صورت آزمایشی بوده و پس از بررسی های کارشناسی و اخذ نظرات کارشناسان و دوستداران میراث فرهنگی و جمع بندی آنها، تصمیم نهائی را جهت امور حفاظتی در پل های تاریخی اتخاذ خواهیم کرد.
در داخل شهر اصفهان و از محور غربی به شرقی پنج پل تاریخی در ادوار مختلف بر روی زاینده رود ایجاد شده که به ترتیب عبارتند از : پل مارنان (خواجه سرافراز)، پل سی و سه پل (الله وردیخان)، پل جوئی، پل خواجو و پل شهرستان که کهن ترین پل تاریخی زاینده رود به شمار رفته و پیشینه آن به عصر ساسانی باز می گردد.